Η δημοσιογράφος Αναστασία Ουζούνη μιλά σε πρώτο πρόσωπο στο Healthstories και περιγράφει την περιπέτεια του παιδιού της, μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα με το ποδήλατο.
Κυριακή 8 Αυγούστου βραδάκι, βρισκόμαστε οικογενειακώς σε εξοχικό σπίτι στην Ερατεινή Φωκίδας. Τα παιδιά έχουν πάει βόλτα στην παραλία με την γιαγιά τους και ξαφνικά χτυπάει το κινητό του άντρα μου και μας λένε ότι χτύπησε ο Γιάννης μου (13 ετών) με το ποδήλατο.
Έφυγε η γη από τα πόδια μου… Σταμάτησε να κυλάει αίμα στις φλέβες μου… Μπήκαμε με τον Ανδρέα (τον σύζυγό μου) στο αυτοκίνητο, φώναζα και έκλαιγα! Πες μου, τον χτύπησε αυτοκίνητο; Δεν ξέρω, μου λέει. Μέχρι να φτάσουμε στην παραλία, που ήταν μόλις 500 μέτρα από το σπίτι και να δω ότι το παιδί μου είναι ζωντανό, έχασα τα μισά χρόνια της ζωής μου.
Φτάνουμε, κόσμος συγκεντρωμένος, περίπου είκοσι άτομα, τρέχω, τους σπρώχνω με τα χέρια μου για να δω το παιδί μου. Βλέπω τον Γιάννη μου γεμάτο αίματα, να κλαίει και να φωνάζει: Πάμε στο νοσοκομείο πονάω!
Το παιδί είχε πέσει σε ένα ανοιχτό φρεάτιο της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, βάθους δύο μέτρων και χτύπησε το κεφάλι του. Δεν είναι ώρα να αναζητήσω ευθύνες. Οι δολοφόνοι, που άνοιξαν αυτόν τον κρατήρα, δυστυχώς δεν πρόκειται να βρεθούν ποτέ! Και κανένας δεν θα αναλάβει την ευθύνη, γιατί, αν ήταν υπεύθυνοι, δε θα άφηναν αφύλαχτη την τρύπα.
Πήγαμε το παιδί στο Καραμανδάνειο νοσοκομείο στην Πάτρα, μία ώρα εφιαλτική διαδρομή με στροφές, σκοτάδι. Αυτό ήταν το πλησιέστερο. «Πολυτραυματίας» έγραψε ο γιατρός και του έκανε εισαγωγή. Ο Γιάννης μου στο νοσοκομείο… Τον βλέπω και πονάω. Φοβάμαι να τον ακουμπήσω, όπου τον αγγίζω πονάει. Ποια μανούλα αντέχει να βλέπει το παιδί της σε αυτή την κατάσταση; Δε σταματούσα να κλαίω… Και μου λέει ο γιατρός, που του έκανε την αξονική στο κεφάλι, να είσαστε ήρεμη, αν δεν φορούσε κράνος το παιδί, θα κλαίγατε…
Η αξονική έδειξε πολλαπλά κατάγματα στο μέτωπο και στη μύτη. Ευτυχώς το αιμάτωμα πάνω από το αριστερό μάτι έδειξε ότι είναι απορροφήσιμο κι έτσι οι γιατροί προγραμμάτισαν χειρουργείο την επόμενη μέρα το πρωί. Όλη νύχτα του κρατούσα, όσο πιο απαλά μπορούσα, το χεράκι του.
Ξημέρωσε και ήρθε στο δωμάτιο η αναισθησιολόγος, συζητήσαμε και με τρεμάμενη φωνή, προσπαθώντας να πνίξω το κλάμα μου, του εξήγησα ότι θα κοιμηθεί με ένα ειδικό φάρμακο για περίπου μία ώρα, για να τον χειρουργήσουν και μόλις ξυπνήσει θα είμαστε πάλι μαζί και θα νοιώθει καλύτερα. Πέρασε η ώρα και ήρθαν οι τραυματιοφορείς να τον πάρουν. Τρέχαμε στον διάδρομο με το φορείο κι εγώ δίπλα του τρέχοντας, του κρατούσα το χέρι.
Φτάνουμε έξω από το χειρουργείο, δάκρυσαν τα ματάκια του. Μη φοβάσαι, του λέω κλαίγοντας, είσαι δυνατός! Είσαι πολύ δυνατός! Σε μία ώρα θα είναι όλα πολύ καλύτερα! Όταν τον πήραν μέσα λύγισα, διαλύθηκα, σκοτείνιασαν τα πάντα γύρω μου, έκλαιγα με λυγμούς, ήρθε η προϊσταμένη, προσπάθησε να με ηρεμήσει, είναι και τα μέτρα της COVID-19, που δεν μπορώ να έχω τον άντρα μου μαζί, της λέω, ο ένας κλαίει μέσα και ο άλλος απέξω. Έδωσε εντολή στην είσοδο, του έκαναν rapid test και ήρθε μαζί μου έξω από το χειρουργείο. Τα μάτια μας καρφωμένα στην πόρτα του χειρουργείου κι όταν άνοιξε και είδα το παιδί μου ξύπνιο, ήρθε μια ανακούφιση, που δεν χωράει σε λέξεις. Ένιωσα ότι φώτισαν τα πάντα γύρω μου.
Όλα πήγαν καλά, είπε ο χειρουργός και προχώρησε. Οι νοσοκόμες χαμογελαστές με κράτησαν σε απόσταση, με νεύμα ότι προχωράμε προς το δωμάτιο. Όλοι ήταν ήρεμοι. Το ίδιο και ο Γιάννης μου. Με βαρύ κεφάλι, γεμάτο γάζες, κοίταγε προς την πλευρά μας. Αυτό μου αρκούσε. Ήταν δυνατός!
Τώρα που σας το περιγράφω, το ζω ξανά και με κάθε λεπτομέρεια. Ως μητέρα ήταν η πρώτη μου φορά, που βρέθηκα μπροστά σε μια τόσο δύσκολη ιατρική κατάσταση για τα παιδιά μου. Πολλοί από εσάς μπορεί να έχετε αντιμετωπίσει χειρότερα. Μπορεί να κουνάτε αργά το κεφάλι. Ο πόνος, όμως, είναι μεγάλος σε κάθε περίπτωση. Έτσι χαμογελάει και ο σύζυγός μου και με πειράζει με τον χαρακτηρισμό: «Ελληνίδα μάνα». Ναι. Ελληνίδα μάνα. Δεν δέχεται εκπτώσεις. Θέλει το καλύτερο και ξέρει να το διεκδικεί για το παιδί της.
Στο μικρό αυτό κείμενο, αισθάνθηκα την ανάγκη να καταγράψω τις προσωπικές μου αγωνίες των πρώτων ωρών αυτού του ατυχήματος, που σημάδεψε τις φετινές μας διακοπές. Η αποκατάσταση του Γιάννη μου θα συνεχίζεται για αρκετό καιρό ακόμη. Παράλληλα τα προβλήματα των ελληνικών Νοσοκομείων θα συνεχίζονται, οι παθογένειες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν θα σταματήσουν και οι εργολάβοι θα εξακολουθούν να αφήνουν αφύλακτες τρύπες, όσο θα αισθάνονται προφυλαγμένοι και ασφαλείς, πίσω από δικηγορικές συμβουλές και τα κενά του νόμου.
Αυτή είναι η σκληρή ελληνική πραγματικότητα, για την οποία ντράπηκα, όταν την περιέγραψα στη γειτόνισσα Βελγίδα. Σοκαρίστηκε από την εγκληματική αδιαφορία, τις ελλείψεις και τις παραλείψεις στην Υγεία. Ζω στο εξωτερικό και αυτό που κρατώ για την ώρα, είναι ότι δεν αξίζει αυτή η εικόνα για τη χώρα μου.
Φορέστε κράνος στα παιδιά και σκύψτε πάνω από τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας, πριν γιγαντωθούν και φαντάζουν ανίκητα. Όσο για εμένα, εξακολουθεί να μου λείπει η Ελλάδα, αλλά όχι το ελληνικό κράτος, που για άλλη μία φορά έδειξε το πιο σκληρό του πρόσωπο σε ένα Ελληνόπουλο!
Αναστασία Ουζούνη Δημοσιογράφος
Διαβάστε επίσης
Να γιατί πρέπει να… πετάξεις την πετσέτα της κουζίνας
Την εγκατέλειψε η βιολογική μητέρα της, ακρωτηριάστηκε, αλλά σήμερα είναι η κορυφαία των κορυφαίων
Παράταση αεροπορικών οδηγιών για πτήσεις από και προς τα νησιά έως τις 13 Σεπτεμβρίου
