Το ότι έχουν γραφτεί περισσότερα άρθρα για το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλο της μητέρας στην ανάπτυξη του παιδιού, δεν αποτελεί βέβαια μια σκοτεινή φεμινιστική συνομωσία σε βάρος των πατεράδων. Ο ρόλος του πατέρα όμως για την ανάπτυξη του παιδιού και για μια δεμένη οικογένεια είναι βασικός.
Τα τελευταία χρόνια η επιστήμη της ψυχολογίας αναδεικνύει όλο και περισσότερο τη σημαντικότητα και την αναγκαιότητα της πατρικής φιγούρας στη ζωή του παιδιού. Στα πρώτα δύο χρόνια το παιδί είναι προσκολλημένο στην μητέρα, πρωτίστως λόγω της βιολογικής και συναισθηματικής ανάγκης που ήδη προϋπάρχει από την εγκυμοσύνη, μας λέει ο Ευάγγελος Ορφανίδης, Κλινικός Ψυχολόγος D.Hyp.
Ας βγάλουμε τον πατέρα από το ρόλο κομπάρσου
Η ψυχοσυναισθηματική θαλπωρή που βιώνεται από το βρέφος σε στιγμές όπως ο θηλασμός, είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο δυνατούς δεσμούς στη ζωή του παιδιού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο πατέρας είναι «κομπάρσος» την περίοδο αυτή .
Ο ρόλος του πατέρα τους πρώτους μήνες είναι υποστηρικτικός και εξίσου σημαντικός, αφού καλείται πολλές φορές να αποφορτίζει τη σχέση μητέρας-παιδιού σε περιόδους έντασης ενισχύοντας έτσι το ομαλό δέσιμο τους. Ο πατέρας επίσης μέσα από τη φροντίδα, το παιχνίδι και τον ποιοτικό χρόνο που αφιερώνει στο παιδί του, έχει την ευκαιρία να ξαναζήσει και ο ίδιος τη ζεστασιά και την θαλπωρή των δικών του παιδικών χρόνων ή και ακόμη αν δεν είχε μπορεί να το βιώσει μέσα από τον ρόλο του ως πατέρας .
Ένα σημαντικό και μεγάλο κομμάτι είναι η διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας, που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα χειριστεί το ρόλο του ο μπαμπάς.
Όταν η πατρική φιγούρα ως ρόλος και ως έννοια είναι απούσα, το παιδί αφήνεται στα τυφλά να επιλέξει και να ταυτιστεί με το ανδρικό στερεότυπο όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από την κοινωνία, δηλαδή ο άντρας ο επιθετικός, ο βίαιος και σκληρός. Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα τη ψυχική αποστασιοποίηση από τους άλλους, υποδυόμενος ένα ρόλο, τον ρόλο ταύτισης.
Δεν έχει θέση ο φόβος προς την πατρική φιγούρα
Είναι πιθανό να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα όταν ο πατέρας ασκεί υπερβολικά την πατρική εξουσία με αυταρχισμό και τιμωριτικό τρόπο. Ο σεβασμός προς τον πατέρα δεν πρέπει πηγάζει από τον φόβο, αλλά μέσα από την κατανόηση και την στοργή. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να είμαστε δίπλα τους και όχι απέναντι τους.
Ο πατέρας μέσα από τον δικό του σημαντικό ρόλο συμπληρώνει την μητέρα στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, όπως επίσης και της ψυχοσυναισθηματικής του ισορροπίας. Στο τρίγωνο μιας οικογένειας, πατέρας, μητέρα και παιδιά, όλοι περνούμε από όλους τους ρόλους και παίρνουμε σημαντικότατα μαθήματα, όπως το πώς να είμαστε μπαμπάδες, μαμάδες, σύζυγοι, φίλοι, κόρες και γιοι.
Όλες οι σχέσεις αυτές είναι αμφίδρομες και μέσα από αυτές ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και εξελισσόμαστε, όπως άλλωστε είναι και ο σκοπός της ζωής μας.
Διαβάστε επίσης
Κεραμέως: Κανονικά ανοίγουν τα σχολεία τη Δευτέρα – Ποιες οδηγίες θα ακολουθηθούν
4 εύκολες στάσεις της γιόγκα για… καλή χώνεψη και κάψιμο λίπους
