Την πορεία της ζωής της με τον – όπως λέει η ίδια – σχιζοφρενικό εγκέφαλό της περιγράφει σε άρθρο της η Rose Parker, ρίχνοντας φως στη σχιζοφρένεια και τις παραισθήσεις.
«Αν έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να ζείτε σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, τότε έχετε φανταστεί ολόκληρη τη ζωή μου. Το 2018, διαγνώστηκα με σχιζοφρένεια πρώιμης έναρξης.
Με βάση τις πρώτες μου αναμνήσεις, οι παραισθήσεις, οι αυταπάτες και η παράξενη σκέψη επηρέαζαν πάντα τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Η κατάστασή μου έχει μεγαλώσει μαζί μου, και έχει διαμορφώσει την πορεία της ζωής μου.
Τα νεότερα χρόνια
Μπορεί να πιστεύετε ότι ένας ενήλικας θα καταλάβαινε ότι ένα παιδί βιώνει ψύχωση. Ωστόσο, παρόλο που συχνά είχα παράξενες συμπεριφορές και κοινωνικά αγωνίζομαι, δεν πήρα ποτέ βοήθεια από τους ενήλικες. Προσπαθούσα να εξηγήσω τι συνέβαινε στο μυαλό μου, αλλά οι ενήλικες απέρριπταν τις εμπειρίες μου.
Συνειδητοποίησα ότι ήμουν ψυχωτική στην ηλικία των 14 ετών. Έως τότε, άκουγα φωνές καθημερινά για αρκετά χρόνια και είχα τακτικές οπτικές ψευδαισθήσεις.
Σηκωνόμουν στις 4 π.μ. ή στις 5 π.μ. για να κάνω δουλειές στο σπίτι και βίωνα οπτικές ψευδαισθήσεις. Έβλεπα ζώα – πουλιά, σκύλους και γιγαντιαίες αράχνες που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν χωρίς ίχνος – αλλά ήξερα ότι δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά.
Ίσως αναρωτιέστε γιατί δεν ζήτησα βοήθεια σε αυτό το σημείο. Σε τελική ανάλυση, αν ήξερες ότι ήταν ψευδαισθήσεις, δεν θα ήταν το προφανές να ζητήσεις ιατρική βοήθεια;
«Με κορόιδευαν»
Οι ανησυχίες μου σχετικά με τις ψυχωτικές μου εμπειρίες είχαν αγνοηθεί πολλές φορές, και οι άνθρωποι με κορόιδευαν τόσο συχνά για τα συμπτώματά μου που ένιωθα ότι ήταν επικίνδυνο για οποιονδήποτε να το γνωρίζει. Δεν πίστευα ότι κανένας στη ζωή μου θα με βοηθούσε. Αποφάσισα να περιμένω μέχρι την ενηλικίωση για να ζητήσω βοήθεια.
Οι ψευδαισθήσεις μου
Μια Τρίτη του φθινοπώρου που ήμουν δευτεροετής φοιτήτρια και δεν τα πήγαινα καλά. Είχα μελετήσει για μια εβδομάδα για μια εξέταση οργανικής χημείας, αλλά τίποτα δεν φαινόταν να κολλάει. Όλα έπεφταν έξω από τον εγκέφαλό μου.
Πρόσφατα είχα πέσει με έναν φίλο μου και οι ψευδαισθήσεις της φωνής μου γίνονταν τρομακτικές. Ο θεραπευτής μου πρότεινε να κλείσω ραντεβού με το γραφείο σχολικής ψυχιατρικής και τελικά υποχρεώθηκα.
Φεύγοντας από τη θεραπεία, σκόνταψα στην τάξη. Η φωνή του καθηγητή φάνηκε να αντηχεί καθώς καθόμουν στον υπολογιστή μου, κοιτάζοντας μια κενή σελίδα. Στη συνέχεια, είχα μια τρομακτική εμπειρία εκτός σώματος.
Μετά το μάθημα, έστειλα ένα απελπισμένο κείμενο στον μοναδικό μου φίλο, λέγοντας ότι έπρεπε να με συναντήσει αμέσως. Έχασα την ικανότητα να μιλάω, κάνοντας μόνο μονοσύλλαβους ήχους. Άρχισα επίσης να γράφω παράλογα πράγματα σε ένα περιοδικό. Ο φίλος μου κάλεσε το κέντρο άμεσης βοήθειας και με πήγαν στο νοσοκομείο. Δεν έκανα εισαγωγή στην ψυχιατρική κλινική αλλά έμεινα στα επείγοντα. Είδα τους γονείς μου μετά από 9 ώρες.
Οι γονείς μου ήλπιζαν, ειδικά η μητέρα μου, ότι θα γινόμουν πάλι αυτή που γνώριζαν. Όμως κάτι στον εγκέφαλό μου είχε αλλάξει ριζικά εκείνο το βράδυ.
Θεραπευτική αγωγή
Δυσκολεύτηκα δύο ακόμη εξάμηνα ως φοιτήτρια μερικής απασχόλησης με πλήρη σχιζοφρένεια, αλλά τελικά έφυγα από το πανεπιστήμιο με ιατρική άδεια. Ήταν καταστροφικό, αλλά η απώλεια κατέληξε να είναι η νέα μου αρχή.
Βρήκα την ψυχοθεραπεύτρια μου, την κυρία Β, στην οποία οφείλω πραγματικά πολλά. Πέρασα από θεραπεία αποκατάστασης, έμαθα πώς να ξαναδιαβάζω και απέκτησα κοινωνικές δεξιότητες.
Η απώλεια της ικανότητας ανάγνωσης ήταν μια από τις δυσκολότερες πτυχές της σχιζοφρένειας μου. Από το επίπεδο κολλεγίου έφτασα στο να μην μπορώ να διαβάσω μια πρόταση.
Δεν μπορούσα να παραμείνω συγκεντρωμένη ή να επεξεργαστώ τις λέξεις.
Για να ξαναχτίσω τις ψυχικές μου ικανότητες, περνούσα ώρες κάθε μέρα για μήνες, ακούγοντας ακουστικά βιβλία. Τελικά, μετά από ένα χρόνο κατάφερα να διαβάσω ένα κανονικό βιβλίο.
Η Συμφιλίωση με τις παραισθήσεις
Ένα άλλο σημαντικό μέρος της θεραπείας της σχιζοφρένειας είναι να μάθει ο ασθενής πώς να αναδιαμορφώσει και να αλλάξει τον τρόπο που αντιδρά στις ψευδαισθήσεις.
Στη θεραπεία, έμαθα να σταματώ να αντιδρώ με φόβο και να σταματώ να παλεύω τις ψευδαισθήσεις. Τις αναγνωρίζω και προχωρώ. Να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν καμία εξουσία πάνω μου.
Καθώς έχω αναπτύξει αυτήν την ικανότητα, οι παραισθήσεις μου έχουν γίνει λιγότερο συχνές και πιο ευχάριστες. Αυτή η προσαρμογή της στάσης απέναντι στις παραισθήσεις ήταν ένας σημαντικός παράγοντας στη λειτουργική ανάκαμψη.
Έχω επιτύχει με τον σχιζοφρενικό εγκέφαλό μου
Η επιστροφή στο πανεπιστήμιο ήταν δύσκολη, αλλά έγινε πραγματικότητα. Άρχισα να εργάζομαι στον λογαριασμό μου στο Instagram και συνδέθηκα με την Εκτελεστική Διευθύντρια Cecilia McGough της ΜΚΟ γνωστή ως Student With Psychosis (SWP). Μου πρόσφερε μια θέση, όπου επί του παρόντος υπηρετώ στην Εκτελεστική Επιτροπή.
Υπηρετώ την κοινότητα της ψύχωσης και αντλώ δύναμη από αυτήν. Πηγαίνω στο μεταπτυχιακό σχολείο για να αποκτήσω το μεταπτυχιακό μου στην κλινική συμβουλευτική ψυχικής υγείας, έτσι ώστε να μπορώ να γίνω ομότιμος επαγγελματίας θεραπευτής για άτομα με ψύχωση.
Σκοπεύω να συνεχίσω να υποστηρίζω την κοινότητα για τα επόμενα χρόνια. Είναι μερικές φορές δύσκολο, αλλά μετά από θεραπεία και μάθηση των δεξιοτήτων για να χειριστώ τα συμπτώματά μου, νιώθω έτοιμη να αντιμετωπίσω ό,τι έρχεται.
Η σχιζοφρένεια διαμόρφωσε τον εγκέφαλό μου και τη ζωή μου, αλλά σίγουρα δεν με κατέστρεψε. Έχω επιτύχει με τον σχιζοφρενικό εγκέφαλό μου».
Η Rose Parker σήμερα είναι blogger, είναι κάτοχος πτυχίου Επιστήμης Ψυχολογίας με ακαδημαϊκές διακρίσεις και είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην Κλινική Ψυχικής Συμβουλευτικής.
Σήμερα υπηρετεί στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΜΚΟ Student With Psychosis και διαχειρίζεται το Instagram και το podcast PsychosisPsositivity .
Η Rose ελπίζει να βελτιώσει τη ζωή των ατόμων με ψύχωση και τις οικογένειές τους μέσω της εκπαίδευσης.
Πηγή: medicalnewstoday.com
Διαβάστε επίσης
Γεννήθηκε με μία σπάνια ανωμαλία αλλά το κατάλαβε στα 41 της σε έναν υπέρηχο ρουτίνας
Σοκαριστική παρενέργεια της COVID-19 – Άφωνοι οι γιατροί
Ζέτα Δούκα – Μετά τη 10ετή μάχη με τη νευρική ανορεξία, η νίκη ήρθε με την ΑΝΑΣΑ