Αυτή είναι η περιπέτεια της Rachel, μιας κοπέλας 22 χρονών που ξαφνικά παρέλυσε και τώρα ζει με τη χρόνια ασθένεια της ινομυαλγίας και πραγματικά συγκλονίζει και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στις αρρώστιες…
«Είμαι 21 ετών και ζω στο Λίνκολν του Ηνωμένου Βασιλείου. Σαν παιδί ήμουν πολύ χαρούμενη, αν και ήμουν πολύ ντροπαλή και ανήσυχη. Δεν ένιωθα άνετα να μιλάω στο σχολείο.
Εκτός από το ότι ήμουν πολύ αδέξια και είχα διάφορα σπασίσματα κατά καιρούς, δεν είχα άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας. Όταν κάναμε σχολικά check-up, φοβόμουν πάρα πολύ. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από τον φόβο. Φανταστείτε πως μου ζητήθηκε να κάνω περαιτέρω εξετάσεις εξαιτίας αυτού και ο παιδίατρος μάς είπε ότι είχα έναν φυσικό γρήγορο καρδιακό ρυθμό.
Η πρώτη ένδειξη
Διαγνώστηκα με ινομυαλγία το 2019. Όλα τα συμπτώματά μου κορυφώθηκαν εκείνη τη χρονιά. Συνειδητοποίησα, ωστόσο, πως υπήρχαν καθ ‘όλη τη διάρκεια των γυμνασιακών μου χρόνων, απλώς δεν τους έδινα σημασία. Ενώ αυτά τα συμπτώματα δεν ήταν ιδιαίτερα σοβαρά, ήταν ενοχλητικά και με επηρέαζαν πολύ. Βίωνα συνέχεια πόνους, ιδιαίτερα στις αρθρώσεις μου, γεγονός που μου προκάλεσε πολλά προβλήματα στα μαθήματα χορού. Είχα επίσης ιδιαίτερη δυσκολία να συγκεντρωθώ, είχα μία διαρκή θολούρα, ξεχνούσα συχνά και πολλά. Αυτό με δυσκόλευε πολύ στις εξετάσεις.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Λίγους μήνες πριν αρχίσει να επιδεινώνεται η υγεία μου είχα για πρώτη φορά αποκτήσει εμπιστοσύνη στη ζωή μου. Ήμουν στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου μου και είχα μια πολύ καλή κοινωνική ζωή. Ήμουν χαρούμενη. Είχα καλά επίπεδα ενέργειας, μπορούσα να βγω μέχρι τις 3 το πρωί και να ξυπνήσω στις 9 π.μ. και να παρακολουθώ μαθήματα! Δεν φανταζόμουν ποτέ πως λίγους μήνες μετά δεν θα μπορούσα να παρακολουθήσω μαθήματα ακόμη και μετά 10 ώρες ύπνου και πως εγώ, που μέχρι πρότινος δεν μπορούσα ούτε ένα απλό χάπι να καταπιώ, θα κατέβαζα χάπια με τις χούφτες.
Στις αρχές Ιανουαρίου 2019, ένιωσα αδιαθεσία. Μετά από μια εβδομάδα, ανέκαμψα και μια εβδομάδα αργότερα, ξεκίνησα να κάνω την πρακτική μου άσκηση σε ένα νηπιαγωγείο. Εκεί, η κόπωση που βίωσα ήταν φρικτή. Έπρεπε να επιστρέφω στο σπίτι, να σχεδιάζω και να προετοιμάζω δραστηριότητες για την επόμενη μέρα. Κουραζόμουν απίστευτα. Ευτυχώς την περίοδο αυτή γνώρισα τον σύντροφό μου και με βοήθησε πολύ ψυχολογικά.
Η ενέργεια που είχα στο πανεπιστήμιο σταδιακά με εγκατέλειπε. Αισθανόμουν συνέχεια άρρωστη. Για 7 ολόκληρες εβδομάδες, είχα πονόλαιμο και κρυάδες. Οι αρθρώσεις μου πονούσαν απίστευτα. Έκανα εξέταση αίματος και βγήκε ότι τα επίπεδα βιταμίνης D μου ήταν πολύ χαμηλά. Ξεκίνησα τις βιταμίνες και τα επίπεδα μου αυξήθηκαν, αλλά ένιωθα το ίδιο ακριβώς και σταδιακά πολύ χειρότερα. Tότε κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“Ήμουν απίστευτα κουρασμένη”
Πλέον πάσχιζα για τα πάντα. Για τη δουλειά μου, για τις σπουδές μου… Σταδιακά έχασα κάθε κοινωνική ζωή. Δεν μπορούσα να πάω ούτε σε ένα πάρτι, ούτε σε φιλικές συγκεντρώσεις. Ήμουν απίστευτα κουρασμένη. Κανείς δεν με πίστευε και όλοι με έκριναν αρνητικά. Πίστευαν πως προσποιούμαι την άρρωστη και πως ό,τι είχα ήταν ψυχολογικό. Ήμουν τόσο χαμένη.
Διαγνώστηκα τελικά με ινομυαλγία τον Αύγουστο του 2019 από τον ρευματολόγο μου. Ενώ πίστευα ότι η διάγνωση θα ήταν τεράστια ανακούφιση, ωστόσο ήταν ακριβώς το αντίθετο. Είχα μια κρυφή ελπίδα κάθε μέρα πως θα αναρρώσω και θα ξαναγυρίσω στη ζωή μου. Αλλά ήξερα ότι δεν θα ήταν ποτέ δυνατό. Θα έπρεπε να πολεμήσω μέσα στη φρικτή αυτή κατάσταση. Είμαι τόσο ευγνώμων για τους γονείς μου, τον σύντροφό μου και τους αληθινούς μου φίλους που με βοήθησαν σε αυτό το στάδιο.
Επέστρεψα δειλά δειλά στο πανεπιστήμιο ως τριτοετής και η προσοχή μου αποσπάστηκε λίγο. Άρχισα να μαθαίνω το σώμα μου και να συνηθίζω να ζω με τον πόνο μου και τα συμπτώματά μου. Τα φάρμακα με βοήθησαν πολύ, ωστόσο, πάθαινα φρικτές ναυτίες, δεν είχα καμία όρεξη για φαγητό και έχασα πολλά κιλά. Εξαιτίας αυτού άλλαζα συνέχεια θεραπείες. Άλλες μου προκαλούσαν τρομερές ταχυκαρδίες, άλλες επιδείνωναν τα συμπτώματά μου.
Αρχισα να χάνω τον έλεγχο των ποδιών μου
Μία μέρα πήγα βόλτα με τον φίλο μου και τους γονείς του και άρχισα να νιώθω ξαφνικά αδιαθεσία. Ενώ περπατούσαμε, άρχισα να χάνω τον έλεγχο των ποδιών μου. Δεν μπορούσα να τους δώσω εντολή να περπατήσουν, σαν να υπήρχε κάποια δύναμη που τα εμπόδιζε να το κάνουν. Ήμουν τόσο φοβισμένη. Μετά η γλώσσα μου άρχισε να κατεβαίνει στον λαιμό μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω και δυσκολεύτηκα να αναπνεύσω. Οι δικοί μου κάλεσαν ασθενοφόρο και εκεί μέσα η γλώσσα μου άρχισε να προεξέχει από το στόμα μου και το σαγόνι μου ήταν τόσο τεντωμένο και ήταν κοντά στο εξάρθρωση. Μου έδωσαν διαφορετικά φάρμακα, αλλά κανένα από αυτά δεν βοήθησε. Στο νοσοκομείο μου έκαναν εξετάσεις αίματος και διαπίστωσαν πως έχω φοβερή ταχυκαρδία λόγω αντίδρασης στο τελευταίο φάρμακο. Η καρδιά μου αγωνιζόταν να κρατηθεί ζωντανή.
Αυτή η εμπειρία ήταν καθοριστική για μένα. Αντιμετωπίζω πλέον όλους τους φόβους μου και προσπαθώ να κυριαρχήσω στους φόβους μου. Σκέφτομαι τη μαμά μου στο νοσοκομείο. Είναι η ισχυρότερη γυναίκα που ξέρω. Τη θαυμάζω. Και θέλω να της μοιάσω στην ψυχραιμία και τη λογική.
Μου αρέσει πολύ που μοιράζομαι την εμπειρία μου αυτή, γιατί θέλω να δίνω θάρρος στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα υγείας… Μη το βάζετε κάτω ποτέ.»
Διαβάστε επίσης
Ολονύχτια μάχη για να κρατηθεί στη ζωή 16χρονη με κορονοϊό – Τη μετέφεραν στα πρόθυρα ανακοπής
Δίπλα στα παιδιά που έμειναν χωρίς γονιό ή γονείς λόγω της COVID-19 «το Χαμόγελο Tου Παιδιού»
