Τη “γνωριμία” της με τον καρκίνο του θυρεοειδούς περιγράφει στο Healthstories η επιχειρηματίας Ντόρα Τσατούχα.
Δεν είχα ξανακούσει για τον καρκίνο του θυρεοειδούς. Πολλά γεγονότα ακούς να συμβαίνουν συχνά στον περίγυρο, αλλά όταν μια ασθένεια χτυπά τη δική σου πόρτα, το βίωμα είναι εντελώς διαφορετικό.
Ήταν Σεπτέμβριος 2020 όταν, ενώ ήμουν στο γραφείο, ήρθε υπενθύμιση στον υπολογιστή μου με τίτλο “Check up”. Έχω καθιερώσει τον Σεπτέμβρη σαν το μήνα, που κάθε χρόνο κάνω τον προληπτικό μου έλεγχο. Εκείνη τη στιγμή διαπίστωσα πως είχαν περάσει δυο χρόνια, που είχα αμελήσει να το κάνω. Στην αρχή χρησιμοποιούσα σαν δικαιολογία το πολύ φορτωμένο πρόγραμμά μου, στη συνέχεια ήρθε η COVID-19 και η πρόσβαση στα νοσοκομεία ήταν περιορισμένη, σε κάθε περίπτωση το ανέβαλα.
Έφτασε Ιανουάριος, 4 μήνες μετά και ενώ η υπενθύμιση συνέχιζε να χτυπάει στον υπολογιστή μου κάθε εβδομάδα, εκείνη τη μέρα σήκωσα χωρίς δεύτερη σκέψη το τηλέφωνο και έκλεισα ραντεβού για το επόμενο πρωί. Ήταν μια μέρα έντονου άγχους και εργασιακής πίεσης και ένιωσα την ένταση αυτή να συσσωρεύεται στον λαιμό μου, το συναίσθημα που θέλεις να εκφράσεις, αλλά τα κρατάς μέσα σου. Αυτό το συναίσθημα το είχα ξαναβιώσει αρκετές στιγμές στο παρελθόν, όμως εκείνη τη μέρα συνειδητοποίησα πως αρκεί να κάνουμε μια παύση από τους γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που ζούμε καθημερινά, για να ακούσουμε το σώμα μας.
Στον ετήσιο προληπτικό έλεγχο του νοσοκομείου δε συμπεριλαμβάνεται ο υπέρηχος θυρεοειδούς, όμως η παθολόγος, όταν της ανέφερα τα παραπάνω γεγονότα, μου ζήτησε να πάω επιτόπου να κάνω έναν και να της τον δείξω. Έτσι μεταφέρθηκα στο ακτινολογικό τμήμα, όπου ζήτησα έναν υπέρηχο θυρεοειδούς.
Οι ιατροί, που με εξέταζαν, παρέμεναν σιωπηλοί, ενώ έβλεπαν την απεικόνιση στην οθόνη τους, όταν κάποια στιγμή ο επικεφαλής μου είπε: “Ανησυχώ” και εγώ ρώτησα “Γιατί ανησυχείτε γιατρέ;”. Μου απάντησε πως θα ήθελε να κάνω παρακέντηση και ότι μπορούσα να το κάνω στο νοσοκομείο επιτόπου ή να κλείσω ραντεβού σε κάποιο άλλο ιατρείο της επιλογής μου, για να την κάνω. Ζήτησα λίγα λεπτά να το σκεφτώ. Αποφάσισα πως, αν δεν την έκανα επιτόπου, ίσως αμελούσα για αρκετούς μήνες να κλείσω ραντεβού κάπου αλλού.
Μια εβδομάδα μετά ήρθε η διάγνωση, θηλώδες καρκίνωμα θυρεοειδούς με μετάσταση σε δύο λεμφαδένες. Το επόμενο βήμα ήταν να βρω χειρουργό. Για εμένα προσωπικά, η επιλογή του γιατρού είναι πολύ σημαντικό βήμα. Είδα αρκετούς, αλλά μόνο ένας μου ενέπνευσε την εμπιστοσύνη, τον επαγγελματισμό και την ηρεμία που χρειαζόμουν.
Το χειρουργείο ορίστηκε για τις 16 Φεβρουαρίου 2021, μια ημέρα που όλη η Αττική ήταν αποκλεισμένη από τα χιόνια. Ήμουν στην αίθουσα αναμονής από τις 6 το πρωί μαζί με περίπου άλλα 20 άτομα, που είχαν προγραμματισμένα χειρουργεία για αυτή την ημέρα. Κανένας από το προσωπικό δεν είχε φτάσει εκείνο το πρωί λόγω της κακοκαιρίας. Τις επόμενες ώρες φώναζαν ένα – ένα τα ονόματα των ασθενών και τους ενημέρωναν πως αναβάλλονται τα χειρουργεία τους. Τελικά προγραμμάτισαν μόνο δύο χειρουργεία για εκείνη την ημέρα, το ένα ήταν το δικό μου.
Είδα τον γιατρό μου – που μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα ενημέρωση για το αν είχε καταφέρει να φτάσει – να με πλησιάζει χαμογελαστός και να με ρωτάει αν ήθελα να τον ρωτήσω κάτι, πριν ξεκινήσουμε. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο και του απάντησα πως είμαι έτοιμη.
Ξύπνησα μετά από 7 ώρες χωρίς θυρεοειδή και χωρίς 40 λεμφαδένες, οι οποίοι αφαιρέθηκαν προληπτικά, και με ένα πλαστικό “χαμόγελο” στον λαιμό που κάλυπτε την τομή. Έμεινα στο νοσοκομείο για 5 ημέρες. Το επόμενο βήμα ήταν πέντε εβδομάδες αργότερα, όταν έκανα το ιώδιο, όπου έμεινα για 48 ώρες κλεισμένη στο ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο νοσηλείας και για τον επόμενο έναν μήνα σε απόσταση από τους συνανθρώπους μου λόγω της ραδιενέργειας, που ακόμα εξέπεμπα.
Έχουν περάσει 2.5 χρόνια που είμαι καθαρή, κάνοντας εξετάσεις αίματος κάθε 3 μήνες, υπέρηχο θυρεοειδούς δυο φορές τον χρόνο και ετήσιο σπινθηρογράφημα. Κάθε φορά η αγωνία είναι η ίδια, αναμένοντας τα αποτελέσματα.
Το πιο σημαντικό σε αυτή την ασθένεια είναι να βρει ο ασθενής έναν ενδοκρινολόγο, που να είναι συνοδοιπόρος σε όλη την πορεία των επόμενων ετών, καθώς η υποστήριξη από τον θεράποντα ιατρό και η σωστή καθοδήγηση παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ποιότητα ζωής και στην ψυχολογία του.
Μέσα από αυτή την πρόκληση προσωπικά ένιωσα πως εξελίχθηκα, ωρίμασα και άλλαξα προς το καλύτερο. Αρχικά άρχισα να με αγαπώ περισσότερο, να εκφράζομαι και να θέτω προτεραιότητες με βάση τη σωματική και ψυχική μου ευεξία. Έφυγα από μια δουλειά στην οποία δεν ήμουν ευτυχισμένη και τόλμησα να κυνηγήσω το όνειρό μου και να δημιουργήσω τη δική μου επιχείρηση.
Μερικές φορές χρειάζεται να “εκμεταλλευτούμε” τις δυσκολίες για να αφυπνιστούμε, να ζήσουμε το τώρα και να ανησυχούμε λιγότερο για αυτά, που δεν έχουν αξία. Τότε ανησυχούσα για το σημάδι στον λαιμό, που θα μου αφήσει το χειρουργείο, τώρα αγαπώ τα σημάδια μου, γιατί μου θυμίζουν πόσο δυνατή είμαι.