Μία ιστορία γυναικεία, συναισθηματική πολύ και άλλο τόσο ενδιαφέρουσα. Φυσικά και μπορεί να συμβεί στην καθεμιά μας. Μια ιστορία που περιγράφει όλα τα συναισθήματα, τις σκέψεις και το σοκ μιας 43χρονης Αμαλίας Π., η οποία έχει καταρράκτη ενώ μπήκε στην περιεμμηνόπαυση.
«Η ταινία “Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον” είναι από τις αγαπημένες μου, όχι μόνο γιατί παίζει ο κούκλος Μπραντ Πιτ, αλλά και γιατί το στόρι του ανθρώπου που μικραίνει μεγαλώνοντας, εκφράζει όλη μου τη φιλοσοφία: μεγαλώνοντας να μικραίνω!
Είμαι 43 ετών. Από διάθεση φουλ. Από όρεξη; Να φαν’ και οι κότες. Από ωριμότητα; Χμ. «Δεν θα ωριμάσεις ποτέ», έτσι μου λένε.
Από τη μία είναι και θέμα χαρακτήρα, από την άλλη είναι και κάτι σαν αντίδραση του εαυτού μου. Μόλις έκλεισα τα 40, έπαθα ισχυρό σοκ. Αλήθεια. Ήταν η πρώτη φορά, που όχι μόνο δεν έλεγα: «μεγαλώνω», αλλά το ένιωθα. Το αισθανόμουνα κι έβλεπα σε εκείνα τα γενέθλια, το… κουβάρι να τυλίγει…
Ξέρω είναι μακάβρια σκέψη, αλλά έτσι ένιωσα κι αυτό το συναίσθημα προσπάθησα να το απωθήσω. Σε τέτοιο σημείο που έφτασα να κρύβω και την ηλικία μου.
Βέβαια, αυτό το θέμα μου με την ηλικία, έχει γίνει το αστείο/ανέκδοτο της παρέας. Αλλά είναι αυτό και το μόνο μου κόλλημα.
Αλλά να που ήρθε ο χρόνος να μου κάνει τη δική του πλάκα. Κι ενώ εγώ την έχω δει… Μπέτζαμιν Μπάτον, ο χρόνος ήρθε να μου θυμίσει το τραγούδι της Τάνια Τσανακλίδου, «Μαμά γερνάω».
Από τον πρόσφατο ιατρικό έλεγχο που έκανα, βγήκα με καταρράκτη και στα δύο μάτια, ενώ έχω μπει και σε περιεμμηνόπαυση!
Στα 43 μου!
Παράλογο; Όχι. Ειδικά, η περιεμμηνόπαυση, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί στην αρχή της τέταρτης δεκαετίας της ζωής της γυναίκας ή και νωρίτερα.
Όμως, είναι θέμα ψυχολογίας. Δεν είχα ποτέ μπει στη διαδικασία να σκεφτώ πώς είναι η κλιμακτήριος. Δεν το είχα καν σκεφτεί. Και τώρα τι; Πώς πρέπει να νιώσω; Για την ώρα νιώθω περίεργα.
Έχω ρωτήσει γύρω μου φίλες και γνωστές και η αλήθεια είναι πως κάποιες μπήκαν στην κλιμακτήριο πριν τα 50, ακόμα και στα 45.
Και ο καταρράκτης; Ναι, δεν είναι καθόλου τραγικό, είναι ένα απλό χειρουργείο και μετά από αυτό θα πετάξω και τα γυαλιά μυωπίας που είναι η δεύτερη φύση μου χρόνια τώρα. Όμως και πάλι, καταρράκτης σε αυτή την ηλικία; Αισθάνομαι σαν γιαγιά!
Γιατί τα γράφω αυτά; Επειδή, ο χρόνος θέλησε με αυτό τον τρόπο να μου δείξει πως τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνουμε και βιολογικά.
Και αυτά τα άτιμα τα χρόνια που περνάνε σα νερό, αντί να καθόμαστε να τα παρακολουθούμε, θα πρέπει να τρέξουμε μαζί τους. Ακόμα και πιο γρήγορα από αυτά. Ο καταρράκτης και η περιεμμηνόπαυση είναι για εμένα το «καμπανάκι».
Γιατί τι να το κάνεις να κρύβεις την ηλικία σου, άμα δε ζεις; Άμα δε ρουφάς τη ζωή; Αλλά αφήνεις την καθημερινότητα να σε «ρουφάει» και στο τέλος της ημέρας να σκέφτεσαι πως βγήκε και αυτή η ημέρα και τα πρόλαβες όλα… για τους άλλους, αλλά όχι για εσένα. Γιατί σε αυτή την τρέλα της καθημερινότητας και των οικογενειακών υποχρεώσεων, ξεχνάς εσένα.
Τι θέλεις, τι σε ευχαριστεί, τι σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα.
Τα χρόνια περνάνε, μεγαλώνω, γερνάω, αλλά θα τα ζήσω όσο γίνεται καλύτερα και πιο δημιουργικά. Και για εμένα!