Όλοι έχουμε ακούσει – και ίσως ακόμη και πιστεύουμε – αυτό το παλιό κλισέ, «η άσκηση είναι η θεραπεία μου». Και είναι κατανοητό γιατί αυτή η φράση είναι τόσο ριζωμένη στον εγκέφαλό μας.
Η άσκηση είναι εξαιρετική για την ψυχική μας υγεία — δεν υπάρχει καμία συζήτηση για αυτό. Ο εγκέφαλός μας παράγει χημικές ουσίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά όταν γυμναζόμαστε, επομένως είναι λογικό ότι το γυμναστήριο μπορεί να τονώσει τη διάθεσή μας,
«Η άσκηση είναι η θεραπεία μου»
Έτσι, ποιος χρειάζεται έναν θεραπευτή όταν τρέχει ή κάνει έντονες προπονήσεις HIIT που κάνουν τον εγκέφαλό μας πιο χαρούμενο, ειδικά μετά από έναν καυγά με ένα αγαπημένο πρόσωπο ή μετά από πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στα social media.
Όμως, ενώ είναι κοινή πρακτική η χρήση μιας συνεδρίας εφίδρωσης για την αντιμετώπιση του θυμού, του άγχους, της λύπης και του τραύματος, μπορεί να μην είναι η καλύτερη μακροπρόθεσμη λύση για την καταπολέμηση αυτών των συναισθημάτων.
Στην πραγματικότητα, μερικές φορές η χρήση της άσκησης ως μηχανισμού αντιμετώπισης σας εμποδίζει να φτάσετε στη ρίζα του ζητήματος. Τα οφέλη ψυχικής υγείας που παρέχει η άσκηση δεν υποκαθιστούν την αναζήτηση επαγγελματικής βοήθειας.
Γιατί η θεραπεία είναι μερικές φορές απαραίτητη
Πολλοί επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όπως η Stephanie Roth-Goldberg, LCSW-R, CEDS , πιστεύουν ότι η φράση “η άσκηση είναι η θεραπεία μου” είναι επιβλαβής.
«Ενισχύει το στίγμα ότι η ανάγκη θεραπείας είναι κατά κάποιο τρόπο αδυναμία και απορρίπτει τη θεραπευτική διαδικασία», λέει στο livestrong.com.
Όταν πρόκειται για αγώνες ψυχικής υγείας, πολύ συχνά οι άνθρωποι παγιδεύονται στην πεποίθηση ότι έχουν την ικανότητα ή/και την υποχρέωση να το επιλύσουν μόνοι τους. Εκεί μπορεί να παίζει ρόλο η υπερβολική χρήση της άσκησης ως εργαλείου.
«Η άσκηση δεν μπορεί να είναι ο μόνος σας μηχανισμός αντιμετώπισης», λέει. “Και δεν μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος να ρυθμίσετε τα συναισθήμαρα, γιατί δεν έχετε πρόσβαση στην άσκηση όλη την ώρα. Μεταξύ άλλων, η θεραπεία μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό προβλημάτων που πρέπει να επιλύσετε και να βρείτε άλλους μηχανισμούς αντιμετώπισης.”
Η άσκηση είναι θεραπευτική, αλλά δεν είναι θεραπεία
“Μπορεί να είναι θεραπευτικό να κάνεις μπάνιο. Μπορεί να είναι θεραπευτικό να μιλάς σε έναν φίλο. Αλλά αυτό δεν είναι η διαδικασία της θεραπείας”, σημειώνει. «Το να συγχέουμε πράγματα που είναι θεραπευτικά με τη θεραπεία είναι προβληματικό».
Η θεραπεία είναι διαφορετική από το τι συμβαίνει έξω από το μυαλό σας, κάτι που είναι ευεργετικό με πολλούς τρόπους.
«Η ιδέα του να έχεις έναν χώρο που να είναι ασφαλής και να εκθέτεις τις δικές σου σκέψεις μειώνει τη ντροπή», λέει. “Η μείωση της ντροπής είναι ένα τεράστιο μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας, επειδή συχνά η ντροπή κρατιέται με τη μορφή μυστικού. Έτσι, το να λες κάτι δυνατά σε κάποιον σε ένα ασφαλές περιβάλλον είναι πραγματικά χρήσιμο”.
Βοηθά επίσης να έχετε κάποιον με αντικειμενική προοπτική για να σας βοηθήσει να αποκτήσετε επίγνωση – και να αλλάξετε – αρνητικές σκέψεις ή μοτίβα συμπεριφοράς που δεν σας εξυπηρετούν. Μιλώντας για την προσωπική σας ιστορία, ο θεραπευτής μπορεί να σας βοηθήσει να δημιουργήσετε συνδέσεις και να αναγνωρίσετε σκέψεις που σας διδάχτηκαν αλλά δεν πιστεύετε πλέον.
Όταν η άσκηση γίνεται πρόβλημα
Εάν νιώθετε επιπλέον άγχος τελευταία (δεν είστε μόνοι), πώς το διαχειρίζεστε; Είναι σημαντικό να βεβαιωθείτε ότι δεν εξαρτάστε πολύ από το πρόγραμμα προπόνησής σας.
«Η άσκηση και η κίνηση είναι τόσο ζωτικής σημασίας για την ψυχική υγεία», σημειώνει η Kirstin Ritchie, NP , ψυχιατρική νοσοκόμα και προπονήτρια τρεξίματος. “Παίζει τεράστιο ρόλο στην ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε το άγχος. Είναι η εμμονή που γίνεται πρόβλημα.”
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της υγιούς αντιμετώπισης και της εμμονής. Η Ritchie λέει ότι πρέπει να προσέξουμε τι συμβαίνει σε μία μέρα χωρίς γυμναστική.
«Εάν η μη άσκηση εκείνη την ημέρα αποδυναμώνει πραγματικά την ψυχική σας υγεία ή αν δεν μπορείτε να λειτουργήσετε και δημιουργεί άγχος ή επηρεάζει το φαγητό σας, προσέξτε», λέει. «Η αδυναμία να έχεις μια μέρα ξεκούρασης ή να αφιερώσεις χρόνο μακριά από ένα άθλημα είναι μια σημαντική κόκκινη σημαία».
Αν και δεν μπορείτε πραγματικά να εθιστείτε σωματικά στη ντοπαμίνη και άλλες ενδορφίνες που δημιουργούνται από την άσκηση, μπορείτε να κολλήσετε στην αίσθηση μετά την προπόνηση. Η Ritchie λέει ότι είναι περισσότερο ένας εθισμός συμπεριφοράς – αλλά ένας εθισμός, παρ ‘όλα αυτά.
«Συχνά, οι άνθρωποι λένε πράγματα όπως «Α, πρέπει απλώς να πάω για τρέξιμο», κάτι που στη συνέχεια δημιουργεί επίσης μια ανθυγιεινή σχέση με την άσκηση επειδή τη χρησιμοποιούμε αποκλειστικά για συναισθηματική ρύθμιση», τονίζει. «Αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια εξάρτηση».
Η Ritchie συμβουλεύει να προσέχετε το αν και πότε η δραστηριότητα ανακούφισης του στρες γίνεται ο στρεσογόνος παράγοντας. Εάν νιώθετε ότι ψάχνετε για μια «διόρθωση» άσκησης, ίσως είναι καιρός να αναζητήσετε επαγγελματική βοήθεια.
Πότε να αναζητήσετε βοήθεια
Εάν εξαρτάστε πάρα πολύ από την άσκηση, η Ritchie λέει να ξεκινήσετε με την επίγνωση.
«Ρωτήστε τον εαυτό σας, “Γιατί ασκούμαι σήμερα;” και “Τι θα γινόταν αν δεν έκανα γυμναστική σήμερα;” και αν η απάντηση είναι ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά μπορεί να είναι αυτό που χρειάζεται το σώμα σας, τότε ξεκουραστείτε», λέει.
“Και αν αυτό από μόνο του είναι αδύνατο, τότε η συνάντηση με έναν θεραπευτή είναι σημαντική. Επειδή ποτέ δεν είναι πραγματικά για την άσκηση. Υπάρχει ένα υποκείμενο πράγμα, είτε είναι ανάγκη να ελέγξεις κάτι στη ζωή σου, είτε άγχος ή κατάθλιψη — αυτά είναι μερικά πράγματα που πρέπει πραγματικά να τα επεξεργαστείς με έναν θεραπευτή», λέει.
«Ζούμε σε μια κουλτούρα ευεξίας, οπότε κάτι που είναι υγιεινό μπορεί να γίνει γρήγορα ανθυγιεινό», καταλήγει.
Διαβάστε επίσης
14 Συμβουλές για να χάσετε λίπος στην κοιλιά χωρίς δίαιτα
Από αυτήν την εβδομάδα μονοκλωνικά αντισώματα ως προφυλακτική θεραπεία για ανοσοκατεσταλμένους