Η πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Γιατρών στο Ηνωμένο Βασίλειο, Κική Σονίδου, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο στη σελίδα της στο Facebook, για τον αγώνα της όταν σπούδαζε Ιατρική. Το παράδειγμά της συγκινεί και εμπνέει…
Απόψε θέλω να σας πω μια πραγματική ιστορία… Κάποια συγκλονιστικά γεγονότα καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων γιαυτό και θα σας την αφηγηθώ… Πάντα συγκινούμαι όταν τη θυμάμαι…
Το 1995, τελειώνοντας το πρώτο έτος της Ιατρικής στο Βουκουρέστι, θυμάμαι ένα νεαρό και άβγαλτο κορίτσι, που είχε μοναδικό όνειρο της ζωής της να γίνει γιατρός. Δεν την ένοιαζε τίποτε άλλο, κοιμόταν και ξυπνούσε με αυτή τη σκέψη, σχεδόν εμμονική.
Τα χρόνια εκείνα υπήρχε μια κακή φήμη για τα Πανεπιστήμια της Ρουμανίας, καθώς πολλοί είχαν χρήματα και αγόραζαν μαθήματα και πτυχία. Υπήρχαν, όμως, και πολλοί σοβαροί φοιτητές και αυτοί είχαν στην πορεία εξαιρετική αποκατάσταση.
Για να μην μπει, λοιπόν, ποτέ σε αυτή τη διαδικασία, που το θεωρούσε ντροπή, διάβαζε νυχθημερόν, όπως πολλοί άλλοι φοιτητές. Μάλιστα στα μαθήματα της ανατομίας, που ήταν και τα πιο δύσκολα, έκανε μαθήματα με έναν εξαίρετο φοιτητή στρατιωτικής ιατρικής, τον Sergio, που ήταν 4ετής και τον εκτιμούσε πολύ ο καθηγητής κ. Radu.
Όταν έφτασαν οι εξετάσεις τον Ιούνιο, κόπηκε, παρόλο που είχε διαβάσει πολύ. Διάβαζε όλο το καλοκαίρι και ξαναέδωσε τον Σεπτέμβριο. Ένας εκ των εξεταστών και πολύ γνωστός φιλοχρήματος και διεφθαρμένος βοηθός της Ανατομίας την κοίταζε συχνά με μισό μάτι. Έλεγε μέσα της ιδέα μου θα είναι, αλλά, αν περιμένει από μένα χρήματα, ας το ξεχάσει!
Ξανακόπηκε… Πήγε και ζήτησε το γραπτό της. Ο βοηθός δεν της το έδινε! Της είπε ότι δεν έγραψε καλά και να έδινε άλλη μια φορά! Ο Sergio της είπε πως δεν ήταν αλήθεια, πως δεν έγραψε καλά, αλλά δεν είχαν τη δύναμη να τα βάλουν με το κύκλωμα. Της είπε είσαι διαβασμένη, την επόμενη φορά θα περάσεις!
Σε δυο εβδομάδες ξανά εξετάσεις. Εκείνη τη φορά της λέει ο βοηθός στεγνά πέρασες… Χαράς Ευαγγελία εκείνη! Επιτέλους!
Πάει την επόμενη μέρα στη γραμματεία να γραφτεί στο δεύτερο έτος και η γραμματέας της λέει έχεις κοπεί, στα χαρτιά λέει ότι πήρες 4! Κρατήθηκε από το γραφείο, νόμιζε πως θα λιποθυμήσει! Έβαλε τα κλάματα και της λέει δεν είναι δυνατόν και της εξιστορεί τι έγινε. Η γραμματέας. που τη συμπαθούσε πολύ της λέει, δεν ξέρεις τι γίνεται εδώ; Δώσε τους κάτι να τελειώνεις! Της απαντά η φοιτήτρια ποτέ, τέτοια ντροπή και αφού έχω διαβάσει τόσο πολύ, ποτέ! Είναι σαν φτύνω τον εαυτό μου. Τότε, της λέει κι εκείνη, κάνε ό,τι νομίζεις.
Φεύγει αποφασισμένη να πάει στον καθηγητή και να του τα πει όλα. Ο prof. Radu ήταν ένας σπουδαίος και καλός άνθρωπος, ηλικιωμένος και τίμιος! Όταν πήγε στο γραφείο του, βρέθηκε πάλι μπροστά στον βοηθό, που μπήκε σαν τέρας μπροστά της. Χάσου από εδώ, της λέει, σφίγγοντας τα δόντια του. Ή θα κάνεις ό,τι πρέπει ή πήγαινε ξανά στο ίδιο έτος! Της κλείνει την πόρτα κατάμουτρα!
Σε όλο τον δρόμο προς το σπίτι της περπάτησε γύρω στα 15 χλμ, κλαίγοντας ασταμάτητα. Κοίταξε τον ουρανό και μονολόγησε, γιατί Θεέ μου σε μένα τέτοια αδικία; Δεν το αξίζω, ξέρεις πόσο διάβασα! Είμαι τίμια, δεν θέλω τέτοια ντροπή πάνω μου! Έψαχνε να δώσει μια μορφή στα σύννεφα, που να μοιάζει με κάποιον που την καταλαβαίνει….
Όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι! Σκεφτόταν κάθε τρόπο για να δει τον καθηγητή. Γύρω στο χάραμα της ήρθε μια ιδέα…
Το γραφείο του καθηγητή είχε μια πίσω πόρτα. Αυτή οδηγούσε σε μια αυλή. Εκεί παρκάριζε το αυτοκίνητο του και από μια μικρή πόρτα και μια μικρή σκάλα στα δεξιά ανέβαινε στο γραφείο του. Στα αριστερά μερικά σκαλοπάτια οδηγούσαν σε ένα ημιυπόγειο, που ήταν ένα μικρό νεκροτομείο. Εκεί έκαναν μερικά μαθήματα κατά τη διάρκεια του έτους. Είχε τρεις πόρτες, που οδηγούσαν σε δωμάτια, που φυλάσσονταν τα πτώματα. Αυτή η πόρτα ήταν συνήθως ακλείδωτη. Είναι η μόνη μου ελπίδα σκέφτηκε…
Γύρω στις 7:30 το πρωί ήταν έξω από την πόρτα , πριν μαζευτεί το προσωπικό. Η πόρτα ήταν ανοιχτή! Χώθηκε γρήγορα στο ημιυπόγειο και ευχόταν ο καθηγητής να εμφανιζόταν νωρίς εκείνο το πρωί. Καθόταν κάτω από τη σκάλα, που είχε μια εσοχή. Απέναντι της ήταν τρία πτώματα πάνω στα παγωμένα πέτρινα κρεβάτια τους. Γύρω της κουβάδες με εγκεφάλους μέσα για τα μαθήματα. Μύριζε παντού φορμόλη. Της έκαιγε τον λαιμό, έτσουζαν τα μάτια της, την πονούσε το στομάχι της, ήταν από χτες νηστική. Δεν είχε, όμως, άλλη επιλογή.
Οι ώρες περνούσαν και ο καθηγητής δεν είχε φανεί. Άρχισαν να την πνίγουν τα δάκρυα. Ένιωθε απελπισία. Είχε μεσημεριάσει, ζαλιζόταν από τη μυρωδιά της φορμόλης και των πτωμάτων. Σκέφτηκε να φύγει, είχαν περάσει πολλές ώρες πια.
Ξαφνικά ακούει πόρτα αυτοκινήτου και κοντοστέκεται. Βγάζει το κεφάλι κάτω από τη σκάλα και βλέπει τον καθηγητή να μπαίνει. Πετάγεται μπροστά του κι εκείνος τρομάζει. Τι κάνεις εδώ; της φωνάζει. Εκείνη αρχίζει και κλαίει με αναφιλητά κι εκείνος δεν την καταλαβαίνει.
Της λέει, έλα μαζί μου. Τον ακολουθεί στο γραφείο του. Της φέρνει να πιει μια πορτοκαλάδα, γιατί της είπε ήταν κάτωχρη και έτοιμη να λιποθυμήσει. Ηρέμησε πρώτα, της λέει, σταμάτα να κλαις και πες μου τι έγινε.
Του τα λέει όλα! Αναλυτικά. Ο Sergio της λέει είναι ο ευνοούμενός μου. Τον καλεί στο γραφείο και του επιβεβαιώνει όσα είπε. Την κοιτά με συμπάθεια και της χαμογελά.
Εκείνη σκέφτεται πως ίσως υπάρχει ελπίδα. Ρωτάει πού είναι ο βοηθός, που την εκβίασε. Βγαίνει και μιλάνε στη διπλανή αίθουσα. Ο βοηθός την κατηγορεί για άθλια πράγματα. Ακούει τον καθηγητή να του φωνάζει και τρέμει…
Μετά από λίγα λεπτά επιστρέφει. Τη ρωτάει από πού είναι. Του απαντά Ελληνίδα. Του είπε πως δεν θα πληρώσει ποτέ κανένα μάθημα, γιατί οι Ελληνίδες είναι μαχήτριες και εκείνη δεν θα ντροπιάσει τους γονείς της, που τη σπουδάζουν με κόπους. Τι θα κάνεις, αν δεν περάσεις, τη ρωτάει. Του απαντά, έστειλα τα χαρτιά μου στην Αγγλία και πέρασα βιολογία στο Leeds. Θα πάω εκεί και, αν μπορέσω μετά, θα πάω στην Ιατρική. Δεν θα το βάλω κάτω, θα φύγω με το κεφάλι ψηλά από εδώ και να ξέρετε πως, όπου πάω, θα τα καταφέρω να γίνω γιατρός!
Της χαμογέλασε και της λέει την επόμενη Τρίτη να είσαι εδώ στις 9 το πρωί. Θα δώσεις εξετάσεις με μένα και με άλλους δυο καθηγητές ως επιτροπή. Θα είμαι στην ώρα μου, του απαντά χαρούμενη. Τον κοιτάζει με ευγνωμοσύνη και του λέει σας ευχαριστώ, που μου φερθήκατε σαν πατέρας, δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Κι αν τα καταφέρω να γίνω γιατρός, θα γίνω καλός άνθρωπος σαν εσάς και θα σέβομαι τους ανθρώπους. Είμαι σίγουρος, της λέει με πατρική στοργή, πήγαινε τώρα! Να έρθεις καλά διαβασμένη να δω τι σε έμαθε ο Sergio!
Την επόμενη Τρίτη ήταν στην ώρα της. Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις σαν να διάβαζε βιβλίο. Τη ρωτάει ένας καθηγητής, που παρατηρούσε ότι είχε το βλέμμα της στυλωμένο σε ένα σημείο: είναι γραμμένα κάπου στον τοίχο; Πώς τα λες έτσι;
Του απαντά με θάρρος, όταν έχεις διαβάσει όσο εγώ, είναι απλώς μια αφήγηση. Ο καθηγητής της εξηγεί πως δεν θα πάρει 10, αλλά της έβαλε 7 λόγω της καταστάσεως. Δεν την ένοιαζε, σημασία είχε ότι ο εφιάλτης τελείωσε!
Της λέει δεν έχω συναντήσει άλλη φοιτήτρια σαν εσένα! Θα σε θυμάμαι! Θα μείνεις στη ιστορία εδώ, της λέει και γελά. Έχεις να δώσεις πολλές ακόμη μάχες στη ζωή σου, σκληρές και πιο δύσκολες. Από αυτή την εμπειρία έμαθες πολλά, μεγάλωσες!
Του απαντά με θάρρος και σεβασμό, κύριε καθηγητά είμαι Ελληνίδα κι έχω σκοπό να τις κερδίσω όλες τις μάχες! Ακόμη και τις πιο δύσκολες και τις πιο ανήθικες!
Εκείνος της απαντά, είμαι πλέον σίγουρος!
Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά τους ο περιβόητος βοηθός. Της λέει ειρωνικά μασώντας τσίχλα: έμαθα πέρασες, είδες αν διαβάζεις;
Τότε εκείνη με θάρρος του απαντά: ένας άνθρωπος που έγινε βοηθός ανατομίας θα ξέρει πως είναι αδύνατον να μάθει κανείς όλη την ανατομία σε μια εβδομάδα! Απλώς σας απέδειξα ότι είχα διαβάσει από την πρώτη στιγμή! Ο καθηγητής τον καρφώνει με το βλέμμα του, η συζήτηση σταματά…
Τον αγνοεί επιδεικτικά, χαιρετά τους καθηγητές και φεύγει. Καλή σταδιοδρομία της εύχονται. Πριν βγει από την πόρτα, γυρνά και κοιτά τον καθηγητή για άλλη μια φορά και του λέει, ούτε εγώ θα σας ξεχάσω ποτέ!
Όταν κλείνει την πόρτα πίσω της, βάζει τα κλάματα. Βγαίνει στο προαύλιο του Πανεπιστημίου δικαιωμένη! Αύριο θα γραφτεί στο δεύτερο έτος!
Νιώθει μια υπερένταση και μια κούραση. Κοιτά τον ουρανό που ήταν καθαρός και η μέρα ηλιόλουστη. Πάλι ψάχνει τον Θεό στα σύννεφα και χαμογελά… Ξέρει ότι κάπου εκεί κρύβεται… Του λέει, αφού άντεξα τόσες ώρες στο νεκροτομείο, αφού νίκησα το τέρας, δεν φοβάμαι! Όσες μάχες κι αν χρειαστεί να δώσω θα τις κερδίσω! Πολλές και σκληρές αλλά ξέρω ότι θα Είσαι πάντα εκεί! Έφυγε χαμογελώντας…
Αυτό το κορίτσι ήμουν εγώ…
Διαβάστε επίσης
Βασίλης Κικίλιας: Ο πρώην Υπουργός Υγείας ήταν «ναι, μεν, αλλά»
Μίνα Γκάγκα: Το μικρόβιο της πολιτικής και το βαρύ επιστημονικό βιογραφικό
