Ο Βασίλης Ρίτσης ζούσε για τρία χρόνια με εξαντλητικό συνεχόμενο και δυνατό πόνο, είχε επισκεφθεί γιατρούς πολλών ειδικοτήτων και μόνο στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου Νοσοκομείου, βρήκε κάποιες απαντήσεις.
Σήμερα, όπως είπε στην εκδήλωση για την κυκλοφορία του πρώτου συνταγογραφούμενου σκευάσματος φαρμακευτικής κάνναβης, διαχειρίζεται τον πόνο του και είναι πλήρως λειτουργικός.
Για την βασανιστική εμπειρία του από τον εξαντλητικό συνεχόμενο πόνο, γράφει σε πρώτο πρόσωπο στο Healthstories:
Ονομάζομαι Βασίλης Ρίτσης. Είμαι επιπλοποιός, παντρεμένος με δυο παιδιά. Το καλοκαίρι του 2021 διαγνώστηκα με χρόνια νευροπαθητική ραχιαλγία και οσφυαλγία.
Σήμερα διαχειρίζομαι τον πόνο μου με φαρμακευτική αγωγή και είμαι πλήρως λειτουργικός, αλλά τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι… Θεωρώ άσκοπο να σας κουράσω με ιατρικά ιστορικά και πολλές ημερομηνίες.
Ας πούμε ότι τα τελευταία 10 χρόνια πόνεσα αρκετά. Για 3 χρόνια, μάλιστα, πόνεσα συνεχόμενα… Από το 2018 έως το 2021, μέρα και νύχτα, ο πόνος δεν με άφηνε να δουλέψω, να διασκεδάσω, να ξεκουραστώ.
Το μέγιστο χρονικό διάστημα που μπορούσα να σταθώ όρθιος δεν ξεπερνούσε, στην καλύτερη περίπτωση, τις δύο ώρες. Μετά το σώμα μου απαιτούσε κατάκλιση, ούτε καν η καθιστή θέση δεν με ανακούφιζε.
Τις νύχτες ο ύπνος ερχόταν αργά, μετά από πλήρη εξάντληση. Οτιδήποτε λιγότερο δεν νικούσε την αίσθηση του πόνου. Για συνεχόμενο ύπνο, ούτε λόγος. Μετά από 2-3 ώρες, ήμουν πάλι ξύπνιος.
Δεν είχα δουλειά να χάσω, καθώς από το 2017 είχα κάνει παύση εργασιών σε ένα κατάστημα που διατηρούσα, λόγω κρίσης. Ο σκοπός μου ήταν να δραστηριοποιηθώ στο μεγάλο μου μεράκι, την επιπλοποιία. Ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω, αλλά δεν πρόλαβα. Εάν είχα ξεκινήσει ή εάν είχα προσληφθεί σε οποιαδήποτε δουλειά, είναι βέβαιο ότι θα είχα αποτύχει.
Εξαντλητικός πόνος σαν κολικός
Από την πλευρά της προσωπικής μου εμπειρίας, από την οπτική μου, ο ίδιος ο πόνος ήταν η πάθηση. Όταν κάποιος με ρωτά να μάθει πόσο πονούσα, χρησιμοποιώ την εξής κλίμακα: Ο πόνος του κολικού νεφρού είναι ένας πόνος που γνωρίζουν αρκετοί άνθρωποι, όλων των ηλικιών και όλων των φύλων. Ένας πόνος αρκετά συνήθης και αρκετά έντονος ώστε να περάσει το μήνυμα. Κάποιες γυναίκες τον χαρακτηρίζουν δυνατότερο της γέννας και κάποιοι άντρες δυνατότερο του χτυπήματος στα γεννητικά όργανα.
Εάν, λοιπόν, αυτός ο πόνος είναι το 10, το μέγιστο στην κλίμακα, ο πόνος που ένοιωθα την “καταραμένη” εκείνη τριετία ήταν στο 8 με κοινά παυσίπονα, στο 9 χωρίς. Όλο το 24ωρο. Με επηρέαζε σωματικά και ψυχικά τόσο στον επαγγελματικό τομέα όσο και στην προσωπική και οικογενειακή μου ζωή.
Όλο αυτόν τον καιρό προσπαθούσα, φυσικά, να βρω τι συμβαίνει και να διαχειριστώ τον εξαντλητικό πόνο. Εξετάστηκα από πολλές ειδικότητες. Επισκέφθηκα με τη σειρά ορθοπεδικό, καρδιολόγο, ουρολόγο, πνευμονολόγο, νευρολόγο. Κανείς δεν εντόπισε κάτι ανησυχητικό.
Μου συνιστούσαν άσκηση, κοινά παυσίπονα και υπομονή. Σε μια συζήτηση με την παιδίατρο των παιδιών μου, πήρα σύσταση για ένα φίλο της νευροχειρουργό, τον οποίον και επισκέφθηκα. Ο νευροχειρουργός ζήτησε μαγνητική τομογραφία οσφυικής και θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, στην οποία εντόπισε ένα “αθώο” αιμαγγείωμα κοντά στον Θ7-Θ8 σπόνδυλο, ενδεχομένως ύποπτο για πόνο αλλά σε κάθε περίπτωση χωρίς επαρκή ένδειξη για χειρουργική επέμβαση. Επίσης, παρατήρησε μια πρόωρη (λόγω μικρής ηλικίας) εκφυλιστική δισκοπάθεια που, πιθανώς, να επιβάρυνε την κατάστασή μου.
Αδυνατώντας να βοηθήσει, ο νευροχειρουργός μου πρότεινε να απευθυνθώ σε κάποιο ιατρείο πόνου. Όπως χαρακτηριστικά μου εξήγησε, οι επιστήμονες σε αυτά τα ιατρεία έχουν “ωραίες εμπνεύσεις”, λόγω των ιδιαίτερων και, πολλές φορές, δύσκολων περιπτώσεων που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Είχα μόνο ακούσει για αυτά τα ιατρεία, γνωρίζοντας γενικά ότι σε αυτά πάει όποιος πονά.
Έκανα μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και βρήκα το Κέντρο Θεραπείας Πόνου και Παρηγορητικής Φροντίδας του Αρεταίειου Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ιδρυμένο το 1989 από την Δρ. Αθηνά Βαδαλούκα, ως τμήμα της Αναισθησιολογικής Κλινικής του νοσοκομείου, λειτουργεί ως σήμερα με εξαιρετικούς γιατρούς που, μεταξύ άλλων, πρωτοπόρησαν καθιερώνοντας, από το 1993, τη διδασκαλία μαθήματος Θεραπείας πόνου και Παρηγορητικής Αγωγής για πρώτη φορά σε ελληνικό πανεπιστήμιο, εξασφαλίζοντας τη βιωσιμότητα του τομέα στην Ελλάδα.
Στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου επισκέφθηκα την Δρ. Ιωάννα Σιαφάκα, πρώην Διευθύντρια του Κέντρου μετά την κα. Βαδαλούκα και μια από τις καθηγήτριες-δημιουργούς του προαναφερθέντος μαθήματος.
Μετά από έρευνα στο ιατρικό ιστορικό μου (αιματολογικά, υπερήχους, μαγνητικές κτλ) και συζήτηση, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι ο πόνος μου είναι νευροπαθητικός, συνδυαστικό αποτέλεσμα πρόωρης εκφυλιστικής δισκοπάθειας, ορθοστασίας και λανθασμένων φορτίων.
Ο πόνος, που για όλους τους γιατρούς που επισκέφθηκα ήταν ένα ακόμα ενοχλητικό σύμπτωμα, αντιμετωπίστηκε από την Δρ. Ιωάννα Σιαφάκα ως πάθηση. Έλαβα μια πολύμηνη θεραπεία με ενέσεις τοπικής αναισθησίας για να σπάσει ο φαύλος κύκλος πόνου-μυικού σπασμού και, σε συνδυασμό με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, πήρα τη ζωή μου πίσω.
Δε συνέβη σε μια μέρα. Η πορεία ήταν αργή, αλλά ήταν σταθερή. Γι’ αυτό θα θυμάμαι πάντα κάτι που η κ. Σιαφάκα μου είπε στις πρώτες μου επισκέψεις- μου είπε: “Μπορεί να έχεις πρόβλημα για πάντα, ίσως δεν περάσει ποτέ και να παίρνεις συνέχεια φάρμακα. Αλλά δεν χρειάζεται να πονάς….
Διαβάστε επίσης
Αβοκάντο: Πότε πρέπει να τα αποθηκεύετε στο ψυγείο;
The Lancet: Η εμμηνόπαυση δεν είναι πρόβλημα υγείας, είναι στάδιο ζωής