Η υπεύθυνη της ομάδας Γυναικολογικού Καρκίνου «Εριφύλη» του Κ.Ε.Φ.Ι. (Σύλλογος Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων Ιατρών Αθηνών), Μαρία Παπαγεωργίου, μιλά στο Healthstories για την περιπέτειά της με τον καρκίνο.
Λοιπόν, είμαι μια επιζήσασα! Του καρκίνου, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους! Δέκα χρόνια. Βέβαια η λέξη survivor (cancer survivor) μου αρέσει περισσότερο.
Φαντάζεσαι ζούγκλες, άγρια θηρία, φίδια, τροπικές βροχές και διάφορα άλλα. Και μπορώ να δικαιολογήσω και τα κουσούρια που μου άφησε.
Γιατί εκεί, που πήδαγα από κάτι βράχια, γλίστρησα και χτύπησα. Ή στην προσπάθεια μου να μετακινήσω ένα δέντρο, που ήταν στο δρόμο μου, έπαθα μια κήλη. Και πολλά άλλα τέτοια περιπετειώδη!
Αλλά ας ξεκινήσω από την αρχή. Καλοκαίρι του 2005.
Πόνος, πολύς πόνος. Πόνος στην κοιλιά, σαν να έχω πολύ δυνατές κράμπες περιόδου, ο οποίος σταμάταγε με λίγο αίμα. Αρχικά 2-3 φορές την εβδομάδα, μετά κάθε μέρα. Προς το τέλος, πριν, ακόμη, διαγνωστώ, δύο φορές την ημέρα. Έπαιρνα μεσουλίντ και ντεπόν μαζί για να λειτουργήσω. Για σχεδόν έξι χρόνια. Με επισκέψεις σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων σχεδόν ανά εξάμηνο, για να δω τι έχω.
Γυναικολόγους άλλαξα δυο-τρεις. Παπ τεστ, υπέρηχους εξωτερικούς και ενδοκολπικούς, εξετάσεις αίματος, ορμονικές, τα πάντα. Μου έλεγαν είναι ψυχολογικό, είναι ευερέθιστο έντερο, χαλάρωσε. Είσαι… εσύ, ο σωματότυπός σου.
Πήγα και σε γαστρεντερολόγο.
Πήγα σε παθολόγους. Βρήκαν πρόβλημα στην χολή, την έβγαλα.
Πήγα σε ψυχολόγο.
Πήγα σε βελονιστή. Τίποτα. Καμιά αλλαγή.
Πήγα σε ομοιοπαθητικό. Επίσης καμιά αλλαγή. Μετά από ένα εξάμηνο χωρίς αλλαγή, με προέτρεψε να κάνω μια αξονική. Την έκανα. Ο ακτινολόγος είπε ότι κάτι βλέπει, να κάνω ή μαγνητική ή ενδοκολπικό.
Ίσως γιατί με νόμιζαν για υστερική ή λόγω οικονομίας δεν μου γράψανε μαγνητική, αλλά άλλον έναν ενδοκολπικό υπέρηχο. Άλλος γυναικολόγος.
«Δεν έχετε τίποτα κυρία μου, πάρτε ένα πιο δυνατό παυσίπονο».
Εγώ ήμουν σίγουρη ότι είναι γυναικολογικό, αλλά τι άλλο να έκανα. Πόναγα. Έκλαιγα. Δεν μπορούσα να εστιάσω, να δουλέψω, να ηρεμήσω. Ήμουν συνέχεια σε μία ένταση. Είχε γίνει η πραγματικότητά μου. Είχα ξεχάσει πώς είναι να μην πονάς!
Αποφάσισα να πάω σε ιατρείο πόνου. Χρειαζόταν να έχω σαφή διάγνωση, οπότε ξεκίνησα άλλη μια βόλτα σε γιατρούς. Πήγα σε 2-3 διαφορετικούς γυναικολόγους και – ω! – ο ένας από αυτούς με ΑΚΟΥΣΕ, όταν του μίλησα και του είπα τα διάφορα συμπτώματα. Μου έκανε ερωτήσεις πάνω σε αυτά που του έλεγα! Πρωτάκουστο αυτό. Δεν έβγαλε το εύκολο συμπέρασμα. «Λόγω σωματότυπου έχεις περίεργη περίοδο και πήγαινε σε άλλο γιατρό, σε άλλη ειδικότητα να λύσει το πρόβλημά σου» ή «είσαι υστερική, δεν είναι δυνατόν να πονάς έτσι», ή «αφού κυκλοφορείς, βγαίνεις, είσαι λίγο τεμπέλα και το δικαιολογείς εκεί».
Αυτός με άκουσε. Ήταν εξειδικευμένος Γυναικολόγος-Ογκολόγος και αναγνώρισε αμέσως τα συμπτώματα από ό,τι μου είπε μετά.
Μου λέει πρέπει να κάνουμε απόξεση ΧΘΕΣ!
Την έκανα άμεσα.
17 Ιουνίου του 2011, μια μέρα πριν από τα γενέθλια, με παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός μου, ο κ. Χαϊδόπουλος και μου λέει πως έχω καρκίνο ενδομητρίου.
Δυσκολεύτηκα για μερικά λεπτά να καταλάβω τι μου λέει. Μετά άρχισαν τα τηλέφωνα. Πρώτα την αδελφή μου. Τον αδελφό μου. Τους κοντινούς μου φίλους. Δημιουργήθηκε ένα πλέγμα στήριξης γύρω μου.
Άρχισε η φάση της οργάνωσης, τα διαδικαστικά, τα τόσα σημαντικά που σε κάνουν να αγκιστρώνεσαι στο εδώ και τώρα και δεν χάνεσαι στις σκέψεις και στους φόβους. Όχι ότι δεν υπήρχαν και αυτοί τις ώρες της μοναξιάς ή κάθε τόσο, σε κάποια στιγμή χαλάρωσης, όπου ξέσπαγα σε κλάματα, γιατί ένιωθα ξαφνικά το χάος να με περιτριγυρίζει.
Ο γιατρός μου, από ό,τι μου είπε, πόναγα, γιατί το κορμάκι μου προσπαθούσε να αποβάλει το ξένο σώμα που δημιουργείτο, ήθελε να γίνει καλά! Δεν ήμουν τρελή! Με προειδοποιούσε!
Και ήρθε ο καιρός του χειρουργείου. 8 Αυγούστου. Ο γιατρός μου, ενημερωμένος σωστά, κάνοντάς μου την υστερεκτομή, παρόλο που δεν είδε κάτι με γυμνό μάτι, έβγαλε και μερικούς λεμφαδένες. Και αυτό μου έσωσε την ζωή. Γιατί είχε, ήδη, γίνει μετάσταση. Σε κυτταρικό επίπεδο, μεν, αλλά μετάσταση. Ένας καρκίνος, που συνήθως μέχρι τώρα δεν έκανε μεταστάσεις και μετά το χειρουργείο σε στέλνουν σπίτι. Αλλά τα δεδομένα αλλάζουν.
Καρκίνος Ενδομητρίου Στάδιο ΙΙΙ C.
Ακτινοβολία, βραχυθεραπεία, χημειοθεραπεία. Όλο το πακέτο.
Το άντεξα καλά. Με την βοήθεια της αδελφής μου, του αδελφού μου, των φίλων μου. Των γάτων μου.
Πέσανε τα μαλλάκια μου, αλλά είναι το λιγότερο. Το βλέπω σαν παράσημο.
Για την βραχυθεραπεία δεν θέλω να μιλήσω. Αυτές, που έχουν την εμπειρία, ξέρουν και καταλαβαίνουν.
Φέτος έκλεισα τα 10 χρόνια ζωντανή. Είμαι μια επιζήσασα πια!!! Έχω τα παρελκόμενα της μάχης. Δυσκολία στο περπάτημα λόγω αρθοπλαστικής και των δύο ισχύων. Έκανα μια κήλη, οδήγησε σε ιλεό και χειρουργείο και τώρα έγινε και άλλη κήλη. Λόγω της ακτινοβολίας οι ιστοί δεν έχουν πια την ίδια ποιότητα. Τι να γίνει…
Κάτι νέο έχει εμφανιστεί στο νεφρό αλλά το παρακολουθούμε.
Η ζωή μου έχει αλλάξει. Είμαι με τον καρκίνο αγκαλιά και προχωράμε μαζί. Είναι μια δύσκολη πορεία, αλλά όχι ακατόρθωτη. Έχει πολύ κλάμα, στενοχώρια, αλλά και δύναμη και συνειδητοποίηση. Είμαι ζωντανή. Είμαι εδώ και συνεχίζω, γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και σίγουρο. Και παρόλο που αυτό είναι τρομακτικό, κρύβει μέσα του το αναπάντεχο και αυτό το κάνει ενδιαφέρον και περιπετειώδες. Όπως είναι η ζωή.
Ο γυναικολογικός καρκίνος είναι ένα διπλό χαστούκι, γιατί, εκτός από το σώμα, νοσεί και η γυναικεία μας υπόσταση. Αλλά πόσο μας χαρακτηρίζει ένα όργανο; Εγώ τώρα είμαι και πολύ πιο δημιουργική και πολύ πιο παραγωγική από ό,τι ήμουνα πριν από την υστερεκτομή.
Εύχομαι τα καλύτερα σε όλες! Ό,τι περνάμε να είναι δικό μας και να μας πηγαίνει μπροστά. Και ας είναι και μέσα από δυσκολίες. Πιστεύω ακράδαντα, πως μόνο αν επιτρέψεις να μπεις στο σκοτάδι, θα έχεις την δυνατότητα να ανοιχτείς στο φως.
Και μια συμβουλή σε όλες τις γυναίκες. Πηγαίνετε για τον τακτικό σας γυναικολογικό έλεγχο και πάντα, μα πάντα, να εμπιστεύεστε τα μηνύματα που σας στέλνει το σώμα σας!
Και μην διστάζετε να ζητήσετε βοήθεια, ψυχολογική υποστήριξη, ηθική υποστήριξη. Βρείτε συλλόγους ασθενών, άλλες ασθενείς. Μιλήστε, μοιραστείτε την εμπειρία σας. Αυτό θα βοηθήσει και εσάς, αλλά μπορεί να βοηθήσετε και κάποια άλλη γυναίκα.
Είμαστε εδώ και συνεχίζουμε.
