Οι φωνές και οι τιμωρίες είναι ένας τρόπος διαπαιδαγώγησης που δεν αρέσει σε κανέναν! Μάλιστα, εάν καμιά φορά φωνάξουμε στα παιδιά από απόγνωση ή απελπισία, έπειτα νιώθουμε ενοχές και υποσχόμαστε στον εαυτό μας πως δεν θα το ξανακάνουμε. Μέχρι την επόμενη φορά, βέβαια, που η συμπεριφορά τους μας βγάζει εκτός εαυτού… Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να καταπιέζουμε τον εκνευρισμό και τον θυμό μας, αλλά να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον το οποίο θα λειτουργεί αρμονικά και με όρια χωρίς να χρειάζονται να φωνάζει και κλάματα για να τηρηθούν!
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει πως ένα παιδί που είναι συνεχώς εκτεθειμένο στις φωνές των γονιών του, επηρεάζεται αρνητικά και η αυτοεκτίμηση του και η ανάπτυξη του.
Οι συνεχείς φωνές και η επίπληξη των παιδιών έχουν τα ίδια αποτελέσματα στον συναισθηματική κόσμο του παιδιού ανάλογα με εκείνα που έχει και η σωματική βία και έχει επίσης σοβαρές επιπτώσεις και στην εικόνα που δίνει ο γονιός για τον εαυτό του
«ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»: ΘΕΤΙΚΗ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΕΣ!
Είμαι από τη φύση μου ένας ήρεμος άνθρωπος, γι’ αυτό την πρώτη φορά που φώναξα στην κόρη μου, η προσοχή της στράφηκε σε εμένα, όπως και των δύο φίλων με τις οποίες ήμασταν μαζί. Ήταν μάλλον 2 χρονών και είχε αφήσει το χέρι μου για να τρέξει στο δρόμο. Η αντίδρασή μου ήταν πρωτόγονη, μια κραυγή για να σώσω το παιδί μου. Όλα μέσα μου δονήθηκαν καθώς ανέβασα τον τόνο της φωνής μου. Οι φίλες μου με έκπληξη ανέφεραν πως δεν με είχαν ξανακούσει να φωνάζω τόσο.
Ο τρόπος πειθαρχίας των Εσκιμώων
Οι Εσκιμώοι δεν χάνουν σχεδόν ποτέ την ψυχραιμία τους. Διαβάζοντας αυτό το χαρακτηριστικό, ένιωσα ανεπαρκής ως μητέρα. Διότι από τότε έχω πιάσει τον εαυτό μου να φωνάζει ξανά και ξανά. Η Jean Briggs, ανθρωπολόγος που πέρασε πάνω από 30 χρόνια με τους Εσκιμώους περιγράφει πως ποτέ δεν τους είδε να αντιδρούν με θυμό απέναντι στα παιδιά τους και επέλεγαν να διατηρούν ήπιους τόνους και να αποφεύγουν και την παραμικρή ένδειξη σύγχυσης ή εκνευρισμού.
Αυτές οι αντιδράσεις θεωρούνται παιδιάστικες και αδύναμες σύμφωνα με την Briggs. Με αυτό τον τρόπο, τα παιδιά μαθαίνουν να ελέγχουν κι εκείνα το θυμό τους.
Τελειοποιώντας την αποτελεσματική πειθαρχία
Ο παιδίατρος Robert Sege από το Ιατρικό Κέντρο Tufts για παιδιά στη Βοστώνη εξηγεί όμως ότι η αποτελεσματική πειθαρχία μοιάζει με εκείνη των Εσκιμώων. Το να δίνουμε το καλό παράδειγμα, να μιλάμε στα παιδιά ανάλογα με την ηλικία τους, να ανακατευθύνουμε κα να χρησιμοποιούμε ιστορίες που διηγούνται τι θα θέλαμε να κάνουν τα παιδιά μας (ή να αποφεύγουν) είναι τα στοιχεία στα οποία χρειάζεται να επικεντρώνεται η ανατροφή των παιδιών. Δεν χρειάζεται να εισάγουμε πόνο και φόβο στα παιδιά μας για να ακούσουν.
Διαχείριση συναισθημάτων
Τα παιδιά δεν έρχονται σε αυτό τον κόσμο έχοντας πλήρη επίγνωση των συναισθημάτων. Είμαστε προγραμματισμένοι να νιώθουμε, αλλά χωρίς να έχουμε την ικανότητα να διαχειριζόμαστε ακόμα σωστά τα συναισθήματα των άλλων και τα δικά μας.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό, λοιπόν, οι γονείς να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση εκφράζοντας τις κατάλληλες εκφράσεις τόσο θετικών, όσο και αρνητικών συναισθημάτων. Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους παρακολουθούν από την πρώτη κιόλας μέρα και να μαθαίνουν πώς να διαχειρίζονται τα δικά τους περίπλοκα συναισθήματα από αυτούς.
Να μην αντιδρώ;
Υπό αυτή την έννοια, ο τρόπος των Εσκιμώων που αποφεύγουν να εκφράζουν θυμό βγάζει νόημα. Αλλά μήπως δεν είναι απαραίτητα υγιές οι άνθρωποι να εξαλείφουν τη φυσική τους τάση να αντιδρούν;
Μήπως τα παιδιά θα μπορούσαν να μάθουν κάτι βλέποντας τους γονείς τους «να φτάνουν στα όριά τους;»
Ίσως να υπάρχει ένα ωφέλιμο, χρήσιμο κομμάτι στο ξέσπασμα ενός γονέα, αλλά μόνο αν ο γονέας είναι πρόθυμος να αναγνωρίσει ότι έχασε την ψυχραιμία τους και να συζητήσει με το παιδί του για καλύτερους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να έχει χειριστεί την σύγχυσή του.
Αφήγηση ιστοριών
Ένα άλλο χρήσιμο εργαλείο που χρησιμοποιούν οι Εσκιμώοι είναι να αφηγούνται δημιουργικές, ορισμένες φορές τρομακτικές ιστορίες, για να διαπαιδαγωγούν και πειθαρχούν τα παιδιά τους. Έτσι, για να κρατήσουν τα παιδιά μακριά από το νερό, μπορεί να τους διηγηθούν πως υπάρχει ένα θαλάσσιο τέρας στον βυθό της θάλασσας που αρπάζει τα παιδιά που πλησιάζουν το νερό.
Αν ανησυχείτε για την ηθική αυτής της τακτικής, πρέπει να μάθετε πως όλοι οι γονείς χρησιμοποιούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την αφήγηση ως εργαλείο τροποποίησης της συμπεριφοράς, έως ένα επίπεδο.
Ακόμα κι αν κάποιος δεν συμφωνεί με τις τρομακτικές ιστορίες, όλοι συμφωνούμε ωστόσο, ότι η πρακτική του να περιμένουμε να ηρεμήσουμε πριν διαχειριστούμε τη συμπεριφορά του παιδιού μας είναι μια καλή ιδέα…
Κι ακόμα κι αν έχουμε μεγαλύτερα παιδιά που δεν «τσιμπάνε» στα παραμύθια, το να τα εκπαιδεύσουμε στο να ρυθμίζουν τον θυμό τους, με το να ρυθμίζουμε εμείς πρώτοι τον δικό μας θυμό είναι σίγουρα ένα μάθημα που αξίζει να πάρουμε από τους Ινουίτ.
Πηγή: healthline.com
