Με τον καρκίνο πρωτοσυστηθήκαμε πριν από 7 μήνες, όταν έγινε και η επίσημη διάγνωση: καρκίνος στομάχου. Η αφορμή της γνωριμίας μας ήταν τυχαία, όπως διαπιστώνω εκ των υστέρων, ότι συμβαίνει στους περισσότερους καρκινοπαθείς ασθενείς. Και αυτό διότι πολλές φορές δεν υπάρχουν φανερά συμπτώματα ή, εάν υπάρχουν, τα αποδίδεις κάπου αλλού.
Για παράδειγμα ο δικός μου αιματοκρίτης, που αυξομειωνόταν και συνήθως τον απέδιδα στην έλλειψη σιδήρου ή στην σιδηροπενική αναιμία, που είχα εμφανίσει στο παρελθόν. Μόνο όταν μετά από ένα «εύκολο» κατά τους γιατρούς χειρουργείο αφαίρεσης χολής, χρειάστηκε να μου χορηγηθούν ενδοφλέβια ένα μπουκάλι σιδήρου και ένα μπουκάλι αίμα, για να μπορέσω να πάρω εξιτήριο, ο χειρουργός μου με προβληματισμένο ύφος έπεισε κι εμένα να ψάξω λίγο περισσότερο τι συμβαίνει με το σώμα μου.
Στη δική μου περίπτωση δεν μπορώ να μιλήσω για σοκ διάγνωσης καρκίνου, διότι το πλήθος των διαγνωστικών εξετάσεων – αιματολογικές, βιοχημικές, δύο αξονικές, δύο γαστροσκοπήσεις στομάχου για βιοψία και, τέλος, ένα λαπαροσκοπικό χειρουργείο για λήψη δείγματος από διάφορες περιοχές του στομάχου – είχαν προηγηθεί και μαζί με αυτές τα μέσα και τα έξω σε διάφορες νοσοκομειακές μονάδες και διαγνωστικά κέντρα. Πέρασα ένα μεγάλο και δύσκολο διάστημα με παυσίπονα για την πλάτη μου – παραδόξως, εάν και μιλάμε για καρκίνο στομάχου, το στομάχι μου δεν πονούσε καθόλου – και όλο το καλοκαίρι να χάνω βάρος, να μην μπορώ να φάω ή να κοιμηθώ σωστά. Έτσι, αν μπορώ να το πω, η τελική διάγνωση ήρθε για μένα ως «ανακούφιση» (ποιητική αδεία), αφού σήμαινε ότι επιτέλους θα ξεκινούσα μία θεραπεία.
Στο μυαλό μου η αρχή μιας θεραπείας σηματοδοτούσε την έναρξη της σωτηρίας μου, αλλά αυτή η ελπίδα γρήγορα ματαιώθηκε, όταν κατάλαβα ότι θα δοκιμάζονταν διάφορες θεραπείες μέχρι και εάν να βρεθεί εκείνη, που μου ταιριάζει καλύτερα. Πράγματι, η πρώτη θεραπεία μου πέτυχε μία ικανοποιητική μείωση των καρκινικών δεικτών, αλλά κάποια στιγμή επήλθε η στασιμότητα. Φάνηκε ότι έδωσε στο σώμα μου ό,τι μπορούσε να του δώσει, όταν ο οργανισμός μου έκανε μία αντίδραση, γιατί δεν μπορούσε να την αντέξει πλέον. Οι γιατροί αποφάσισαν να μου τη διακόψουν, αφού την τελευταία φορά που μου χορηγήθηκε δεν μπορούσα να σηκωθώ από τη θεραπευτική καρέκλα, για να φύγω από το νοσοκομείο – έπρεπε να μου δώσουν δύο αμπούλες μαγνήσιο για να σταθώ κάπως στα πόδια μου, που δεν τα ένιωθα. Έτσι, δοκιμάστηκε μία δεύτερη θεραπεία, που για καλή μου τύχη εγκρίθηκε και τη συνεχίζω μέχρι σήμερα, με σημαντικά καλύτερα αποτελέσματα. Πρόκειται για ένα κοκτέιλ χημειοθεραπείας με ανοσοθεραπεία μαζί. Προς το παρόν πάμε καλά. Δεν ξέρω το αύριο τι θα δείξει. Παραμένω κατά βάση αισιόδοξη.
Το ημερολόγιο της μάχης μου με τον καρκίνο
Καθημερινά η ζωή σου οργανώνεται γύρω από τα φάρμακα, που πρέπει να παίρνεις. Να μην ξεχάσω τις σωστές ώρες, να κάνω τις επιπρόσθετες ενέσεις, να μην παραλείψω τις εβδομαδιαίες αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις και το γράψιμο ημερομηνιών σε ένα ημερολόγιο, για να μην ξεχνάω ποτέ τίποτα. Ταυτόχρονα παλεύεις με τις δυσάρεστες συνέπειες της θεραπείας. Μούδιασμα στα πόδια, ρινορραγία, απώλεια μαλλιών. Ευτυχώς η κόρη μου αγόρασε στη μαμά της ένα ημερολόγιο. Μικρό και πολύτιμο, για να γράφω τι αισθάνομαι και πώς το βιώνω όλο αυτό στις λευκές του σελίδες, όταν έχω χρόνο. Και θέλω να πω ότι βοηθάει, κάποιες μέρες που γελάω λιγότερο ή και περισσότερο, να γράφω λίγες γραμμές στο ημερολόγιό μου.
Σίγουρα στη δική μου περίπτωση βοήθησαν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, η οικογένειά μου, ένα πολύ μικρό δίκτυο καλών φίλων, που, ακόμη κι αν δεν μπορούσα να μιλήσω, μου έστελναν μηνύματα κάθε μέρα, αλλά και η επαφή μου με την εργασία με όποιο τρόπο μπορούσα να δουλέψω. Ένα θεραπευτικό μασάζ, λίγα μαθήματα γιόγκα, η συζήτηση με έναν ψυχολόγο, αλλά και ένα περπάτημα στη φύση, ένα ταξίδι εκτός πόλης. Όλα αυτά μου θύμιζαν ακόμη ότι είμαι άνθρωπος και όχι μία μηχανή φαρμάκων και με έκαναν να εκτιμώ περισσότερο τη ζωή, που οι περισσότεροι την έχουμε ως δεδομένη.
Σήμερα, μια περσινή μου φοιτήτρια ανέβασε διαδικτυακά στην «ιστορία» της ένα κάδρο, που έχει βάλει στο σαλόνι της, για να βλέπει καθημερινά αντί για φωτογραφία, αυτές τις δύο πολύτιμες φράσεις: «Αγαπημένε μου εαυτέ μη σταματάς να με αγαπάς. Σε έχω ψάξει παντού». Ταυτίζομαι με αυτή τη μεγάλη αλήθεια για να συνεχίσω όπως όλοι μας, αυτό το δύσκολο μονοπάτι της ζωής μου.
Κ. Λ.
Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων, Εκπαιδευτική Ψυχολόγος
Διαβάστε επίσης
Επίτροπος Κυριακίδου: “Απαράδεκτες οι ανισότητες στην αντιμετώπιση του καρκίνου”
