Ο ογκολόγος και πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας Ευάγγελος Φιλόπουλος, με χιλιόμετρα μάχιμης ιατρικής στο νοσοκομείο “Αγιος Σάββας”, γνωστός για το ευγενικό και μειλίχιο ύφος του, έγραψε μία οργισμένη ανάρτηση, όταν έζησε ο ίδιος από κοντά, όσα συμβαίνουν στα εξωτερικά ιατρεία ενός Γενικού Νοσοκομείου.
«Τηλεμεταφέρθηκα σε νοσοκομείο της Γάζας» γράφει για την πρόσφατη εμπειρία του στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών «Γ. Γεννηματάς».
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας κ. Φιλόπουλος χρειάστηκε να μεταβεί στο νοσοκομείο το Σάββατο, για να συνοδεύσει την αδελφή του που είχε διακομισθεί για ράμματα μετά από οδικό ατύχημα. Όπως αναφέρει, αναγκάστηκαν να φύγουν μετά από πεντέμισι ώρες αναμονής, χωρίς να έχει παρασχεθεί στην αδελφή του η απαραίτητη φροντίδα για το τραύμα της.
Στην ανάρτησή του μιλά για κόσμο που στριμωχνόταν, απεγνωμένους φύλακες, ασθενείς παρκαρισμένους σε φορεία και σοβαρές ελλείψεις σε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, με τον ίδιο να διερωτάται: «Όταν δεν εφημερεύουν κάθε μέρα ΟΛΑ τα Γενικά Νοσοκομεία είναι δυνατό να εξυπηρετηθεί σωστά ένας πληθυσμός 5.000.000 της Αττικής;»
Η ανάρτησή του:
«ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛ ΣΙΦΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ: Χθές νωρίς το μεσημέρι η αδελφή μου είχε ένα τραυματισμό δέρματος (πληγή) στον καρπό μετά από οδικό ατύχημα. Την μετέφερε το ΕΚΑΒ στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο ( Γ. Γεννηματάς). Προσέτρεξα αμέσως στο Νοσοκομείο. Μετά από 5.30 ώρες αναμονή με την αδελφή μου ξαπλωμένη σ’ ένα φορείο στο διάδρομο αναχωρήσαμε “οικεία βουλήσει”, χωρίς να έχει ραφτεί το τραύμα της. Εξαντλήθηκα όρθιος να περιμένω και να τριγυρνώ τόσες ώρες, αλλά από την άλλη θεωρώ ότι έζησα μία υπερβατική εμπειρία. Το νοσοκομείο με την εικόνα του κόσμου που στριμωχνόταν, φώναζε, απειλούσε απεγνωμένους φύλακες (γυναίκες), φορεία να πηγαινοέρχονται ασταμάτητα, ασθενείς παρκαρισμένοι σε δεκάδες φορεία να περιμένουν σε μοντέρνες αίθουσες, τα ασθενοφόρα ασταμάτητα να φέρνουν συνεχώς τραυματίες ή ασθενείς, οι ελάχιστοι γιατροί (τους αλλους πρέπει κάποιοι να τους εξαφάνισαν με βομβαρδισμό ή άλλο τρόπο) και οι νοσηλεύτριες/ες σαν αλλοπαρμένοι να τρέχουν ακούραστα μια στον έναν μιά στον άλλον. Τέτοιο χάος δεν είχα ξαναδεί παρά μόνο από εικόνες που η τηλεόραση μας έδειχνε από τα νοσοκομεία της Γάζας. Τρόμαξα για την εμπειρια της “τηλεμεταφοράς” μου σε αυτό το μέρος της Μέσης Ανατολής. Κρίμα στη δωρεά του Ιδρύματος “Ι. Λάτση” που εκμοντέρνισε τα επείγοντα του “Γ.Γεννηματάς” πριν δύο χρόνια ώστε να μην ταλαιπωρούνται άσκοπα οι ασθενείς. Τι να σου κάνουν, όμως, οι μοντέρνες εγκαταστάσεις όταν τόσοι πολλοί προσέρχονται με τα προβληματα τους ξεπερνώντας κατά πολύ τις όποιες δυνατότητες των ελάχιστων υγειονομικών και των σύγχρονων μηχανημάτων; ‘Οταν δεν εφημερεύουν κάθε μέρα ΟΛΑ τα Γενικά Νοσοκομεία είναι δυνατό να εξυπηρετηθεί σωστά ένας πληθυσμός 5.000.000 της Αττικής; Μπορούν ένα δύο νοσοκομεία να δουλέψουν σωστά με το προσωπικό που τους έχει απομείνει για να διαγνώσουν και θεραπεύσουν ΕΓΚΥΡΑ και ΕΓΚΑΙΡΑ όλη αυτή την πλημυρίδα των πασχόντων που τα κατακλύζει σε μέρες εφημερίας τους;»
