Την καθημερινότητα στη Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας (ΜΗΝ) του νοσοκομείου «Μεταξά», περιγράφει στο Healthstories η κα Τζένη Μασούρα, MSc Προϊσταμένη Κλινικής Ημέρας, Γ.Α.Ν.Π. «Μεταξά».
Σχεδόν τριάντα χρόνια επαφής με ογκολογικούς ασθενείς, ως παρατηρητής, ως φροντιστής, ως καθοδηγητής, ως υποστηρικτής, ως ακροατής, ως οικείο και φιλικό πρόσωπο, ως «σάκος του μποξ» και με πολλές άλλες ιδιότητες, που εμπεριέχονται στο επάγγελμα υγείας του νοσηλευτή.
Πόση ικανοποίηση, πόση χαρά, πόση συμπόνια και παράλληλα πόσος θυμός, πόση θλίψη, πόση απογοήτευση… Πόση σωματική καταπόνηση, πόσο άγχος, πόσα συναισθήματα, από τη μια στιγμή στην άλλη, από τη μια μέρα στην άλλη, από τη στιγμή της διάγνωσης ως την στιγμή της έναρξης των χημειοθεραπειών, της εξέλιξης αυτής της χρόνιας και πολυπαραγοντικής νόσου.
Τα πρώτα χρόνια της εργασίας στο «Μεταξά»
Τα πρώτα χρόνια της εργασίας μου στο Γ. Α. Ν. Π. «Μεταξά», συνήθως έφευγα κουβαλώντας άσχημες σκέψεις και συναισθήματα. Περνώντας τα χρόνια και φιλοσοφώντας ό,τι βλέπω και βιώνω καθημερινά δίπλα σε αυτούς τους ασθενείς, αισθάνομαι ευλογημένη που μπορώ να προσφέρω. Κι αν δεν μπορώ, «μαγικά» βρίσκω την δύναμη για το λίγο, τόσο μπορώ.
Ευλογημένη, γιατί μέσα από το ταξίδι τους παίρνω κι εγώ δύναμη, μοιράζομαι, δοκιμάζομαι, αντέχω και προσφέρω, καλύπτοντας και την πιο απλοϊκή τους και συνηθισμένη ανάγκη. Να τους καταλάβω, να τους ακούσω, να σωπάσω, να τους αγγίξω, να τους πω ότι είμαι εκεί για τον καθένα ξεχωριστά, έστω κι αν πολλές φορές αισθάνομαι τεράστια κόπωση, ψυχική και σωματική. Πώς, άλλωστε, να μείνεις μακριά από τα γεμάτα αγωνία και θλίψη πρόσωπα; Πόσο να αποστασιοποιηθείς;
Η πρώτη τους επαφή-προσέλευση μετά τη διάγνωση είναι χαρακτηριστική και ξεχωριστή για τον καθένα. Ξεκινάει το ταξίδι τους… Θα είναι άραγε ήρεμο, ανώδυνο και με αίσιο τέλος; Aς μην το ρωτάνε. Εγώ τις «βλέπω» πια τις ερωτήσεις, τις ακούω… Επισημαίνω, όμως, ότι οι ερωτήσεις και οι ανάγκες είναι διαφορετικές για τον καθένα. «Θα αντέξω; Θα ζήσω; Θα πονάω; Θα μου σταθεί η οικογένεια και οι φίλοι μου; Θα επανέλθω στην προηγούμενη κανονική ζωή μου; Θα με αποδεχτούν; Θα στενοχωρηθούν; Πώς θα επιβιώσω επαγγελματικά και οικονομικά, τι θα πω στα παιδιά μου, πόσο θα αλλάξει η εικόνα μου;
Και απέναντι εγώ, εμείς, οι επαγγελματίες υγείας, με τόσα προβλήματα στον χώρο μας, με τόση έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, με τόσες ανάγκες, να προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην καλύτερη αντιμετώπιση, στη μείωση ή και στην εξάλειψη των προβλημάτων τους στη Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας (ΜΗΝ), χορηγώντας την εκάστοτε θεραπεία, αναλαμβάνοντας να διεκπεραιώσουμε διάφορες διαδικασίες, όταν οι ίδιοι δεν δύνανται ή δεν έχουν περιβάλλον. Και, γενικώς, να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες τους, που για άλλους είναι η άμεση χορήγηση της θεραπείας, για άλλους μία αξιοπρεπής, αν και πολύωρη παραμονή και νοσηλεία, για άλλους οι ανώδυνες και χωρίς παρενέργειες παρεμβάσεις, για άλλους η αυτονομία τους, οι μετακινήσεις, η αλλαγή του φυσικού περιβάλλοντος, διάφορα…
Σημασία έχει, πάντως, πως η παροχή ποιότητας στους ογκολογικούς ασθενείς είναι ένας τρόπος προσέγγισης. Μια στάση ζωής που εμπεριέχει μεγάλη προσπάθεια, υπομονή, ειδικές γνώσεις και τεχνικές, εναλλακτικές απόψεις και λύσεις. Αυτό κυρίως, που έχω τελικά κατανοήσει, είναι πως η κάλυψη και της πιο απλής, καθημερινής, διαφορετικής, απαιτητικής, ιδιαίτερης, ατομικής ανάγκης του καρκινοπαθούς, έχει την δύναμη να ομορφύνει το περιπετειώδες ταξίδι του και να του παρέχει μια μορφή ποιότητας σε αυτή την μεγάλη και πολύπλοκη πορεία ζωής.
Η χορήγηση θεραπειών στη ΜΗΝ έχει συμβάλλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενώn, καθώς δεν χρειάζεται να κάνουν εισαγωγή νοσοκομείο. Το διάστημα παραμονής των ασθενών στη Μονάδα εξαρτάται από το θεραπευτικό σχήμα που λαμβάνουν. Ο ασθενής, αφού λάβει τις απαραίτητες οδηγίες και τη συνταγογράφηση φαρμάκων και διαγνωστικών εξετάσεων, είναι ελεύθερος να συνεχίσει εκτός νοσοκομείου το υπόλοιπο της ημέρας του, χωρίς να επηρεάζεται το πρόγραμμά του.
Οι γυναίκες με καρκίνο μαστού, που λαμβάνουν στοχεύουσα αντί Her2 θεραπεία, υποδόρια ή και σε συνδυασμό με ενδοφλέβια σκευάσματα, περνούν γενικά λίγο χρόνο στη ΜΗΝ. Σύντομα, δε, αναμένεται ένα νέο υποδόριο σκεύασμα, με συνδυασμό δυο φαρμακευτικών ουσιών (περτουζουμάμπη, τραστουζουμάμπη), που θα μειώσει ακόμη περισσότερο τον χρόνο χορήγησης σε λίγα λεπτά της ώρας, χωρίς πόνο για τις ασθενείς.
Είναι σημαντικό ότι πολλές γυναίκες δεν χρειάζεται να νοσηλευτούν ή να λάβουν πολύωρες θεραπείες. Εκτός από την χειρουργική επέμβαση, την ακτινοθεραπεία, την χημειοθεραπεία και την ορμονική θεραπεία, μεγάλο έδαφος αποκτούν οι στοχευμένες βιολογικές θεραπείες και η χορήγηση των μονοκλονικών αντισωμάτων.
Αλήθεια πόσο βοηθά αυτές τις γυναίκες ο τρόπος χορήγησης της λιγότερο επεμβατικής θεραπείας, που διαρκεί μόνο λίγα λεπτά… Πόσο διαφορετικά βιώνουν τη νόσο τους…
Τις ακούω καμιά φορά να λένε: «Εγώ δεν ήρθα για θεραπεία, μόνο για μια ένεση». Επίσης τις βλέπω να είναι πιο λειτουργικές, με καλύτερη ψυχολογία.
Πρέπει να αναζητάμε πάντα τους τρόπους ενίσχυσης της σωματικής και της ψυχικής υγείας. Στον καρκίνο οι ανάγκες αυξάνονται και η διαχείρισή τους, μέρα με την ημέρα, χρόνο με τον χρόνο, απλοποιείται.
Έτσι το ζω εγώ, αυτό διαισθάνομαι, αυτό αντικρύζω…
Διαβάστε επίσης
Συνεχίζεται η αποκλιμάκωση της επιδημίας, αβεβαιότητα για το εγγύς μέλλον
Νοσηλεύεται στο “Σωτηρία” η Μαίρη Χρονοπούλου – Η έκκληση για αίμα
Σε πλήρη λειτουργία τη Μ. Δευτέρα η Μονάδα Ημερήσιας Νοσηλείας «Ν. Κούρκουλος» στη Θεσσαλονίκη
 του «Μεταξά», περιγράφει στο Healthstories η κα Τζένη Μασούρα, MSc Προϊσταμένη.){kind=link}