Ο φόβος για τους βομβαρδισμούς και η θέληση για ζωή, έδωσαν τη δύναμη σε μία γυναίκα 97 ετών από την Ουκρανία, να ξεφύγει από τον κίνδυνο περπατώντας 10 χιλιόμετρα.
«Περπατούσα, περπατούσα… Πόσο υπέφερα!», είπε σε δημοσιογράφους η Λίντια Λομινόφσκα, 97 ετών, που περπάτησε ολομόναχη σχεδόν 10 χιλιόμετρα για να φύγει από το χωριό της, το Οτσερέτινε, το οποίο βομβαρδίστηκε και μετά καταλήφθηκε από τους Ρώσους, στην ανατολική Ουκρανία.
Σε ένα κρεβάτι στο κέντρο φιλοξενίας του Ποκρόφσκ, τη συνάντησαν δημοσιογράφοι του Γαλλικού Πρακτορείου και αφηγείται με σταθερή φωνή, την περιπέτειά της εν μέσω χάους. Ο φόβος είχε πια φύγει.
Η Λίντια έφυγε πριν λίγες ημέρες από το Οτσερέτινε, ένα χωριό με 3.000 κατοίκους πριν από τον πόλεμο, το οποίο απέχει σχεδόν 10 χιλιόμετρα από την Αβντιίβκα και βομβαρδιζόταν ανηλεώς τις τελευταίες ημέρες. Οι ρωσικές δυνάμεις ελέγχουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος του, μετά την ταχεία προέλασή τους και την κατάληψη και άλλων χωριών στη ζώνη αυτή.
Η θέληση για ζωή και ο φόβος
Έπειτα από έναν βομβαρδισμό η Λίντια Λομινόφσκα έφυγε με τα πόδια από το σπίτι της, στο κέντρο του χωριού, χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της.
Περνούσε δίπλα από τα πτώματα των στρατιωτών
«Ο Θεός ξέρει ποιος βομβάρδιζε. Δεν είδα κανέναν, άκουσα μόνο ότι κάτι έπεσε (στο χωριό). Δεν ξέρω πού, δεν ξέρω τι ήταν», εξήγησε η ηλικιωμένη γυναίκα με τα γαλανά μάτια, κάτω από το πολύχρωμο μαντίλι που καλύπτει τα γκρίζα μαλλιά της.
Η Λίντια διέσχισε το χωριό, από το οποίο δεν έχουν απομείνει παρά μόνο ερείπια, περνώντας δίπλα από πτώματα στρατιωτών.
«Περπατάω και, να ένας στρατιώτης ξαπλωμένος εκεί, ήδη νεκρός, ήταν καλυμμένος. Και στην άλλη πλευρά, ένας άλλος, αυτός ακάλυπτος», συνέχισε.
Στην κοινότητα «σχεδόν τα πάντα είχαν πυρποληθεί. Σήμερα άκουσα να λένε ότι (οι Ρώσοι) κατέλαβαν ήδη τη μισή. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί πέρα. Την έκαψαν. Έκαψαν τόσα πολλά σπίτια».
«Πόσο υπέφερα! Αλλά ξέρετε, περπατούσα και δεν υπήρχε κανείς. Μόνο άκουγα τους πυροβολισμούς. Νόμιζα ότι θα με πυροβολούσαν καθώς περπατούσα, σέρνοντας τα πόδια μου», είπε.
Κρατώντας ένα μαδέρι αντί για μπαστούνι, η Λίντια έφτασε στον δρόμο που οδηγεί στο Ποκρόφσκ, το οποίο απέχει 30 χιλιόμετρα δυτικά του Οτσερέτινε. «Δεν είχα ρολόι, δεν είχα τίποτα. Περπατούσα για πολλή ώρα. Περπατούσα, περπατούσα, χωρίς να γυρίζω πίσω. Περπατούσα και περπατούσα, ήμουν τόσο κουρασμένη (…) Ωχ, Θεέ μου! Και πήγαινα, και πήγαινα…» επαναλάμβανε μελαγχολική.
Η Λίντια περπάτησε για πολλές ώρες μόνη της στον δρόμο, μέχρι που συνάντησε δύο Ουκρανούς στρατιώτες οι οποίοι σταμάτησαν τον αυτοκίνητό τους για να την βοηθήσουν.
«Γιαγιά, που πας;» την ρώτησαν. «Πάω όσο πιο μακριά μπορώ. Μετά θα πέσω στο χορτάρι και θα περάσω εκεί τη νύχτα», τους απάντησε.
Οι στρατιώτες της έδωσαν δύο σάντουιτς. «Έφαγα το ένα. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα πια δύναμη για να φάω», εξήγησε.
Οι στρατιώτες κάλεσαν αστυνομικούς που την μετέφεραν στο Ποκρόφσκ. Σύμφωνα με τον Πάβλο Ντιατσένκο, τον εκπρόσωπο της τοπικής αστυνομίας, η 97χρονη περπάτησε μια απόσταση περίπου 10 χιλιομέτρων. Το χωριό της είναι πλέον κατεστραμμένο και εκείνη ήταν από τους τελευταίους κατοίκους που το εγκατέλειψαν.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Διαβάστε επίσης
Η ατοπική δερματίτιδα διπλασιάζει τον κίνδυνο ανορεξίας και βουλιμίας (μελέτη)