Μία μητέρα περιγράφει πώς μία καινούρια διατροφική διαταραχή που πλήττει κατά γενική ομολογία τα παιδιά, έχει κάνει τη ζωή της να φαντάζει με έναν μικρό καθημερινό Γολγοθά.
«Όταν το μικρότερο παιδί μας ήταν έξι μηνών, αρχίσαμε να του δίνουμε στερεά τροφή. Οι δύο μεγαλύτερες κόρες λάτρευαν τη στερεά τροφή και έτρωγαν ό,τι και να τους προσφέραμε. Έτσι, ελπίζαμε να γίνει και με τον γιο μας.
Δεν ήταν απλά μίζερο παιδί στο φαγητό. Αρχίσαμε με δημητριακά ρυζιού, αλλά δεν έδειξε να ενδιαφέρεται. Τους επόμενους λίγους μήνες, προχωρήσαμε σε διάφορες παιδικές τροφές, αλλά δεν ήθελε να φάει ούτε αυτές. Ανησυχήσαμε πολλοί. Τα κορίτσια μας έτρωγαν και τρώνε τα πάντα, αλλά είχαμε κάποιους φίλους με παιδιά που ήταν μίζερα στο φαγητό και θεωρήσαμε και το δικό μας παιδί είχε την ίδια συνήθεια.
Συνεχίσαμε δίνοντάς του παιδικά κράκερ, μικρές μπουκιές από μαγειρεμένα λαχανικά, φρούτα, φασόλια και τυρί. Ούτε κι εκεί είχαμε τύχη, κι έτσι αποφασίσαμε να του δώσουμε μπισκότα, παγωτά και άλλα γλυκά. Καμία τύχη!
Και φυσικά δεν έπαιρνε βάρος. Έπρεπε να έχει πάρει το περισσότερο σε αυτόν τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Είχε πάρει ύψος, αλλά όχι βάρος και ήταν λιγότερο από το κανονικό. Είχαμε φοβηθεί κάπως, αλλά απλά σκεφτόμασταν πως ήταν μίζερος, όπως διάφορα παιδιά στην οικογένειά μας ευρύτερα.
Μέχρι και βιβλίο με συνταγές για μίζερα παιδιά στο φαγητό πήρα, το οποίο περιέχει και τρικ για να παρουσιάζονται με δελεαστικό τρόπο στο πιάτο. Αγόρασα πιάτα με παραστάσειες για να μπορεί το φαγητό να φαίνεται διασκεδαστικό, έβαζα μουσική, ενώ αν υπήρχε κάποιο προϊόν που να αφορά αυτά τα παιδία το αγόραζα.
Όμως, ο μικρός άρχισε να τρώει πράγματα που δεν ήταν τρόφιμα. Ανακαλύψαμε, ότι έτρωγε κιμωλίες, χαρτί, πάγο και άλλα αντικείμενα, μία κατάσταση που ονομάζεται αλλοτριοφαγία. Μπορεί να μην έτρωγε φαγητό που του δίναμε, αλλά αν του δίναμε ένα τετράδιο, μπορούσε άνετα να το φάει. Ένιωθα μέσα μου ενοχές που δεν μπορούσα να ταΐσω το παιδί μου. Δεν ήθελα επίσης να παραδεχθώ στον παιδίατρο πόσο άσχημη ήταν η κατάσταση. Την περισσότερες φορές του έπαιρνα από τα χέρια πράγμτα που δεν τρώγονταν, όμως υπήρχαν στιγμές που τον άφηνα να τρώει χαρτί. Γνώριζα πως κάτι χρειαζόταν το στομάχι του και έλεγα στον εαυτό μου, ότι κάλλιο να φάει χαρτί, παρά τίποτα απολύτως. Σιχαινόμουν κάθε μέρα τον εαυτό μου.
Η διάγνωση ήταν ARFID
Όταν πήγαμε ξανά στον παιδίατρο, είχε χάσει κι άλλο βάρος. Εκείνος διέγνωσε ότι πάσχει από Διαταραχή Περιορισμένης Πρόσληψης Τροφής. Είναι μία διαταραχή που επηρεάζει τα παιδιά, όπως ο αυτισμός ή κάποια άλλη υστέρηση. Όπως λέει και το όνομά της, όσοι πάσχουν από αυτή αποφεύγουν ή αντιστέκονται στο φαγητό, δεν μπορούν να πάρουν βάρος και να αναπτυχθούν κανονικά και δεν εξηγείται από κάποια άλλη πάθηση. Παρά το γεγονός, ότι ο μικρός είχε κι άλλες υστερήσεις, το φαγητό ήταν πάντα ο μεγαλύτερος αγώνας του.
Το παιδί μου εξαφανιζόταν μπροστά στα μάτια μου, έβλεπα μόνο τα πλευρά του, τα κόκαλα στα χέρια ακαι τους ώμους του. Η κυκλοφορία του αίματός του έδειχνε ξεκάθαρα υποσιτισμό, ενώ τα χαμηλά επίπεδα του σιδήρου του ήταν πιθανόν αποτέλεσμα της αλλοτριοφαγίας. Ήδη υποβάλλεται σε λογοθεραπεία και πιστεύουμε ότι και η θεραπεία για το φαγητό θα πάει καλά», ανέφερε η μητέρα.
Τι είναι η ARFID
Η Διαταραχή Περιορισμένης Πρόσληψης Τροφής είναι (ARFID) μια διαταραχή στο φαγητό ή τη διατροφή χωρίς φόβο αύξησης βάρους ή κίνητρο για λεπτότητα ή δυσμορφία του σώματος, που είναι χαρακτηριστικά άλλων διατροφικών διαταραχών όπως η νευρική ανορεξία.
Μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη ποικιλία / όγκο της πρόσληψης τροφής προκαλώντας επίμονη αποτυχία να ικανοποιήσει τις κατάλληλες ενεργειακές / διατροφικές ανάγκες ή/και ψυχοκοινωνικές διαταραχές.
Οι τρέχουσες μελέτες δείχνουν ότι υπάρχει έλλειψη ευρείας ευαισθητοποίησης και αναγνώρισης της ARFID σε όλους τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης που οδηγούν σε υποδιάγνωση της διαταραχής, παρά τη βελτιωμένη κατανόηση των διαταραχών σίτισης και διατροφής (Seetharaman & Fields, 2020).
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μια επίμονη και σταθερή αποτυχία να ικανοποιήσει τις κατάλληλες διατροφικές ή/και ενεργειακές μας ανάγκες.
Σημάδια και συμπτώματα
Η επιλεκτική κατανάλωση δεν σημαίνει ότι εσείς ή το παιδί σας έχετε ARFID Εκείνοι που τρώνε επιλεκτικά συχνά εξακολουθούν να παίρνουν τις θερμίδες που χρειάζονται για να λειτουργήσουν και να αναπτυχθούν, ακόμα κι αν μπορεί να είναι μια πρόκληση να ευχαριστηθούν στο γεύμα.
Σύμφωνα με το DSM-5, τα κύρια συμπτώματα της ARFID περιλαμβάνουν:
- Σημαντική απώλεια βάρους
- Δυσκολία στην αύξηση του βάρους
- Διακοπή της ανάπτυξης
- Υποσιτισμός
- Εξάρτηση από συμπληρώματα ή σωλήνες τροφοδοσίας
Δυσκολία στην εκτέλεση δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την καθημερινότητα
Αυτά τα συμπτώματα δεν είναι πάντα προφανή από την αρχή. Υπάρχουν άλλα, λιγότερο σοβαρά σημάδια που πρέπει να προσέξετε, όπως:
Κατανάλωση μόνο συγκεκριμένων τροφίμων
Αποφυγή ολόκληρων ομάδων τροφίμων (για παράδειγμα: φρούτα, λαχανικά ή ψάρι)
Ξαφνική δυσαρέσκεια μετά από κατανάλωση τροφίμων που κάποτε απολάμβαναν
Ειδικές ανάγκες προετοιμασίας τροφίμων
Άγχος όταν δοκιμάζετε νέα τρόφιμα
Αποφυγή κοινωνικών καταστάσεων που σχετίζονται με τα τρόφιμα
Αίσθημα ναυτίας κατά την ώρα του γεύματος
Μπορεί επίσης να παρατηρήσετε φυσικά συμπτώματα που σχετίζονται με διατροφικές ανεπάρκειες όταν ζείτε με ARFID, όπως:
Κούραση
Αυπνία
Αίσθημα αδυναμίας ή/και ζάλης
Ξηροδερμία, εύθραυστα νύχια ή/και αραίωση μαλλιών
Κράμπες στο στομάχι
Γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠΝ)
Απρογραμμάτιστοι περίοδοι κατανάλωσης τροφίμων
Στα παιδιά, η ARFID μπορεί να είναι δύσκολο να αναγνωριστεί νωρίς. Ίσως πιστεύετε ότι δεν βρέθηκαν τα σωστά τρόφιμα για να φάει το παιδί σας. Εξάλλου, ο καθένας έχει φαγητά που του αρέσουν και δεν τους αρέσουν, ακόμη και ως ενήλικες.
Για έγκαιρη διάγνωση της ΔΠΠΤ, οι τακτικές επισκέψεις σε παιδίατρο μπορούν να βοηθήσουν να διασφαλιστεί ότι τα παιδιά μεγαλώνουν και αυξάνουν το βάρος όπως αναμένεται για την ηλικία τους.
Αιτίες και παράγοντες κινδύνου
Δεδομένου ότι είναι μια πρόσφατα αναγνωρισμένη διατροφική διαταραχή, οι ερευνητές εξακολουθούν να διερευνούν τις αιτίες της. Όπως όλες οι διατροφικές διαταραχές, ένα μείγμα παραγόντων συμβάλλει πιθανώς, όπως:
Βιολογία
Περιβάλλον
Προσωπικές εμπειρίες
Άγχος
Δύο παιδιά μπορεί να ζουν με ΔΠΠΤ, αλλά τα συμπτώματα που βιώνουν μπορεί να διαφέρουν.
Άλλες καταστάσεις μπορεί να σημαίνει ότι κάποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξει ARFID, όπως:
ADHD (ΔΕΠΥ)
Διανοητική αναπηρία στο φάσμα του αυτισμού
Υψηλότερα ποσοστά ARFID ή ΔΠΠΤ θα μπορούσαν επίσης να εμφανιστούν σε παιδιά που είναι πολύ επιλεκτικά στο φαγητό ή που δεν φαίνεται να ξεπερνούν αυτές τις συνήθειες με την πάροδο του χρόνου.
Τα παιδιά που ζουν με ΔΠΠΤ τείνουν να έχουν υψηλότερες περιπτώσεις ταυτόχρονης αγχώδους διαταραχής και άλλων ψυχικών παθήσεων.
Πηγές: Cafe Mom, konstantinosleontiou.gr
