«Η Mallary Tenore Tarpley, καθηγήτρια Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, αφηγείται στους Times της Νέας Υόρκης πώς η απώλεια γεύσης εξαιτίας της Covid-19 παραλίγο να την ξαναβυθίσει στο σκοτάδι της νευρικής ανορεξίας, 20 χρόνια μετά την ανάρρωσή της.
«Τον περασμένο Σεπτέμβριο, εκείνο το πρωί που εγώ και η οικογενειά μου μάθαμε ότι ήμαστε θετικοί στον κορονοϊό, έφτιαξα ένα φλιτζάνι καφέ. Ήλπιζα ότι το γνώριμο άρωμά του θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, αφού το προηγούμενο βράδυ το είχα περασει με κρυάδες και λιγοστό ύπνο. Πλησίασα τη μύτη μου στο φλιτζάνι, αλλά δε μπορούσα να μυρίσω τον καφέ. Ήπια μια γερή γουλιά, αισθάνθηκα το ζεστό, αλλά γεύση καμία»!
«Μετά άριχσα να κάνω δοκιμές γεύσης, με μια φράουλα, με γκρανόλα αμυγδάλου με ό,τι άλλο βρήκα στην κουζίνα, αλλά μάταια. Μπορούσα να νιώσω πολύ καλά την υφή των τροφών στο στόμα και τα δόντια μου, αλλά δεν υπήρχε καμία απολύτως γεύση».
Οι μνήμες της ανορεξίας ξυπνούν
Η Mallary περιγράφει πως όλα ξεκινήσαν περίπου ένα χρόνο μετά το θάνατο της μητέρας της από μεταστατικό καρκίνο, όταν η ίδια ήταν 12 χρόνων.
«Όταν πέθανε η μαμά ένιωσα πως όλη η ζωή μου ήταν πια εκτός ελέγχου. Και επειδή δεν μπορούσα να ελέγξω τον εξωτερικό κόσμο, αποφάσισα να ελέγξω το φαγητό και τη σχέση μου με αυτό. Και κάπως έτσι πέρασαν τρία χρόνια με αμέτρητες εισαγωγές στο νοσοκομείο και 17 μήνες σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης».
Στα 35 της, μητέρα πλεόν 2 παιδιών, η Mallary ένιωθε πολύ καλύτερα από όσο μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα είναι. Ωστόσο, όπως η ίδια γράφει, η ανορεξία έμοιαζε να είναι πάντα εκεί και εκείνη έπρεπε να κάνει προσπάθεια για να την «ελέγξει».
Υποτροπή λόγω Covid-19
Ο έλεγχος χάθηκε μαζί με τη γεύση της όταν κόλλησε κορονοϊό. «Ξαφνικά άρχισα να βλέπω την αγευσία σαν μια ευκαιρία να χάσω μερικά – από τα ήδη λίγα – κιλά μου. Σκεφτόμουν πως αφού δεν μπορούσα να γευτώ το γάλα στον καφέ μου ή το έξτρα τυρί στο σάντουιτς ή το καλομαγειρεμένο ψητό κατσαρόλας, δεν υπήρχε και λόγος να τα φάω και να “χαραμίσω” τις θερμίδες».
Έτσι μείωσε στο ελάχιστο την πόσότητα του φαγητού που έτρωγε. Όπως η ίδια αναφέρει, το να μασάει της φαινόταν σαν αγγαρεία… Δεν μπορούσε να φάει παρά μόνο μερικές μπουκιές ακόμη και από τις πιο αγαπημένες της λιχουδιές, όπως το παγωτό.
«Μέσα μου άρχισαν πια να… παλεύουν δύο πλευρές: Η υγιής πλευρά μου έλεγε ότι πρέπει να φάω περισσότερο, όμως ο παλιός ανορεξικός εαυτός μου το απαγόρευε…»
Τα συμπτώματα της λοίμωξης Covid-19 υποχώρησαν μετά από δύο εδβομάδες καραντίνας και τότε άρχισαν να φαίνονται και οι πρώτες επιπτώσεις της περιορισμένης λήψης τροφής: «Τα μάγουλά μου ήταν βαθουλώσει, τα κόκκαλά της λεκάνης μου προεξείχαν έντονα και τις νύχτες το στομάχι μου γουργούριζε δυνατά».
Επιστροφή ύστερα από πέντε εβδομάδες
Παρά την αποδρομή των υπόλοιπων συμπτωμάτων, η ανοσμία και η αγευσία παρέμενειναν για περίπου 5 εβδομάδες, οπότε και άρχισαν να επανέρχονται σταδιακά.
«Ενα πρωί, καθώς πάλευα να φάω μια μπανάνα ένιωσα τη γεύση της να κατακλύζει το στόμα μου. Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να επιστρέφουν και άλλες γεύσεις. Για πρώτη φορά ύστερα από 5 εβδομάδες, ολοκλήρωσα το γεύμα μου – ντοματόσουπα με βασιλικό – και αισθάνθηκα ότι θέλω κι άλλο»!
Το επόμενο διάστημα, η Mallary επανήλθε στη φυσιολογική κατάλωση τροφής και κατάφερε σταδιακά να ξαναπάρει τα κιλά που έχασε στη διάρκεια της περιπέτείας της με την Covid-19 και το «φάντασμα» της ανορεξίας.
Όπως η ίδια γράφει, αυτή η περιπέτεια την έκανε να συνειδητοποιήσει τι πραγματικά σημαίνει θεραπεύομαι από τέτοιου είδους διαταραχές: «Για πολλά χρόνια, νόμιζα οτι η θεραπεία αφορά μόνο αυτό που λέμε πλήρη αποκατάσταση, χωρίς υποτροπές και πισωγυρίσματα. Τοποθετούσα τον ευατό μου κάπου ανάμεσα στην αρρώστια και τη θεραπεία. Όμως μετά από αυτό, κατάλαβα ότι θεραπεύεσαι όταν η υποτροπή σου χτυπάει την πόρτα και εσύ καταφέρνεις να μην ανοίξεις…»
Πηγή: New York Times
