Σοκ. Πανικός. Θυμός. Σύγχυση. Απογοήτευση. Αυτά ήταν μερικά από τα συναισθήματα που ένιωσε η 22χρονη Tatiana Skomski όταν άκουσε τα λόγια του γιατρού ενώ ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Η ιστορία της απλά μας συγκλονίζει.
“Χρόνια αδιάγνωστου πόνου με οδήγησαν σε εκείνη τη στιγμή, αλλά ένιωθα ακόμη τόσο απίστευτα απομονωμένη και καθόλου κοντά στην απάντηση που έψαχνα.
Ήμουν 22 χρόνων, σε μια περίοδο που θα έπρεπε να είναι η καλύτερη της ζωής μου. Ωστόσο, κάθε μέρα ένιωθα άρρωστη. Δεν μπορούσα να φάω χωρίς να αισθάνομαι ναυτία.
Ένιωθα εξαντλημένη και κανένας γιατρός δεν μπορούσε να μου πει τι ήταν λάθος. Δεν μπορούσα να βγαίνω με τους φίλους μου, να ζήσω τη στιγμή, να νιώθω ανέμελη και γεμάτη χαρά. Και ήταν το μόνο που ήθελα απεγνωσμένα να κάνω.
Τελικά έχασα φίλους γιατί κανείς δεν καταλάβαινε γιατί δεν ήθελα ποτέ να κάνω παρέα μαζί τους. Έμοιαζα καλά.
Όλα ξεκίνησα από τα 13 μου
Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, υπήρχαν περίοδοι όπου ένιωθα πολύ άρρωστη. Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν περίπου 12-13 ετών. Πάντα ένιωθα άρρωστη μετά το φαγητό, και βασικά ό,τι προσπαθούσα να φάω έκανε το στομάχι μου να πονά. Την πρώτη φορά που η μαμά μου άρχισε να με πηγαίνει σε ραντεβού με γιατρούς, ψάχνοντας για απαντήσεις, ουσιαστικά δεν βγάλαμε άκρη. Έκαναν κάποιες εξετάσεις εδώ και εκεί, αλλά οι απαντήσεις ήταν πάντα οι ίδιες.
«Είναι μάλλον απλώς άγχος»
«Είναι απλώς έφηβη»
«Φαίνεται ότι μπορεί να είναι μια διατροφική διαταραχή»
«Ας τη βάλουμε στη θεραπεία και να δούμε αν αυτό θα βοηθήσει»
Ευτυχώς, η μαμά μου δεν σταμάτησε ποτέ να το ψάχνει και με πίστευε πάντα. Αλλά δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσε να κάνει.
Πέρασαν τα χρόνια και χωρίς απαντήσεις, έμαθα πώς να το αντιμετωπίζω, έμαθα πώς να περνάω τη ζωή με τον καθημερινό πόνο, σαν να ήταν κάτι εντελώς φυσιολογικό. Πήγα στο κολέγιο και συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι αυτό θα ένιωθα για πάντα.
Λίγα χρόνια αργότερα, τα συμπτώματά μου κλιμακώθηκαν. Και ήμουν πάλι αντιμέτωπη με γιατρούς που έκαναν ελάχιστες εξετάσεις και μου είπαν ότι όλα ήταν στο μυαλό μου. Πήρα τα πράγματα στα χέρια μου και ακολούθησα κάποιους διατροφικούς περιορισμούς που λειτούργησαν για λίγο.
Το χειρουργείο στη γνάθο
Μεγαλώνοντας, λόγω του τρόπου με τον οποίο είχε σχηματιστεί το σαγόνι μου, ήξερα ότι θα χρειαζόταν να κάνω χειρουργική επέμβαση. Ήμουν στο δεύτερο έτος του κολεγίου όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσω το ταξίδι μου προς τη διορθωτική χειρουργική επέμβαση στη γνάθο.
Δύο χρόνια αργότερα, ήμουν έτοιμη για τη χειρουργική επέμβαση. Προγραμμάτισα να την κάνω στις διακοπές των Χριστουγέννων (το οποίο, κοιτώντας πίσω, δεν ήταν αρκετός χρόνος για να θεραπευτώ). Ας πούμε απλώς ότι ήταν ένα από τα πιο έντονα πράγματα που έχω περάσει ποτέ – μια χειρουργική επέμβαση διάρκειας 5,5 ωρών που με άφησε χωρίς να μπορώ να κλείσω καλά το στόμα μου και με μια τρομακτική ποσότητα παυσίπονων.
Το τραύμα και το άγχος από τη χειρουργική επέμβαση οδήγησαν στην πρώτη μου φλεγμονή της ελκώδους κολίτιδας που απείλησε τη ζωή μου. Εκείνη την εποχή, δεν ήξερα ότι ήταν αυτό. Το μόνο που ήξερα ότι ήμουν σε εξουθενωτικό πόνο – δεν μπορούσα να περπατήσω ή να κρατήσω μια γουλιά νερό στο στομάχι μου. Οι γονείς μου με πήγαν στα επείγοντα, όπου με κράτησαν όλη τη νύχτα και μου έκαναν την πρώτη μου κολονοσκόπηση το επόμενο πρωί.
Η μέρα που άλλαξε η ζωή της
Τότε άκουσα εκείνες τις λέξεις που είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στον εγκέφαλό μου:
“Έχεις ελκώδη κολίτιδα και είναι από τις χειρότερες περιπτώσεις που έχω δει ποτέ. Πιθανότατα θα φύγεις από εδώ αφού αφαιρέσουμε το παχύ έντερο – είναι τόσο κακό”, είπε ο γιατρός.
Πέρασα τις επόμενες τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο. Αυτό που ακολούθησε ήταν ότι έπρεπε να αποχωρήσω από την επόμενη χρονιά στο κολέγιο και να μείνω σπίτι για να ξεκινήσω το νέο μου ταξίδι με την ελκώδη κολίτιδα. Καθώς έκανα κλικ στην επιλογή «αποχώρηση από το έτος», υποσχέθηκα εκείνη την ημέρα στο κρεβάτι του νοσοκομείου να πάρω κάποια στιγμή το πτυχίο μου. Και το έκανα!
Καθώς αργά αλλά σταθερά ανέκτησα τις δυνάμεις μου τους επόμενους μήνες, αναγκάστηκα να επιβραδύνω τους ρυθμούς μου όπως δεν είχα κάνει ποτέ πριν. Μισούσα την ασθένεια που με άφησε στο κρεβάτι, μόνη και αξιολύπητη. Μισούσα τον εαυτό μου γι’ αυτό που είχα περάσει. Ήμουν μια άσχημη εκδοχή του εαυτού μου. Δεν είχα πια αυτοπεποίθηση και δεν μπορούσα με τίποτα να αποδεχτώ την ασθένειά μου.
Όταν αποφάσισα ότι ήθελα να αγαπήσω τον εαυτό μου και να αποδεχτώ τη διάγνωση της χρόνιας ασθένειάς μου, ξεκίνησα το δικό μου θεραπευτικό ταξίδι που άλλαξε τη ζωή μου.
Δημιούργησα μια σχέση με τον εαυτό μου που αγαπώ τώρα και δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο! Ποτέ δεν θα ήθελα καμία γυναίκα να περάσει από τη διαδικασία της αποδοχής μόνη της και έτσι έγινα πιστοποιημένη σύμβουλος για να βοηθήσω τις γυναίκες με χρόνιες ασθένειες να μάθουν πώς να αγαπούν τον εαυτό τους παράλληλα με τις διαγνώσεις τους. Με αυτόν τον τρόπο, βρήκα σκοπό και πάθος σε αυτό που σχεδόν με σκότωσε.
17 Δεκεμβρίου 2015, η ημέρα που διαγνώστηκα, άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Εκείνη την εποχή, δεν ήξερα ότι θα ήταν προς το καλύτερο. Εκείνη την εποχή, ένιωθα ότι ήταν το τέλος του κόσμου. Ένιωθα ότι η ζωή μου καταστράφηκε. Δεν ήξερα ότι μόλις είχε ξεκινήσει».
Διαβάσαμε την ιστορία της Tatiana Skomski στο Love What Matters
Διαβάστε επίσης
Κάντε τις παρακάτω ασκήσεις για νεανικό πρόσωπο
Τελικά πόσα «αντέχει» ένα παιδί;
Ιδεοψυχαναγκαστική ∆ιαταραχή: Τι είναι και πώς αντιµετωπίζεται
