“Λοιπόν, έχεις καρκίνο του μαστού.” Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα λόγια ή τον τρόπο που ειπώθηκαν. Ένιωσα παγωμένη στο κάθισμά μου, στο γραφείο του χειρουργού μου.
Είμαι σίγουρη ότι είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ή να μιλήσω. Μετά βίας κατάφερα να επεξεργαστώ αυτό που μόλις είχα ακούσει.
Πώς γίνεται να έχω καρκίνο του μαστού; Έκλεισα τα 36 πριν από μερικές μέρες…
Δεν είμαι πολύ νέα; Δεν έχω οικογενειακό ιστορικό! Είστε σίγουρος ότι κοιτάτε τα σωστά αποτελέσματα;
Ναι, ήταν σίγουρος. Εξάλλου, ο καρκίνος δεν νοιάζεται πόσο χρονών είσαι.
Δεν θυμάμαι πολλά άλλα από το ραντεβού αυτό. Μου έδωσαν ένα πλάνο θεραπείας και σύντομα επέστρεψα στο σπίτι. Έπεσα στην αγκαλιά του άντρα μου και έκλαψα απαρηγόρητη. Τηλεφώνησα στους γονείς μου, στους φίλους μου…
Τις επόμενες ημέρες τις πέρασα στον καναπέ του σπιτιού μου, κλαίγοντας και νιώθοντας χαμένη. Σοκαρισμένη και φοβισμένη. Τόσο φοβισμένη.
Το ταξίδι ξεκινούσε
Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό, περίπου έναν μήνα πριν την διάγνωση. Ήμουν ξαπλωμένη ακόμα, όταν οι κόρες μου, 4 και 6 ετών τότε, έτρεξαν και πήδηξαν στο κρεβάτι για να με ξυπνήσουν. Έπιασα αντανακλαστικά το στήθος μου για να το προστατεύσω, επειδή χοροπηδούσαν ξέφρενα, και τότε ένιωσα ένα σκληρό εξόγκωμα. Ήταν μεγάλο σαν ένα γλυφιτζούρι -εξίσου σκληρό. Ήταν λες και είχε εμφανιστεί μέσα στη νύχτα. Ζήτησα από τον άντρα μου να το πιάσει -το ένιωσε κι εκείνος. Κανείς μας, όμως, δεν σκέφτηκε στιγμή ότι μπορεί να είναι κάτι ανησυχητικό. Σίγουρα ήταν κάποια καλοήθης κύστη, κάποιος φραγμένος αδένας μετά τον θηλασμό.
Πήγα, όμως, στον γιατρό, για κάτι με “έτρωγε”. Και ο γιατρός με έστειλε εκτάκτως για μαστογραφία και υπέρηχο. Μια εβδομάδα αργότερα έπρεπε να κάνω βιοψία. Δεν ήταν ευχάριστη διαδικασία. Στην πορεία θα μάθαινα πως δεν ήταν τίποτα συγκριτικά με αυτά που θα ακολουθούσαν. Όμως ήμουν τόσο νέα και τόσο ευάλωτη, στην κλινική. Όταν τελείωσε, γύρισα στο αυτοκίνητο και άρχισα να κλαίω. Κάτι που θα έκανα πολλές φορές ακόμα στο μέλλον.
Η πανδημία έκανε τα πάντα χειρότερα
Όλα αυτά που περιγράφω έλαβαν χώρα το καλοκαίρι του 2020, εν μέσω πανδημίας. Αυτό σήμαινε, ότι έπρεπε σε όλα τα ραντεβού να είμαι μόνη μου. Να κάνω ερωτήσεις και να πρέπει να τα σκέφτομαι όλα μόνη μου. Δεν ήμουν μαθημένη έτσι. Εκείνες τις ημέρες πέθανε απροσδόκητα και ο πεθερός μου.
Ο άντρας μου έπρεπε να διαχειριστεί εμένα και να συμπαρασταθεί στη μητέρα και την αδερφή του. Να εξηγήσει στα παιδιά μας τι συμβαίνει και να κάνει όλες τις υπόλοιπες δουλειές του. Είχαν πέσει πάρα πολλά πάνω του και θα του είμαι πάντα ευγνώμων για τη δύναμη και τη φροντίδα του…
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η θεραπεία μου μου. Πρώτο βήμα το χειρουργείο. Θα ακολουθούσε ίσως χημειοθεραπεία και ακτινοβολία. Ο μόνος τρόπος να τα διαχειριστώ όλα αυτά ήταν ένα-ένα τη φορά. Έβγαλα από το μυαλό μου το μετά και επικεντρώθηκα στο χειρουργείο.
View this post on Instagram
Αρχικά σκέφτηκα να κάνω διπλή μαστεκτομή. Να αποτρέψω έτσι κάθε ενδεχόμενο μετάστασης, να ξεμπερδέψω. Αλλά όταν είδα τις εικόνες γυναικών που είχαν το θάρρος να το κάνουν αυτό δείλιασα. Ο χειρουργός μου με συμβούλεψε να επικεντρωθούμε στο καρκινικό στήθος. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα έκανα επανορθωτική πλαστική επέμβαση.
Το χειρουργείο έγινε τον Σεπτέμβριο του 2020. Δεν έχει τρομοκρατηθεί ποτέ στη ζωή μου τόσο όσο εκείνη την ημέρα, ξαπλωμένη στο κρεβάτι πριν το χειρουργείο. Ήμουν μόνη, μη γνωρίζοντας ποια θα είμαι μερικές ώρες αργότερα. Φοβόμουν, ότι χάνοντας το στήθος μου θα έχανα τον εαυτό μου. Ένα στοιχείο της ταυτότητάς μου, ένα κομμάτι του παζλ μου.
Η επέμβαση πήγε πολύ καλά και είμαι ευγνώμων γι’αυτό. Μάλιστα, λίγες εβδομάδες μετά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον ογκολόγο μου, ο οποίος περιχαρής μου είπε, ότι βρισκόμουν σε αρχικό στάδιο (Α1) και δεν χρειαζόταν να κάνω χημειοθεραπεία. Ο καρκίνος με το χειρουργείο είχε φύγει!
Θυμάμαι τόσο καλά αυτό το τηλεφώνημα! Οι γονείς μου είχαν έρθει για φαγητό και με είδαν να κλαίω από χαρά. Έτρεξαν όλοι πάνω μου, με αγκάλιασαν! Ο μπαμπάς μου έλαμψε από ευτυχία -δεν θέλω ποτέ να ξεχάσω το χαμόγελό του!
7 μήνες μετά τον έχασα. Απροσδόκητα και αυτόν όπως τον πεθερό μου.
Για την ακρίβεια πέθανε δύο μέρες αφού κήδευσε τη μητέρα του, την γιαγιά μου.
Καταλαβαίνετε πόσο βαριά ήταν όλα αυτά για την οικογένειά μας, για τα παιδιά μας. 9 μαύροι μήνες κυριολεκτικά…
Η επόμενη μέρα
Δυόμιση χρόνια μετά την αρχική διάγνωση είμαι ευγνώμων που είμαι καλά. Κάνω, βέβαια, συστηματικά τις εξετάσεις μου, ενώ προχώρησα και σε αφαίρεση ωοθηκών και σαλπιγγών, ως προληπτικό μέτρο. Είμαι στην εμμηνόπαυση τώρα και αυτό έχει φέρει νέες προκλήσεις στις καθημερινότητά μου…
Θρήνησα για όσα έχασα, αλλά πλέον είμαι σε ειρήνη με το νέο μου σώμα, με τις ουλές μου.
Αποφάσισα να μην κάνω επέμβαση αποκατάστασης μαστού. Αποφάσισα, επίσης, να αφαιρέσω και το άλλο μου στήθος. Εντελώς προληπτικά. Είναι καθαρά δική μου επιλογή. Αποδέχομαι πλήρως, ότι δεν θα έχω στήθος.
Επίσης, θα κάνω ορμονική θεραπεία για τα επόμενα 10 χρόνια και θα επισκέπτομαι ετησίως τους γιατρούς μου. Ελπίζω, όμως, ότι μετά και από αυτό το χειρουργείο θα ξεμπερδέψω.
Το ψυχικό τραύμα θα είναι πάντα εκεί. Η ζωή δεν θα γίνει ποτέ ξανά απόλυτα όπως πριν.
Αυτό που με έχει βοηθήσει, όμως, σε όλο αυτό το ταξίδι, είναι η φωτογραφία. Η καταγραφή του ταξιδιού μου σε εικόνες και το γεγονός, ότι μπορώ να το μοιραστώ. Δεν πίστευα ποτέ, ότι το να κοινοποιώ αυτές τις εικόνες θα είναι θεραπευτικό.
Θέλω να δουν οι νέες κοπέλες αυτές τις εικόνες. Να ξέρουν, ότι αν βρεθούν στη θέση μου θα μπορέσουν να χαμογελάσουν ξανά. Να αγαπήσουν και να εμπιστευτούν ξανά τον εαυτό τους.
Σας παρακαλώ, ελέγχετε τακτικά το στήθος σας.
Δεν είστε ποτέ πολύ νέες…
Γράφει η Mia Purdy, μητέρα δύο παιδιών και φωτογράφος, η οποία μοιράζεται όλο τα ταξίδι της στα social media και στο www.youbymia.com.
Διαβάστε επίσης
Έκθεση ΕΟΔΥ: Δύο θάνατοι από γρίπη, 168 από COVID-19 την τελευταία εβδομάδα – Αυξάνεται η «Όρθρος»
Τα λάθη που κάνουμε και δεν μυρίζουν ωραία τα ρούχα
Εταιρεία Λοιμώξεων: Ποιοι πρέπει να εμβολιαστούν έναντι του έρπητα ζωστήρα και με ποιο εμβόλιο
