Κάθε χρόνο στην ΕΕ, γίνονται περισσότερες από 25 εκατομμύρια μεταγγίσεις αίματος σε ασθενείς, 35.000 μεταμοσχεύσεις βλαστικών κυττάρων και ένα εκατομμύριο επεμβάσεις ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Οι ευρωβουλευτές της επιτροπής Περιβάλλοντος, Δημόσιας Υγείας και Ασφάλειας των Τροφίμων (ENVI) ενέκριναν νέους κανόνες για τη χρήση και την ποιότητα των λεγόμενων ουσιών ανθρώπινης προέλευσης (SoHO) στην Ένωση.
Προκειμένου να διασφαλιστεί η αυτονομία της ΕΕ, τα κράτη μέλη θα πρέπει να καταρτίσουν σχέδια «έκτακτης ανάγκης και συνέχειας του εφοδιασμού», στα οποία θα
προβλέπονται αποζημιώσεις, άδειες, ακόμα και φοροελαφρύνσεις, ως κίνητρα στους πολίτες με στόχο να δημιουργηθεί μια «στέρεα» βάση δωρητών και όχι να γίνει εκμετάλλευση ευάλωτων ατόμων ή παροχή οικονομικών ανταλλαγμάτων.
Μετά την ψηφοφορία, η εισηγήτρια Nathalie Colin-Oesterlé (ΕΛΚ, Γαλλία) χαρακτήρισε τον νόμο «ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια των δοτών, την ευημερία των ασθενών, την ασφάλεια του εφοδιασμού και την ανάπτυξη καινοτόμων ιατρικών τεχνικών στην Ευρώπη». H ολομέλεια θα ψηφίσει για την έγκριση της διαπραγματευτικής εντολής του Κοινοβουλίου τον Σεπτέμβριο.
Δωρεά πλάσματος και αποζημίωση (compensation)
Η συζήτηση στην Ευρώπη για την καταβολή αποζημίωσης (όχι αμοιβής) ως κινήτρου προκειμένου περισσότεροι άνθρωποι να γίνονται συστηματικοί δότες πλάσματος, έχει αναζωπυρωθεί το τελευταίο διάστημα με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού που απείλησε την επάρκεια πλάσματος, αλλά και την πρόταση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη θέσπιση νέων κανόνων περαιτέρω αύξησης της ασφάλειας και της ποιότητας των ουσιών ανθρώπινης προέλευσης. Στόχος της πρότασης αυτής, οι πολίτες να είναι περισσότερο ασφαλείς όταν δωρίζουν ή λαμβάνουν ζωτικής σημασίας ουσίες ανθρώπινης προέλευσης (SoHO), από αίμα έως ιστούς και κύτταρα, αλλά και μητρικό γάλα ή μικροβίωμα.
Για πολλούς, η ιδέα της εμφάνισης στη σχέση δότη και λήπτη του παράγοντα «αποζημίωσης» προκαλεί ανησυχίες για την πιθανότητα εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου σώματος. Ωστόσο, για άλλους, η καταβολή κάποιας αποζημίωσης στους δωρητές για τον χρόνο και τον κόπο τους θα πρέπει να αποτελεί μέρος της λύσης για το έλλειμμα πλάσματος της ΕΕ.
«Χρειαζόμαστε περισσότερο πλάσμα από δότες. Χρειαζόμαστε να συγκεντρώνουμε πιο συχνά και περισσότερο […] Το 90% του παγκόσμιου πλάσματος προέρχεται από την πλασμαφαίρεση, το 90% αυτού προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα και αυτοί οι δότες παίρνουν αποζημίωση για τον χρόνο που προσφέρουν για να δώσουν πλάσμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο εθελοντισμός δεν διαδραματίζει κάποιο ρόλο, όμως, για την ώρα, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι η αποζημίωση των δοτών» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιόχαν Πρεβό.
Οι χώρες που επιτρέπουν την αποζημίωση και τη συμμετοχή εταιρειών στη διαδικασία, συγκεντρώνουν αρκετό πλάσμα για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ασθενών τους λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Πίτερ Τζαγκουόρσκι, ο οποίος ασχολείται τα τελευταία οκτώ χρόνια με το συγκεκριμένο θέμα. Πέρα από το επαγγελματικό ενδιαφέρον έχει και ο ίδιος μια ιστορία ενός κοντινού του προσώπου να διηγηθεί. Στο δίλημμα εάν η αποζημίωση ανοίγει τον δρόμο για την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου σώματος και την εκμετάλλευση ο καθηγητής είναι απόλυτος: Στην Ευρώπη δεν υπάρχει ανταμοιβή αλλά αποζημίωση. Η αποζημίωση, όπως εξηγεί, αφορά την προσπάθεια, τον χρόνο και όχι το πλάσμα. «Δεν πουλάμε ανθρώπινα όργανα αλλά αγοράζουμε χρόνο, αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη. Στις ΗΠΑ είναι διαφορετικά» αναφέρει. Υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει εκμετάλλευση και τονίζει ότι η δωρεά πλάσματος είναι σημαντική πράξη και όφελος για τους ανθρώπους που χρειάζονται πλάσμα.
Αλτρουιστική πράξη ή ανάγκη για την πρόσβαση σε θεραπείες
Σε όσους υποστηρίζουν ότι η δωρεά πλάσματος είναι και πρέπει να παραμείνει μια αλτρουιστική πράξη μακριά από την αγορά, ο καθηγητής απαντά πως η συλλογή πλάσματος δεν υπάρχει για να δίνει την ευκαιρία σε κάποιους να δείχνουν τον αλτρουισμό τους αλλά για να διασφαλίσει την πρόσβαση των ασθενών σε θεραπείες που χρειάζονται.
Πολύ περισσότερο, τονίζει ότι είναι παράδοξο οι χώρες που μιλούν για αλτρουισμό και δεν επιτρέπουν την αποζημίωση προκειμένου να υπάρχουν περισσότεροι συστηματικοί δότες πλάσματος, να εξαρτώνται από εισαγωγές πλάσματος δοτών που λαμβάνουν αμοιβή, ασκώντας κριτική για τη στάση των ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στο θέμα. Αναλύοντας την οπτική του, επισημαίνει ότι «κάθε χώρα στην Ευρώπη πληρώνει για δότες που πληρώνουν οι ΗΠΑ και όχι Γάλλους, Ιταλούς, Πορτογάλους κλπ. Οι χώρες λοιπόν, πληρώνουν για το προϊόν και αυτά τα χρήματα πάνε στις εταιρείες και οι εταιρείες χρησιμοποιούν τα χρήματα για να πληρώσουν τους δότες να δώσουν πλάσμα στις ΗΠΑ. Και δεν θέλουν να το κάνουν στις χώρες τους. Αυτή τη στιγμή η Ευρώπη εμπορευματοποιεί τους δότες των ΗΠΑ και τους εκμεταλλεύεται, αυτό δεν είναι ηθικό».
Ένα πρόγραμμα αποζημίωσης βοηθάει, υποστηρίζει ο Γερμανός καθηγητής Ράινερ Μουνγκ, ο οποίος όμως συμπληρώνει ότι πρέπει να γίνει με τον σωστό τρόπο. «Δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένας τρόπος για να κερδίσουν χρήματα οι δότες. Μην ξεχνάμε όμως, ότι όταν οι δότες πάνε να προσφέρουν πλάσμα χρειάζεται να ξοδέψουν χρόνο (μετακίνηση, διαδικασία πλασμαφαίρεσης). Γι αυτό θα πρέπει να υπάρχει μια επαρκής αποζημίωση» εξηγεί.
Από την πλευρά του ο κ. Πρεβό σημειώνει ότι ναι μεν ο κανονισμός SoHo δημιουργείται για να καθοδηγήσει τα κράτη – μέλη και όχι να τους επιβάλει κανόνες, πρέπει όμως να έχει τον ορισμό της αποζημίωσης του δότη. Είναι καλό να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.α
Διαβάστε επίσης
Πειραματικό φάρμακο για τον καρκίνο πιθανόν επιβραδύνει τη φλεγμονή που συνδέεται με καρδιοπάθεια
Υπουργείο Υγείας: Πώς να προστατευτείτε από τον καύσωνα – 6+1 συμβουλές
