Πολλοί γονείς λένε «εγώ είμαι φίλος με το παιδί μου». Καταρχήν να ορίσουμε τι είδος σχέση έχει το παιδί σου με έναν φίλο.
Με έναν παιδικό φίλο εκφράζεται πολύ διαφορετικά πολλές φορές χωρίς όρια και φραγμούς, επίσης μια παιδική φιλία δεν χαρακτηρίζεται από την σταθερότητα.
Όπως εξηγεί ο ψυχολόγος, Ευάγγελος Ορφανίδης, ένα παιδί πολύ εύκολα θα παρατήσει ένα το άλλο για να «πειραματιστεί» με άλλα παιδιά με διαφορετικές προσωπικότητες. Οι φίλοι, ειδικά σε μικρότερες ηλικίες, δεν καθοδηγούν, δεν προστατεύουν, ούτε βάζουν όρια και περιορισμούς ο ένας στον άλλο. Και αναρωτιέμαι… αυτού του είδους τη σχέση θέλουμε να έχουμε με το παιδί μας;
Μήπως είναι δική σου ανάγκη;
Μήπως αυτή η στάση του «φίλου» είναι η ανάγκη σου να είσαι κοντά με το παιδί; η ανάγκη σου το παιδί να σε εμπιστεύεται και να μοιράζεται «τα πάντα» μαζί σου;
Είναι η ανάγκη σου να έχεις έλεγχο στη ζωή του παιδιού; Είναι η ανάγκη του να αποφεύγεις τις συγκρούσεις και να είσαι αρεστός; η ανάγκη να έχεις ο ίδιος ένα φίλο-αποκούμπι; Ή μήπως είναι η ανάγκη σου να ξεχνάς τις εντάσεις με το σύντροφο/ σύζυγο ή να καλύπτεις τα συναισθηματικά σου κενά;
Η σχέση με το παιδί σου δεν είναι ισότιμη, αφού πολλές φορές ως γονιός είναι απαραίτητο να ασκήσεις έλεγχο και να πάρεις αποφάσεις εκ μέρους του παιδιού. Τα παιδιά χρειάζονται σαφή όρια, κανόνες και ένα σταθερό περιβάλλον, όπου οι ρόλοι και οι ευθύνες είναι ξεκάθαροι.
Μπερδεμένο μήνυμα
Όταν οι γονείς προσπαθούν να είναι φίλοι με τα παιδιά τους, του στέλνουν ένα μπερδεμένο ασαφές μήνυμα.
Αν το παιδί αντιληφθεί ότι ο γονιός του αποποιείται τον ρόλο του υποδυόμενος τον ρόλο του καλού φίλου χωρίς να υπάρχει κανένας στο «τιμόνι» που να φέρεται ως γονέας, τότε το παιδί θα προκαλεί συνέχεια μέχρι να φανείτε αντάξιοι των περιστάσεων.
Το να μην έχει ενεργό γονέα είναι η μεγαλύτερη αίσθηση ανασφάλειας που μπορεί να έχει το παιδί.
Το παιδί μας , αγαπητοί γονείς, μπορεί να έχει πολλούς φίλους, γονείς όμως δυο.
Είναι καλό να παρατηρήσουμε αυτή μας την ανάγκη χωρίς να την προβάλουμε στο παιδί μας.
Και βέβαια είναι εφικτό να έχουμε μια σχέση εγγύτητας και εμπιστοσύνης με το παιδί και ταυτόχρονα να παρέχουμε την οριοθέτηση που είναι απαραίτητη για την ψυχική του ανάπτυξη. Με τον τρόπο αυτό του προσφέρεται τη δυνατότητα να νιώσει αποδοχή αλλά και ασφάλεια μέσα από αυτό τον αναντικατάστατο δεσμό.
Διαβάστε επίσης
Προσωπικός γιατρός: Επιβάρυνση του πολίτη, κενά και απορίες των γιατρών
Ευλογιά των πιθήκων – CDC : Σεξ με τα… ρούχα και αυτοϊκανοποίηση
Αντισύλληψη: Ό,τι θέλετε να μάθετε για τις αντισυλληπτικές μεθόδους από την Ενδοκρινολογική Εταιρεία
