Η Φανή Αγορογιάννη είναι μαμά 4 παιδιών και μία από τις νεράιδες του Make-A-Wish. Τα 3 τα κρατά στην αγκαλιά της (όταν της επιτρέπει το εφηβικό ταμπεραμέντο τους). Ένα το κρατά στο μυαλό και στην καρδιά της.
Στις 5 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντισμού, έγραψε αυτό γιόρτασε την ημέρα και τα 20 χρόνια δικού της εθελοντικού έργου… (είναι μεγάλο αλλά μεγάλη κι η αγαλλίαση όσων το διαβάσετε).
Η γνωριμία μου με το Make-A-Wish, έγινε με τον δύσκολο τρόπο:
Ως μαμά παιδιού ευχής…
Και επειδή η μαγεία υπάρχει, και καλύπτει ως πέπλο τα άρρωστα παιδιά μας, απέμεινα, να κοιτώ το θαύμα να συμβαίνει….
Ένα άρρωστο παιδί, κάτω από την έκπληκτη μύτη μου, μεταμορφωνόταν από άρρωστο σε χαρούμενο. Γελαστό, Αισιόδοξο.
Και εκεί που είχε ανοιχτό στα πόδια του το ημερολόγιο των θεραπειών του, το έκλεισε…. και με έναν τελείως συμβολικό τρόπο, άνοιξε τον άτλαντα της γεωγραφίας. Ίσα ίσα, για να διαλέξει τον παγκόσμιο προορισμό του, που κάποιος του δώριζε…
Για ένα δευτερόλεπτο, βρέθηκα και εγώ να κάνω όνειρα μαζί του, για την Ευχή του.
Ήταν πολύτιμο, έως… απίστευτο!
Και παρά το γεγονός πως τίποτα δεν πήγε καλά, και παρά το γεγονός πως εκείνος έφυγε και με άφησε μόνη….
Εκείνο το δευτερόλεπτο, που τίποτα δεν είχε σημασία εκτός από τον χάρτη, Το λάτρεψα! Εκείνη την αχτίδα φωτός, που έβαλε στην ζωή μας το Make-A-Wish, την αγκάλιασα! Και τόσα χρόνια μετά,(20) εξακολουθώ να είμαι ευγνώμων για αυτή…
Γιατί… ήταν η μόνη αχτίδα φωτός σε μια νύχτα όλο εφιάλτες….
Όταν λοιπόν εκείνος έφυγε, και όταν κατάφερα να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, αναρωτήθηκα ….
-« Οι εθελοντές έχουν ιδέα πόσο πολύτιμο είναι αυτό που κάνουν? Πόσο ζωογόνο? Πόσο… στήριγμα να πιαστεί ο απελπισμένος?»
Ήμουν σίγουρη πως οι εθελοντές πίστευαν σε αυτό που έκαναν. Αλλιώς δεν θα έμπαιναν στην διαδικασία. Όμως… ήξεραν πόσο πολύ???? Δεν ήμουν σίγουρη….
Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, και μου ζητήθηκε από την Νεράιδα του μικρού μου μια ελάχιστη βοήθεια…. Ήξερα τι ήθελα να κάνω.
Ήθελα να ανταποδώσω. Το ένιωθα ως χρέος, που έπρεπε να ξεπληρώσω. Που είχα την ανάγκη να ξεπληρώσω. Και αυτό που μου ζητήθηκε ήταν… τίποτα. Μισή ώρα από τον χρόνο των διακοπών μου.
Το έκανα με χαρά. Ήταν η στιγμή , που «πολιτογραφήθηκα» (μέσα στο κεφάλι μου κυρίως,) Εθελόντρια.
Εγώ, ξεκίνησα λοιπόν, νιώθοντας χρέος.
Τόσα χρόνια μετά, 20 τον αριθμό, όμως συνεχίζω. Και έχω ανταποδώσει με πάααααραααααα πολλά μισάωρα. Και όχι μόνο σε διακοπές. Και μέσα σε μέρες εργάσιμες, φορτωμένες.
Μα ακόμη συνεχίζω…
Γιατί….?
Ξέρω πολύ καλά γιατί…
Το κατάλαβα μια Τετάρτη μεσημέρι, κάπου στα πρώτα χρόνια του εθελοντισμού μου.
Είχε προηγηθεί ένα φαντασμαγορικό πάρτι ευχής! Η μικρή μας Αλεξάνδρα είχε ζητήσει πάρτι γενεθλίων, διαφορετικό από τα άλλα. Πιάσαμε τα ραβδάκια μας, μαγικά και μη, φτιάξαμε τριώροφες τούρτες, φέραμε μάγους, ζογκλέρ και επώνυμους τραγουδιστές, βασιλιάδες Αρθούρους και ιππότες με αστραφτερές πανοπλίες πάνω σε άλογα, δώρα, φίλους, μουσική….
Και εκείνη την Τετάρτη, πέντε μέρες μετά το πάρτι, με έπιασα, να περπατάω χορεύοντας στον διάδρομο του σπιτιού μου, ανάμεσα σε άσπρους τοίχους, χορεύοντας μια μουσική που μόνο εγώ άκουγα στα αυτιά της μνήμης μου και της φαντασίας μου, και σιγοτραγουδώντας ( αν και φάλτση όσο δεν παίρνει άλλο)!
Και χαρούμενη! Και ευτυχισμένη!
Και… ευλογημένη!
Γιατί ένα μικρό κορίτσι που το έλεγαν Αλεξάνδρα, είχε ζήσει «την ωραιότερη ημέρα της ζωής της» και με είχε πάρει συγκινημένη αγκαλιά, να με ευχαριστήσει…..
Η Μαγεία, είχε περάσει από μπροστά μου, είχε κάνει το θαύμα της, και είχε γυρίσει πίσω σε μένα σαν… Ευτυχία, Χορός, Τραγούδι, Ευλογία….
Ο εθελοντισμός μου, γινόταν καθρέφτης, και αντανακλούσε πάνω μου την ίδια χαρά που είχα βάλει το δαχτυλάκι μου για να δώσω…..
Ο εθελοντισμός μου, γυρνούσε πίσω…
Και ένιωθα υπέροχα μέσα μου! Ευτυχισμένη, ευλογημένη, έως ερωτευμένη….
Τόσα χρόνια μετά, πιστεύω σε αυτό στο οποίο είμαι εθελόντρια: πιστεύω στην Δύναμη μιας Ευχής!
Όμως…. Ο λόγος που τόσα χρόνια μετά συνεχίζω είναι γιατί… με κάνει και νιώθω ζωντανή. Εγώ, μέσα μου!
Όχι τόσο γιατί είμαι ένας ανώτερος άνθρωπος….
Απλά, γιατί χάρη στον Εθελοντισμό, καταλήγω να νιώθω ένας ζωντανός άνθρωπος…..
Απανταχού Εθελοντές, Χρόνια μας Πολλά!”
Την ανάρτηση της υπεύθυνης εθελοντών Ν. Λάρισας Fani Agorogianni αναδημοσίευσε η Σάντρα Ζαφιρακοπούλου, General Manager του Make-A-Wish.
Διαβάστε επίσης
Τζανάκης στο HS: SOS για τις εμπορικές άδειες των καπνικών προϊόντων, ανεξέλεγκτη χρήση από εφήβους
«Ονειρούπολη»: 20 χρόνια λειτουργίας για το πρώτο χριστουγεννιάτικο θεματικό πάρκο της χώρας
