Ένα απίστευτο και ζηλευτό πλεονέκτημα έχουν οι κοκκινομάλληδες. Οι ίδιοι μπορεί να μην μαυρίζουν στον ήλιο και να είναι δύσκολο η επιδερμίδα τους να φαίνεται έστω και λίγο μαυρισμένη το καλοκαίρι, αλλά πίσω από αυτή διαδικασία του οργανισμού τους εμπλέκεται και ένας άλλος προστατευτικός μηχανισμός.
Νέα έρευνα με επικεφαλής ερευνητές από το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης μελέτησαν γιατί τα άτομα με κόκκινα μαλλιά εμφανίζουν αλλοιωμένη ευαισθησία σε ορισμένα είδη πόνου και τα ευρήματα τους δημοσιεύθηκαν στο Science Advances.
Οι άνθρωποι και τα ποντίκια με κόκκινα μαλλιά έχουν διαφορετική αντοχή στον πόνο, επειδή τα κύτταρα που παράγουν τη συγκεκριμένη χρωστική ουσία του δέρματος τους στερούνται της λειτουργίας ενός ειδικού υποδοχέα. Η έλλειψη αυτής της λειτουργίας του υποδοχέα προκαλεί αλλαγές που καθορίζουν την ισορροπία μεταξύ ευαισθησίας στον πόνο και ανοχής στον πόνο. Μάλιστα τα ευρήματα αυτά μπορεί να είναι χρήσιμα για το σχεδιασμό νέων θεραπειών για τον πόνο.
Σε άτομα με κόκκινα μαλλιά (όπως σε πολλά άλλα είδη ζώων με κόκκινη γούνα), τα μελανοκύτταρα περιέχουν μια παραλλαγή μορφής του υποδοχέα μελανοκορτίνης 1. Αυτός ο υποδοχέας κάθεται στην κυτταρική επιφάνεια και εάν ενεργοποιηθεί με ορμόνες που ονομάζονται μελανοκορτίνες, προκαλεί την αλλαγή του μελανοκυττάρου από την κίτρινη / κόκκινη χρωστική μελανίνη σε καφέ / μαύρη μελανίνη.
Προηγούμενη εργασία από τον David E. Fisher, MD, PhD, διευθυντή του Προγράμματος Μελανώματος του Mass General Cancer Center και διευθυντή του Κέντρου Έρευνας της Δερματικής Βιολογίας Νοσοκομείου της Μασσαχουσέτης, απέδειξε ότι ανενεργές παραλλαγές αυτού του υποδοχέα εμποδίζουν τα άτομα με κόκκινα μαλλιά να μαυρίσουν στον ήλιο.
Για να διερευνήσει τους μηχανισμούς πίσω από διαφορετικά όρια πόνου σε άτομα με κόκκινα μαλλιά, ο Φίσερ και οι συνάδελφοί του μελέτησαν σε κοκκινομάλλικα ποντίκια τη λειτουργία ενός υποδοχέα μελανοκορτίνης 1 που εμφανίζει υψηλότερα όρια πόνου. Διαπιστώθηκε ότι μετά από μία ορμονική διαδικασία, ενεργοποιήθηκαν οι υποδοχείς οπιοειδών που εμπλέκονται στην παρεμπόδιση του πόνου.
Ο Φίσερ ανέφερε ότι αυτά τα ευρήματα περιγράφουν τον μηχανισμό για το όρια του πόνου και μπορεί να είναι χρήσιμα για τον σχεδιασμό νέων αναλγητικών φαρμάκων.
Πηγή:sciencedaily.com
