Με δικά της λόγια, η Milli εξηγεί πώς ήταν όταν έπαθε την πρώτη κρίση πανικού και πώς την αντιμετώπισε. Η Milli Johnston αποφάσισε να μιλήσει για το άγχος της και την πρώτη κρίση πανικού που είχε, η οποία παρά το τρομακτικό συναίσθημα που ένιωσε και τα σωματικά συμπτώματα, στάθηκε η αφορμή για να καταλάβει τι έχει και πως μπορεί να το αντιμετωπίσει.
Η Μίλι μετακόμισε από τη Νέα Ζηλανδία Λονδίνο, όπου έπιασε δουλειά σε μια μεγάλη οικονομική εταιρεία. Αλλά η εταιρεία αναγκάστηκε κάποια στιγμή να κάνει περικοπές και η Μίλι βρέθηκε άνεργη σε μια πόλη στην άλλη άκρη του κόσμου.
Χρειάστηκε αρκετούς μήνες για να βρει μια νέα δουλειά, και ενώ αυτό ήταν μεγάλη ανακούφιση, ένιωθε πολύ ανήσυχη και αγχωμένη.
Μια μέρα, η Μίλι περνούσε από το φουαγιέ του γραφείου καθώς έβγαινε για μεσημεριανό γεύμα, όταν ξαφνικά πάγωσε.
Δεν το ήξερε εκείνη τη στιγμή, αλλά έμελλε να βιώσει την πρώτη κρίση πανικού. Η Milli θυμάται ακριβώς πώς ένιωθε και εξηγεί στο beyondblue.org.au πώς την ώθησε να αναζητήσει υποστήριξη για την ψυχική της υγεία.
Η πρώτη κρίση πανικού
Ξαφνικά, πάγωσα… Δεν μπορούσα να κουνηθώ.
Ένιωθα ότι είχα ζελέ πόδια, αλλά ήταν περισσότερο από αυτό. Ένιωθα ότι δεν είχα καθόλου πόδια. Αν προσπαθούσα να κάνω ένα βήμα μπροστά, τα πόδια μου δεν θα ήταν εκεί για να με στηρίξουν.
Ένιωθα τον εαυτό μου να αρχίζει να ιδρώνει. Δεν ήταν μόνο ότι δεν μπορούσα να κουνηθώ – ήμουν τόσο συνειδητοποιημένη που κάποιος από τη δουλειά θα με έβλεπε έτσι.
Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα.
Νόμιζα ότι κόντευα να λιποθυμήσω.
Νόμιζα ότι είχα μια επείγουσα ιατρική κατάσταση.
Νόμιζα ότι πέθαινα.
Η μεγάλη ειρωνεία ήταν ότι για όποιον μόλις περνούσε μπροστά, το μόνο που θα έβλεπε ήταν ένα κορίτσι να στέκεται σε ένα φουαγιέ.
Ένιωθα σαν να στεκόμουν εκεί για μια αιωνιότητα, αλλά στην πραγματικότητα, ήταν πιθανώς μόνο 30 δευτερόλεπτα.
Ήμουν τρομοκρατημένη. Τελικά κατάφερα να τηλεφωνήσω στον φίλο μου και ήρθε και με πήρε.
Μετά την κρίση πανικού δεν μπορούσα να κρύψω άλλο το πρόβλημα
Ήταν μετά από αυτό το περιστατικό που συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να κρύψω άλλο τους αγώνες μου.
Συσσώρευση συμπτωμάτων
Αυτή η πρώτη κρίση πανικού δεν ήταν έκπληξη. Ούτε οι πολλές που ακολούθησαν. Από τότε που μετακόμισα στο Λονδίνο, είχα συμπτώματα άγχους. Δεν με χτύπησαν ταυτόχρονα – χτίστηκαν σταδιακά σε διάστημα έξι μηνών. Όσο περισσότερο έλειπα από το σπίτι, τόσο περισσότερα συμπτώματα ανέπτυξα.
Ένιωθα σαν να είχα καρφίτσες και βελόνες στο σώμα και έτρεμα. Έσφιγγα το σαγόνι μου. Δυσκολευόμουν να αναπνεύσω, σαν να ήταν τυλιγμένη μια σφιχτή ταινία γύρω από τα πλευρά μου.
Μετρούσα τα συμπτώματά μου. Όσο πιο τακτικά ήταν, τόσο πιο κουρασμένη ένιωθα.
Άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να υπάρχει κάτι κακό που τα προκαλεί. Ότι είχα κάποιο τρομερό σωματικό πρόβλημα ή κρυφή ασθένεια.
Επισκέφτηκα τον γιατρό μου. Ήθελα απλώς να μάθω τι μου συμβαίνει.
Ξέρω ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσετε το Google για να κάνετε διάγνωση, αλλά αυτό κατέληξα να κάνω.
Πληκτρολογούσα ένα σωρό από τα συμπτώματά μου και εμφανίστηκε ένας ιστότοπος σχετικά με το άγχος. Φαινόταν σαν να είχα βιώσει κάθε σύμπτωμα που αναφέρεται κάποια στιγμή.
Επισκέφθηκα τον γιατρό μου και μίλησα για την ψυχική μου υγεία. Διαγνώστηκα με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και διαταραχή πανικού. Είχα περάσει τόσο καιρό σκεπτόμενη ότι είχα κάποια φρικτή σωματική ασθένεια που πραγματικά ένιωσα ανακούφιση.
Γνωρίζοντας απλώς τι είχα, ήταν σαν να σήκωνα ένα τεράστιο βάρος και σχεδόν αμέσως τα σωματικά μου συμπτώματα άρχισαν να μειώνονται.
Η θεραπεία δεν είναι για όλους, αλλά για μένα είναι ανεκτίμητη.
Φροντίζω επίσης να ασκούμαι τακτικά, να βασίζομαι στα δίκτυα υποστήριξής μου και να δίνω μεγάλη προσοχή στα ερεθίσματα μου. Όλα αυτά συνέβαλαν στην ανακούφιση των σωματικών μου συμπτωμάτων.
Το ταξίδι ανάκαμψης μου ήταν ένα τρενάκι. Υπήρχαν στιγμές που έχανα την ελπίδα να είμαι ξανά ευτυχισμένη.
Αλλά νομίζω ότι αυτές οι πτώσεις με βοήθησαν να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο την άνοδο. Και σήμερα, οι κρίσεις πανικού είναι όλο και λιγότερο συχνές.
Διαβάστε επίσης
Η Μαίρη Συνατσάκη μέσα από ένα story της συμβουλεύει τις μανούλες για τα «baby blues»
«Το καρεκλάκι της σκέψης»: Αντί να τιμωρήσετε τα παιδιά σας, κάντε ένα time out