Το πραγματικό τίμημα της φροντίδας ενός παιδιού δεν είναι μόνο ό,τι χρεώνεστε στο ταμείο για τα απαραίτητα της διαβίωσής του. Είναι αυτή η επιπλέον ώρα ύπνου που χάνεις επειδή πρέπει να σηκωθείς νωρίς για να ετοιμαστείς, να ετοιμάσεις τα μεσημεριανά γεύματα και τα κολατσιά, να αφήσεις τα παιδιά στο σχολείο και να φύγεις βιαστικά για τη δουλειά.
Είναι τα στραβά βλέμματα, όταν φτάσεις στη δουλειά, για τα 2 λεπτά που καθυστέρησες.
Είναι να βιάζεσαι να τα πάρεις από το σχολείο, μετά τη δουλειά, αρκετά νωρίς ώστε να μην αισθάνονται ότι είναι πάντα τα τελευταία που μένουν τελευταία εκεί.
Είναι να λείπει πολλές συνεχόμενες ημέρες από τον παιδικό σταθμό, λόγω κρυολογήματος και γρίπης, αλλά εξακολουθείς να χρειάζεται να πληρώσεις για τις ημέρες αυτές, ενώ πρέπει και εσύ να μην δουλεύεις για να τα κρατήσεις στο σπίτι.
Είναι να απογοητεύεις τους συναδέλφους σου, τον διευθυντή σου και, στην περίπτωσή μου, τους ασθενείς σου, για ακόμα μια φορά, επειδή το παιδί σου ξύπνησε με πυρετό και δεν μπορούσε να πάει σχολείο.
Οι ώρες του σχολείου είναι λιγότερες από το δικό σου ωράριο εργασίας, οπότε πρέπει να βρεις και λύση για μετά το σχολείο.
Είναι να περνάς τις διακοπές και τις αργίες αναλαμβάνοντας εσύ τα παιδιά σου, επειδή ο παιδικός σταθμός ή το σχολείο είναι κλειστά.
Απ’έξω δείχνει σα να εγκαταλείπετε τη δουλειά σας, μια καριέρα που αγαπήσατε για να μείνετε σπίτι και να φροντίσετε τα παιδιά σας.
Το πραγματικό τίμημα είναι γονείς που εργάζονται σε αντίθετα χρονοδιαγράμματα, σαν πλοία που πάνε κι έρχονται σε δρομολόγια, έτσι ώστε το παιδί τους να έχει τουλάχιστον έναν φροντιστή, ακόμα κι αν οι γονείς δεν έχουν κοινό χρόνο μαζί.
Και όλα αυτά να δημιουργούν τρομερή πίεση στον γάμο, καθώς ψάχνεις να βρεις ποιος έχει σειρά να επιβάλλει ή την τάξη ή να αναλάβει καθήκοντα παραλαβής/παράδοσης.
Είναι η ενοχή που δεν βλέπεις το παιδί σου αρκετά, αλλά χρειάζεσαι και χρόνο για τον εαυτό σου ή χρόνο για να δουλέψεις για να εξασφαλίσεις φαγητό και στέγη για την οικογένεια.
Είναι κι άλλα…
Αυτά όλα είναι τα κρυφά κόστη της παιδικής φροντίδας, πέρα από τα πραγματικά κόστη που έχουν πλέον γίνει υπερβολικά -και παρόλα αυτά, στην περίπτωση π.χ. των παιδικών σταθμών, δεν πληρώνουν στους δασκάλους μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Δεν τα καταλάβαινα ποτέ όλα αυτά μέχρι που έκανα παιδί. Ήταν εξαντλητικοί οι δύο τελευταίοι μήνες ασθενειών, νιώθοντας το αόρατο βάρος αυτού του κόστους στην οικογένειά μου και τις οικογένειες που βλέπω γύρω μου.
Αγαπώ το παιδί μου με όλη μου την καρδιά και υποκύπτω σε αυτά τα τιμήματα. Και, επίσης, ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο πολύ τις φίλες μου που έγιναν μαμάδες πριν από εμένα.
Αλλά αντί να τις επαινούμε ως υπερήρωες που μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τι έχουν πληρώσει (πέρα από τα ποσά σε ευρώ) και να καταλάβουμε γιατί χρειαζόμαστε περισσότερη υποστήριξη;
Με απλά λόγια — η φροντίδα ενός παιδιού κοστίζει πολύ.
Και μάλλον λέω λίγα».
Γράφει η κλινικός φαρμακοποιός και μαμά δύο παιδιών Dr. Jasmine.
Διαβάστε επίσης
Παγκόσμια Ημέρα ατόμων με Αναπηρία: 3 ταινίες που σπάνε τα στερεότυπα