Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι μία χρόνια ψυχική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από εμμονές και οδηγεί τους πάσχοντες σε επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, σε καταναγκασμούς.
Η Candace Powell περιγράφει στο today.com πως είναι να είσαι γονιός με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή:
Τα δύο παιδιά μου με ξέρουν μόνο με έναν τρόπο: με ελαττώματα.
Η Lilliana, 16, και ο Sullivan, 11, έχουν περάσει πολλές ώρες της ζωής τους βλέποντάς με να αναδιατάσσω με κόπο τα 29 βάζα με φυστικοβούτυρο στο ντουλάπι – ξανά και ξανά και ξανά και ξανά – επειδή δεν ένιωθα καλά τις πρώτες τρεις φορές. Πραγματικά, ποτέ δεν είχα σκοπό να συγκεντρώσω τόσα πολλά. Ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο όπως κάθε άλλος καταναγκασμός – ένα βάζο τη φορά.
Ένα βάζο έγιναν τέσσερα βάζα, έγιναν επτά, και πριν το καταλάβω, είχαμε πολλά ντουλάπια γεμάτα με διάφορες εκδοχές φυστικοβούτυρου για λόγους που δεν το γνωρίζω ούτε εγώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μέχρι ο εγκέφαλος μου να επιλέξει κάτι διαφορετικό για να έχει εμμονή, αυτά τα βάζα τα χρειάζομαι.
Τα παιδιά μου μεγάλωσαν γνωρίζοντας ότι δεν θα εγκαταλείψω το αγαπημένο μου σνακ έως ότου κάτι μέσα μου απελευθερώσει την πίεση και μου δώσει την άδεια.
Μόνο τότε μπορούμε να συνεχίσουμε τη μέρα μας. Ωστόσο, μερικές μέρες παραμένω ψυχικά και συναισθηματικά ασταθής. Ίσως αν τα στοίβαζα διαφορετικά, το άγχος μου να μειωνόταν. Ή, αν μπορούσα να τα αναδιατάξω για άλλη μια φορά, θα μπορούσα να ξεφύγω από τις ενοχλητικές σκέψεις μου για λίγο ακόμα. Ίσως…
Τα παιδιά μου είχαν πάντα επίγνωση της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής μου. Η εξαιρετικά δυνατή και συχνά ενοχλητικά παρεμβατική φωνή στο κεφάλι μου ήταν μέρος της χημικής μου σύνθεσης από την παιδική μου ηλικία και έκτοτε με ακολούθησε σε δεκαετίες τραυμάτων, εγκυμοσύνης, αποβολών, τοκετών, σοβαρής επιλόχειας κατάθλιψης και ενός απροσδόκητου, ταραχώδους διαζυγίου.
Αλλά για τα παιδιά μου, είμαι απλώς «μαμά».
Με έβλεπαν να στέκομαι κατατονική στο σούπερ μάρκετ, αναποφάσιστη επί ώρες για το ποιες μάρκες να αγοράσω, χωρίς να βιάζομαι και χωρίς να έχω ενοχές. Ωστόσο, υπήρξαν στιγμές που ένιωθαν την απογοήτευσή μου. Ίσως, αν διατηρούσα την ψυχραιμία μου, να το έκαναν και τα παιδιά. Αλλά αυτό είναι το κομμάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω σωστά.
Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή
Η δική μου ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, έχει ένα συγκεκριμένο στοιχείο του χρόνου, οπότε αν το πρόγραμμα περιλαμβάνει μια εκδήλωση ή ένα ραντεβού και δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου να προχωρήσει ξανά σε μια καταναγκαστική πράξη, ο χρόνος κερδίζει και τα παιδιά μου το ξέρουν αυτό.
Η ειρωνεία – το πιο εξοργιστικό κομμάτι – είναι ότι το μόνο που ήθελα ποτέ είναι περισσότερος χρόνος και όμως είναι το μόνο πράγμα που σπαταλάω περισσότερο.
Έχουν δει τον τρόπο που τραβώ το λαιμό μου ή τρίβω τις αρθρώσεις μου διαδοχικά ή τσιμπάω το δέρμα μου σε επανάληψη μέχρι να ανοίξει, και δεν ντρέπονται, ούτε ρωτούν γιατί. Με έχουν ακούσει να μετράω χωρίς ανάσα τα βήματά μου ή τα πλακάκια ή τις ρωγμές ή τα σχέδια σε ένα ύφασμα και δεν το αμφισβητούν.
Και, υπάρχουν πολλές μέρες που έχω ανταλλάξει τον πολύτιμο χρόνο παιχνιδιού με ατελείωτες ώρες σκουπίζοντας τα πεντακάθαρα πατώματα και τους ήδη καθαρούς πάγκους, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, και είναι τα παιδιά μου που με αρπάζουν από το χέρι και μου θυμίζουν ότι είμαι εντάξει και πως με αγαπάνε.
Είναι επίσης φυσιολογικό για τα παιδιά να επιστρέφουν στο σπίτι και όλα να είναι σε μια εντελώς διαφορετική τοποθεσία. Με τα χρόνια, με έχουν αποδεχτεί, αλλά ανησυχώ ότι θα μεγαλώσουν και θα εύχονται να είχαν μία μαμά τόσο πολύ διαφορετική, κάποια που δεν είμαι εγώ.
Διαγνώστηκα στα 7 μου μετά από ένα τραυματικό συμβάν, όταν ανακάλυψα τα καταπραϋντικά αποτελέσματα του τσιμπήματος των ποδιών μου σε επανάληψη και έχω περάσει από πολλαπλές μορφές θεραπειών. Για να είμαι ειλικρινής, είναι κάτι που ακόμα δεν καταλαβαίνω. Αλλά δεν με εμποδίζει να ξυπνήσω με την ελπίδα ότι κάποια μέρα μπορεί να είναι καλύτερα.
Διαβάστε επίσης
Χαρταετός την Καθαρά Δευτέρα – Η ανύψωση προς τον Θεό για την έναρξη της νηστείας
