Δύο περιπτώσεις γυναικών με σοβαρές ψυχικές παθήσεις όπως η σχιζοφρένεια μπορεί στην πραγματικότητα να έχουν αυτοάνοση νόσο που προσβάλλει τον εγκέφαλο.
Η νεαρή April Burrell, ήταν κατατονική, ακίνητη, και δεν ήξερε πού ή ποια ήταν. Μέχρι τα 21 της χρόνια ήταν μία φυσιολογική κοπέλα και ανερχόμενη φοιτήτρια. Αλλά μετά από ένα τραυματικό γεγονός, η April ανέπτυξε ξαφνικά ψύχωση και χάθηκε σε μια συνεχή κατάσταση οπτικών και ακουστικών παραισθήσεων. Δεν μπορούσε πλέον να επικοινωνήσει, να κάνει μπάνιο ή να φροντίσει τον εαυτό της.
Η April διαγνώστηκε με μια σοβαρή μορφή σχιζοφρένειας, μια συχνά καταστροφική ψυχική ασθένεια που επηρεάζει περίπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και μπορεί να βλάψει δραματικά τον τρόπο συμπεριφοράς και αντίληψης της πραγματικότητας από τους ασθενείς.
«Ήταν το πρώτο άτομο που είδα ως ασθενής», είπε ο Sander Markx, διευθυντής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Columbia, ο οποίος ήταν ακόμη φοιτητής ιατρικής το 2000 όταν συνάντησε για πρώτη φορά την April. «Είναι, μέχρι σήμερα, η πιο άρρωστη ασθενής που έχω δει ποτέ».
Θα περνούσαν σχεδόν δύο δεκαετίες μέχρι να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι τους.
Ο Markx και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ότι η April, είχε επίσης λύκο, μια υποκείμενη και θεραπεύσιμη αυτοάνοση πάθηση που έπληττε τον εγκέφαλό της.
Μετά από μήνες στοχευμένων θεραπειών – και περισσότερες από δύο δεκαετίες με παγιδευμένο τον εγκέφαλό της – η April ξύπνησε.
Η ιατρική ομάδα άρχισε να εργάζεται για να αντιμετωπίσει το έξαλλο ανοσοποιητικό σύστημα της April και ξεκίνησε μια εντατική θεραπεία ανοσοθεραπείας για τον νευροψυχιατρικό λύκο.
Ως μέρος ενός τυπικού γνωστικού τεστ που είναι γνωστό ως Γνωσιακή Αξιολόγηση του Μόντρεαλ (MoCA), της ζητήθηκε να σχεδιάσει ένα ρολόι – έναν κοινό τρόπο αξιολόγησης της γνωστικής εξασθένησης. Πριν από τη θεραπεία, το τεστ που έκανε ήταν σε επίπεδο ασθενή με άνοια, σχεδιάζοντας ανεξήγητες μουντζούρες.
Αλλά μέσα στους δύο πρώτους γύρους θεραπείας, ήταν σε θέση να σχεδιάσει το μισό ρολόι – σαν να επέστρεφε το μισό του εγκεφάλου της, είπε ο Markx στην washingtonpost.com.
Μετά τον τρίτο γύρο θεραπείας ένα μήνα αργότερα, το ρολόι φαινόταν σχεδόν τέλειο.
Το 2020, η April κρίθηκε διανοητικά ικανή να πάρει εξιτήριο από το ψυχιατρείο όπου ζούσε για σχεδόν δύο δεκαετίες και σήμερα ζει σε κέντρο αποκατάστασης.
Ερευνητές που συνεργάζονται με το κρατικό σύστημα ψυχικής υγείας της Νέας Υόρκης εντόπισαν περίπου 200 ασθενείς με αυτοάνοσες ασθένειες, ορισμένοι σε ιδρύματα εδώ και χρόνια, οι οποίοι μπορεί να βοηθηθούν από την ανακάλυψη.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι γιατροί ασχολήθηκαν εκτενώς με την περίπτωση της Devine Cruz, η οποία όταν ήταν 9 ετών, άρχισε να ακούει φωνές. Στην αρχή, οι φωνές μάλωναν μεταξύ τους. Καθώς όμως μεγάλωνε, οι φωνές μιλούσαν για εκείνη. Ένα βράδυ, οι φωνές την παρότρυναν να αυτοκτονήσει.
Για περισσότερο από μια δεκαετία, η νεαρή γυναίκα μπαινόβγαινε σε νοσοκομεία για θεραπεία. Τα συμπτώματά της περιλάμβαναν οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις, καθώς και αυταπάτες που την εμπόδιζαν να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.
Ο Devine τελικά διαγνώστηκε με σχιζοσυναισθηματική διαταραχή, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε συμπτώματα τόσο της σχιζοφρένειας όσο και της διπολικής διαταραχής. Διαγνώστηκε επίσης με διανοητική αναπηρία.
Είχε επίσης λύκο, με τον οποίο είχε διαγνωστεί όταν ήταν περίπου 14 ετών, αν και οι γιατροί δεν είχαν κάνει ποτέ σχέση μεταξύ της νόσου και της ψυχικής της υγείας.
Όταν ο Markx και η ομάδα του βρήκαν τον Devine, εκείνη ήταν 20 ετών και είχε την κατηγορηματική αυταπάτη ότι ήταν έγκυος παρά τα πολλαπλά αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης.
Τον περασμένο Αύγουστο, ξεκίνησαν μηνιαίες ανοσοκατασταλτικές εγχύσεις κορτικοστεροειδών και φαρμάκων χημειοθεραπείας, ένα σχήμα παρόμοιο με αυτό που είχε δοθεί στην April λίγα χρόνια πριν. Μέχρι τον Οκτώβριο, υπήρχαν ήδη δραματικά σημάδια βελτίωσης.
Μετά από πολλές θεραπείες, η Devine άρχισε να συνειδητοποιεί ότι οι φωνές στο κεφάλι της ήταν διαφορετικές από τις πραγματικές φωνές, σημάδι ότι επανασυνδέονταν με την πραγματικότητα. Ολοκλήρωσε τον έκτο και τελευταίο γύρο εγχύσεων τον Ιανουάριο.
Η ανάρρωσή της είναι αξιοσημείωτη για πολλούς λόγους, είπαν οι γιατροί της. Οι φωνές και τα οράματα έχουν σταματήσει. Και δεν πληροί πλέον τα διαγνωστικά κριτήρια ούτε για τη σχιζοσυναισθηματική διαταραχή ούτε για τη διανοητική αναπηρία, είπε ο Markx.
Επιστήμονες στην Γερμανία και τη Βρετανία, διεξάγουν παρόμοια έρευνα, διαπιστώνοντας ότι οι υποκείμενες αυτοάνοσες και φλεγμονώδεις διεργασίες μπορεί να είναι πιο συχνές σε ασθενείς με ποικίλα ψυχιατρικά σύνδρομα από ό,τι πίστευαν προηγουμένως.
Αν και η τρέχουσα έρευνα πιθανότατα θα βοηθήσει μόνο ένα μικρό υποσύνολο ασθενών, ο αντίκτυπος της εργασίας αρχίζει ήδη να αναδιαμορφώνει την πρακτική της ψυχιατρικής και τον τρόπο με τον οποίο διαγιγνώσκονται και αντιμετωπίζονται πολλές περιπτώσεις ψυχικών ασθενειών.
«Αυτές είναι οι ξεχασμένες ψυχές», είπε ο Markx. «Δεν βελτιώνουμε απλώς τις ζωές αυτών των ανθρώπων, αλλά τους φέρνουμε πίσω από ένα μέρος από το οποίο δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να επιστρέψουν».
Η περίπτωση της Έιπριλ και άλλων ασθενών που ακολούθησαν, συνέβαλαν στην ίδρυση του Κέντρου για την Ψυχιατρική Ακριβείας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το οποίο πήρε το όνομα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος που προσέφερε χρηματοδότηση 75 εκατ. δολαρίων.
Ο δρ Μαρξ έχει ξεκινήσει θεραπεία σε 40 ασθενείς από τη στιγμή που άνοιξε το Κέντρο έως σήμερα. Το Κέντρο συνεργάζεται με την αρμόδια Υπηρεσία Ψυχικής Υγείας της Πολιτείας της Νέας Υόρκης με στόχο τη διεξαγωγή αλληλούχησης ολόκληρου του γονιδιώματος για πιθανή ύπαρξη αυτοάνοσων νοσημάτων σε ασθενείς που βρίσκονται σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Αυτή τη στιγμή γίνονται συζητήσεις ώστε οι γενετικές αναλύσεις και η εξέταση για αυτοάνοσα νοσήματα να περιλάβουν και τους 20.000 εξωτερικούς ασθενείς του συστήματος ψυχικής υγείας της Νέας Υόρκης.
Διαβάστε επίσης
Η αποχώρηση από τη Bayer, η παρακαταθήκη του Γιάννη και η προτίμηση του Αλέξη