«Ράντζο πλάτους 40 εκατοστών» είναι ο τίτλος άρθρου που έγραψε ο Τάσος Παπαγιώργου, ειδικευόμενος γιατρός στην Α΄Παθολογική Κλινική στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός και μέλος της σωματειακής Επιτροπής Ειδικευόμενων Γιατρών, με το οποίο μαρτυρά τα όσα ζουν και βιώνουν ασθενείς και υγειονομικοί.
«Ο μέσος ασθενής στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, μετά την πολλές φορές άνω των 20 ωρών αναμονή του στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών -που καθ΄ ομολογία συγγενών και ασθενών περισσότερο θυμίζει πρώτη γραμμή εμπόλεμης ζώνης και λιγότερο τακτικό νοσοκομείο- ανεβαίνει “ανακουφισμένος” στην κλινική εισαγωγής του. Δυστυχώς όμως, παίρνει και αυτός τη σειρά του και τη θέση του στο διάδρομο ή στο “σαλόνι” της κλινικής σε ένα ράντζο πλάτους 40 εκατοστών και όχι στο κρεβάτι θαλάμου όπως αφελώς, θα περίμενε κανείς».
Ευαγγελισμός: Ντρέπεται ο γιατρός, ο ασθενής και εν τέλει η ντροπή η ίδια!
Και χαρακτηριστικά σημειώνει ότι «σε 40 εκατοστά πλάτος δεν καλείται να επιβιώσει όποια και όποια παθολογία. Καλείται να επιβιώσει ο ασθενής με αιμορραγία, ο σηπτικός ασθενής, ο ασθενής με βαριά πνευμονία που δεν μπορεί να αναπνεύσει χωρίς μεγάλους όγκους οξυγόνου. Ο καρκινοπαθής με μετάσταση σε 2 επιπλέον συστήματα είναι μια κατηγορία μόνος του. Ντρέπεται ο γιατρός, ο ασθενής και εν τέλει η ντροπή η ίδια!».
Αναλυτικά το άρθρο για όσα βιώνουν οι ασθενείς στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός:
«Το παρόν κείμενο θα προσπαθήσει να περιγράψει την τραγική κατάσταση που επικρατεί σε πολλές κλινικές του ΓΝΑ Ευαγγελισμός τους τελευταίους μήνες. Ουσιαστικά πρόκειται για μια σκιαγράφηση της πορείας εκατοντάδων ασθενών, καθώς βλέπουν την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια τους να ευτελίζεται μπροστά στα μάτια τους, μετά την αναζήτηση ιατρικής βοήθειας στο τεράστιο αυτό δημόσιο νοσοκομείο, τη «ναυαρχίδα» – όπως λέγεται – του ΕΣΥ.
Να σημειωθεί ότι το παρόν κείμενο γράφεται το Μάιο του 2022, έτος μέχρι το οποίο η ιατρική επιστήμη αφ’ ενός χαρτογραφεί και ταυτοποιεί σε μοριακό επίπεδο εκατοντάδες νοσήματα και αφ’ ετέρου μπορεί να επεμβαίνει ακόμη και σε γονιδιακό επίπεδο για τη θεραπεία τους. Ταυτόχρονα, η υλικοτεχνική πρόοδος είναι τόσο μεγάλη που επιτρέπει μέσω τεχνικών όπως η ECMO (εξωσωματική οξυγόνωση μεμβράνης) σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς να έχουν ένα παράθυρο στη ζωή, μπροστά στο ενδεχόμενο, ζωτικά όργανα όπως η καρδιά και οι πνεύμονές τους να ανακάμψουν.
Έως 20 ώρες περιμένουν οι ασθενείς στο ΤΕΠ του Ευαγγελισμού
Επιστρέφοντας λοιπόν στην πραγματικότητα, ο μέσος ασθενής του Ευαγγελισμού, μετά την πολλές φορές άνω των 20 ωρών αναμονή του στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών -που καθ΄ ομολογία συγγενών και ασθενών περισσότερο θυμίζει πρώτη γραμμή εμπόλεμης ζώνης και λιγότερο τακτικό νοσοκομείο- ανεβαίνει “ανακουφισμένος” στην κλινική εισαγωγής του. Δυστυχώς όμως, παίρνει και αυτός τη σειρά του και τη θέση του στο διάδρομο ή στο “σαλόνι” της κλινικής στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός σε ένα ράντζο πλάτους 40 εκατοστών και όχι στο κρεβάτι θαλάμου όπως αφελώς, θα περίμενε κανείς για τους ασθενείς.
Τον ασθενή και τον συγγενή του, υποδέχονται πρώτα οι μάξιμουμ 2 νοσηλεύτριες βάρδιας, οι οποίες είναι υπεύθυνες για τους 50 και πλέον ασθενείς του τμήματός τους και προσπαθούν να εξηγήσουν (ίσως και στον ίδιο τους τον εαυτό ενδόμυχα) το απόλυτα παράλογο: “Ειλικρινά συγγνώμη, αλλά η κλινική μπήκε σε γενική εφημερία με 4 κενά κρεβάτια”. 4 κενά κρεβάτια με στατιστικά και εμπειρικά αναμενόμενες 50 και πλέον εισαγωγές στο 12ωρο. Τα χρόνια εμπειρίας και η ικανότητα των νοσηλευτών επιταχύνουν την επίλυση προβλημάτων, στα πλαίσια δυστυχώς του εφικτού, καθώς 2 χέρια μπορούν να ετοιμάσουν πεπερασμένο αριθμό ορών και φαρμάκων σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Σειρά στη συναναστροφή με τον ασθενή έχουν οι γιατροί εφημερίας και αυτοί υπεύθυνοι για τις έως και 70 ζωές των νοσηλευόμενών τους διεσπαρμένων σε διάφορους ορόφους. Ο αριθμός τους στην καλύτερη περίπτωση 4 (3 ειδικευόμενοι και 1 ειδικός) αριθμός όλο και πιο δύσκολα επιτεύξιμος όπως φαίνεται τους τελευταίους μήνες.
Ο γιατρός εφημερίας λοιπόν, θα προσπαθήσει στη μέση του διαδρόμου με λεπτές και αποστειρωμένες κινήσεις να πάρει άσηπτη καλλιέργεια αίματος από τον ασθενή του, ενώ πίσω από την πλάτη του περνούν φορεία, νοσηλευτές, καθαριστές, όλοι προσπαθώντας να βοηθήσουν όποιον προλάβουν. Πολλές φορές, η ιατρική πράξη που θα γίνει πάνω στο ράντζο πλάτους 40 εκατοστών, είναι πολύ πιο απαιτητική, όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση κεντρικής φλεβικής γραμμής, κίνηση χωρίς την οποία ο βαρέως πάσχων ασθενής ενδεχομένως να καταλήξει άμεσα.
Σφίγγει λοιπόν τα δόντια ο ασθενής, ο συγγενής του και ο υγειονομικός και βγάζουν τη νύχτα, σκεπτόμενοι ο πρώτος την επιβίωσή του, ο δεύτερος τον άνθρωπό του και ο τρίτος αν του ξέφυγε κάποια λεπτομέρεια κάποιας από τις 50 νέες παθολογίες και οργανισμούς που εξέτασε- ή ακόμα και αν χρειάζονται μια εξέταση ή ένα φάρμακο, που λόγω των απαράδεκτων ελλείψεων – συνέπεια της διαχρονικής υποχρηματοδότησης και της παραγωγής με γνώμονα το κέρδος – δεν είναι σε θέση να τους παρέχει.
Εδώ να σημειώσουμε ότι σε 40 εκατοστά πλάτος δεν καλείται να επιβιώσει όποια και όποια παθολογία. Καλείται να επιβιώσει ο ασθενής με αιμορραγία, ο σηπτικός ασθενής, ο ασθενής με βαριά πνευμονία που δεν μπορεί να αναπνεύσει χωρίς μεγάλους όγκους οξυγόνου. Ο καρκινοπαθής με μετάσταση σε 2 επιπλέον συστήματα είναι μια κατηγορία μόνος του. Ντρέπεται ο γιατρός, ο ασθενής και εν τέλει η ντροπή η ίδια!
Το πρωί λοιπόν αναλαμβάνει ολόκληρη η ιατρική δύναμη της κλινικής, η οποία καλείται παραδόξως όχι να σχεδιάσει ένα θεραπευτικό πλάνο που θα αντιμετωπίσει την παθολογία του ασθενούς, αλλά αντίθετα, να διακομίσει όπως – όπως όσους ασθενείς μπορεί σε έτερο μικρότερο νοσηλευτικό ίδρυμα. Αφ’ ενός, για να βρουν ένα κρεβάτι αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι, αλλά αφ’ ετέρου και για …να σπρωχτεί κάτω από το χαλί της δημόσιας Υγείας της Ελλάδας η κατάπτυστη εικόνα των δεκάδων ράντζων, φρακαρισμένων σε κάθε γωνιά της κλινικής.
Ως γιατροί και επιστήμονες Υγείας που έχουμε χρόνια γαλουχηθεί στον τρόπο σκέψης αιτίου-αιτιατού πρέπει να καταλάβουμε και να αναδείξουμε ότι το δημόσιο σύστημα Υγείας στην Ελλάδα έχει περιέλθει στην παρούσα ντροπιαστική μορφή του μετά από χρόνια στοχευμένης υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης. Τα κλειστά νοσοκομεία, ο αριθμός απασχολούμενων υγειονομικών ανά τμήμα και η αμελητέα σε σχέση με τις ανάγκες πρόσληψη νέων, ο πετσοκομμένος κάθε χρόνο κατά εκατομμύρια ευρώ προϋπολογισμός των δημόσιων νοσοκομείων είναι νόμοι περασμένοι και ψηφισμένοι στην ελληνική βουλή από όλα τα μέχρι τώρα κυβερνώντα κόμματα. Και αυτό διότι το πεδίο της Υγείας και του ανθρώπινου πόνου αποτελεί στο σημερινό οικονομικό σύστημα που ζούμε, φιλέτο κερδοφορίας ομίλων, επιχειρήσεων και γενικότερα, αυτής της τάξης που παρασιτεί κοστολογώντας την ανθρώπινη ζωή.
Το παρόν κείμενο ασφαλώς, δεν έχει σκοπό ούτε να φοβίσει, ούτε να αποτρέψει το λαό μας από το να ζητήσει ιατρική βοήθεια στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μας. Εξάλλου, την αυταπάρνηση, το ιατρικό επίπεδο και το ιατρικό κριτήριο απαλλαγμένο από οποιαδήποτε κοστολόγηση δεν θα τα βρει κάποιος εκεί που θα κληθεί να πληρώσει χιλιάδες ευρώ από το υστέρημά του για να γίνει καλά.
Αντιθέτως, σκοπός αυτού του κειμένου είναι να καλέσουμε τους ασθενείς, το περιβάλλον τους, σύσσωμους του υγειονομικούς να οργιστούν όπως οργίζεται ένας γιατρός που στα μάτια του έχει από τη μια τις δυνατότητες της επιστήμης του και από την άλλη παλεύει να σώσει μια ζωή πάνω σ’ένα ράντζο σαν του Ευαγγελισμού. Να οργιστούν όπως οργίζεται μια νοσηλεύτρια που δεν προλαβαίνει ούτε να δροσίσει με ένα ποτήρι νερό τον ασθενή της.
Είναι στο δικό μας χέρι να αντιληφθούμε το συλλογικό μας συμφέρον και να απελευθερώσουμε επιτέλους τις δυνατότητες της κοινωνίας μας από τα στενά όρια των 40 εκατοστών πλάτος που βάζουν μια χούφτα εκμεταλλευτών που βλέπουν τους ασθενείς σαν νούμερα και το αγαθό της Υγείας και κατ’ επέκταση της ανθρώπινης ζωής σαν κάτι που θα μπορούσε ποτέ να έχει τιμή».
Πηγή: ΟΕΝΓΕ
Διαβάστε επίσης
New Scientist: Νέα επιδημία η ευλογιά των πιθήκων; Όλα όσα γνωρίζουμε έως τώρα
Οι 10 καλύτερες τροφές για υγιή και γερά μαλλιά
40 χρόνια ΣΦΕΕ: Δημήτρης loves Θεόδωρο – Οι ασθενείς στο περιθώριο