Με μια ανάρτηση- προσωπική εξομολόγηση ο συνθέτης και ενορχηστρωτής Θέμης Καραμουρατίδης παίρνει θέση απέναντι στο “κτήνος” που ονομάζεται παχυσαρκία και κατατρώει σωματικά και ψυχικά τον ασθενή αλλά και εκείνους που στιγματίζουν τα διαφορετικά παιδιά. Όλα αυτά, με αφορμή τον θάνατο της 14χρονης κοπέλας από τη Θεσσαλονίκη μετά από επέμβαση στην οποία υπεβλήθη για να αδυνατίσει. Η νεαρή άτυχη κοπέλα θέλησε να υποβληθεί στη συγκεκριμένη επέμβαση γιατί δεν άντεχε τα σχόλια του κοινωνικού περίγυρου για τα κιλά της.
Ο συνθέτης, ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει πως ναι μεν είναι έγκλημα ένα 14χρονο παιδί να χειρουργηθεί και ειδικά όταν έχει βιώσει τέτοιες συμπεριφορές, αλλά δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε τις βαριατρικές επεμβάσεις. «Ένας άνθρωπος που προσπαθεί πολλά χρόνια και δεν καταφέρνει να νικήσει το κτήνος που λέγεται παχυσαρκία δικαιούται ιατρική βοήθεια», τονίζει και προσθέτει πως και ο ίδιος πέρασε από αυτή τη θέση στην ηλικία των 26 χρόνων». Συγχρόνως, απευθύνεται στους γονείς λέγοντας: «Αν θέλετε να κάνετε πραγματικά κάτι, να διδάξετε στα παιδιά σας να έχουν αγωγή και να μην πληγώνουν τα διαφορετικά παιδιά επειδή ειναι πιο ψηλά, πιο κοντά, πιο παχιά ή διαφορετικού χρώματος η συμπεριφοράς απο αυτά».
Ο Θέμης Καραμουρατίδης γράφει
Αγαπημένοι φίλοι,
Το ότι ένα δεκατετράχρονο παιδί πέθανε από μια σειρά ανεύθυνων απόφασεων ή συμπεριφορών ενηλίκων και ανηλίκων γύρω του δεν σημαίνει ότι πρέπει να χορέψουμε όλοι μαζί έναν χορό επιπολαιότητας και δαιμονοποιήσης. Γιατί το να δημιουργούμε ένα κλίμα γύρω από τις βαριατρικές επεμβάσεις παχυσαρκίας είναι σαν να σαμποτάρουμε ένα πολύ σημαντικό εργαλείο που αποτελεί σύμμαχο κατά τις παχυσαρκίας.
ΣΑΦΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΝΑ 14 ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΘΕΙ αντί να υποστηριχθεί από ψυχολόγους και ειδικούς προκειμένου να αλλάξουν οι συνθήκες, αλλά αυτό δε σημαίνει πως αυτές οι επεμβάσεις είναι επιπόλαια εργαλεία που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή μας έτσι για ψύλλου πήδημα. Όταν εγω έφτασα να είμαι 26 χρόνων και 155 κιλά (για όλους αυτούς τους λόγους που σε φτάνουν σε αυτό το σημείο, που είναι κυρίως κοινωνικοί και ψυχολογικοί και καμία σχέση δεν έχουν με τον «καλοφαγά που δεν το ράβει»), μετά από αναρίθμητες αποτυχημένες προσπάθειες, έκανα βαριατρική επέμβαση.
Με έναν πολύ σοβαρό γιατρό, τον Ευάγγελο Μενενάκο. Και ήταν το καλύτερο πράγμα που έκανα ως τότε για τον εαυτό μου. Γιατί η βαριατρική επέμβαση παχυσαρκίας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ. Είναι επέμβαση ζωτικής σημασίας, όχι επέμβαση για να σου φύγουν τα ψωμάκια ή η κυτταρίτιδα. Είναι απόφαση ζωής. Ένα σώμα 156 κιλά είναι ένα εκφυλισμένο σώμα με τρομερούς κινδύνους άμεσους για την υγεία του ανθρώπου που το κουβαλά (εν προκειμενω για εμένα).
Ένας άνθρωπος που προσπαθεί πολλά χρόνια και δεν καταφέρνει να νικήσει το κτήνος που λέγεται παχυσαρκία δικαιούται ιατρική βοήθεια. Μην ακυρώνουμε έναν ολόκληρο κλάδο επιστημόνων που έδωσε ευκαιρία σε ένα σωρό ανθρώπους γύρω μας να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Σαφώς είναι μια πολύ σοβαρή επέμβαση που κρύβει κινδύνους, επιπλοκές και ρίσκο. Αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει κάθε φορά που μπαίνει κανείς στο χειρουργείο και ναρκώνεται οποιαδήποτε επέμβαση και να κάνει. Ο ασθενής (γιατί ένας νοσογόνα παχύσαρκος άνθρωπος είναι ασθενής ασχέτως του πώς θα αποφασίσει να διαχειριστεί τον εαυτό του και αν θέλει ή όχι να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Γούστο του και καπέλο του) φυσικά πρέπει να αποφασίζει ο ίδιος για τον εαυτό του και να είναι ενήλικας. ΟΧΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ!!! Αλλά όσο δαιμονοποιείτε την επιλογή της χειρουργικής επέμβασης ως λύση για την παχυσαρκία , σκεφτείτε ότι αποκαρδιώνετε μια σειρά από ανθρώπους που έχουν το δικαίωμα στην επιλογή αυτού του συμμάχου προς το δύσκολο έργο αναζήτησης δύναμης κουράγιου αυτοσεβασμού και αυτοπεποίθησης.
Εγινα 40 χρόνων για να μάθω να φροντίζω και να αγαπάω το σώμα μου, να το θρέφω σωστά, να γυμνάζομαι και να το σέβομαι. Ενδεχομένως όμως να μην είχα φτάσει ποτέ σε αυτό το σημείο αν δεν είχα χάσει τα πρώτα 50 κιλά με τη βοήθεια του γιατρού μου. Ενδεχομένως και να είχα πεθάνει. Όχι από βαριατρικη επέμβαση. Από την καρδιά ενός νοσογόνα παχύσαρκου ανθρώπου που θα μπορούσε να σταματήσει να χτυπά αν είχα παραμείνει 160 ή και περισσότερα κιλά για άλλα 15 χρόνια. Σοβαρευτείτε. Και αν θέλετε να κάνετε πραγματικά κάτι, να διδάξετε στα παιδιά σας να έχουν αγωγή και να μην πληγώνουν τα διαφορετικά παιδιά επειδή ειναι πιο ψηλά, πιο κοντά, πιο παχιά ή διαφορετικού χρώματος ή συμπεριφοράς απο αυτά. Η Γωγώ θα ζούσε και θα είχε ευκαιρία να αγαπήσει τον εαυτό της, το κορμάκι της και την ψυχή της αν δεν υπήρχε τόση τοξικότητα στον κόσμο. Δεν την σκότωσε η επιστήμη την Γωγώ. Την σκότωσαν 14χρονα παιδιά που την πλήγωναν σε κάθε βήμα της. Την σκότωσαν ενήλικες που την κοίταζαν σαν εγκληματία. Κορίτσι μου γλυκό, αντίο.
Διαβάστε επίσης
ΕΜΑ: Ασφαλής ο εμβολιασμός κατά της COVID-19 στις εγκύους
Απάτη 5 εκατ. κατά του ΕΟΠΥΥ με πλαστές συνταγές
Μόνο με αρνητικό τεστ οι μετακινήσεις ανεμβολίαστων από νομό σε νομό
