Οι γονείς είναι δεδομένο ότι ζουν με το άγχος να προσφέρουν ασφάλεια και προστασία στα παιδιά τους. Κάποιες φορές, όμως, χάνεται ο έλεγχος και τότε η ασφαλής προσκόλληση (πρόσδεση/πρωταρχικός δεσμός)που είναι και η πλέον υγιής διαδικασία συναισθηματικού δεσμού μητέρας-παιδιού αντιστρέφεται και γίνεται ένα μπούμερνγκ εξάρτησης του παιδιού προς το γονέα.
Υπάρχουν, βέβαια, τρόποι να ενθαρρύνουμε διακριτικά την ανεξαρτησία, όταν αυτό είναι σωστό να γίνει.
Οι γονείς γνωρίζουν πολύ καλά, το άγχος αποχωρισμού του παιδιού. Συμβαίνει όταν ξεκινά το σχολείο, όταν πρόκειται να μείνουν μόνα τους με μία νταντά κ.ά. – είναι όλες περιπτώσεις όπου τα προσκολλημένα παιδιά μπορούν να κάνουν τη ζωή υπερβολικά δύσκολη.
Παρόλο που κάποια προσκόλληση είναι φυσιολογική και πρέπει να αναμένεται, ορισμένες συμπεριφορές μπορεί να την εντείνουν. Και αντιστρόφως, υπάρχουν κάποια κόλπα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά να νιώθουν πιο άνετα.
«Τα παιδιά του προσχολικού άγχους» λέει η παιδοψυχολόγος Ashley Harlow, Ph.D. «ψάχνουν τους γονείς για επιβεβαίωση και υποστήριξη όταν είναι ανήσυχα ή αντιμετωπίζουν απρόβλεπτες ή απροσδόκητες καταστάσεις. Αλλά μόλις μπουν στο δημοτικό σχολείο – υποθέτοντας ότι έχουν βιώσει λογικά επίπεδα ανεξαρτησίας – είναι λογικό να αναμένετε ότι θα αρχίσουν να αλληοεπιδρούν με άλλα παιδιά και ι μέχρι τη δεύτερη εβδομάδα του σχολείου, θα μπορούν να μπουν μόνα τους στην τάξη τους».
Υπάρχουν μερικές συνήθειες των γονιών που μπορούν να αποφευχθούν εάν θέλουν να μειώσουν τη συχνότητα, την ένταση και τη διάρκεια του άγχους αποχωρισμού.
Τα τέσσερα λάθη των γονιών
Βασικές ανάγκες
Οποιαδήποτε από τις βασικές ανάγκες ενός ανθρώπου – όπως η η τροφή και ο ξεκούραση – δεν ικανοποιούνται επαρκώς, τους κάνει να αισθάνονται άβολα. Αυτό ν κάνει τα παιδιά σας ανήσυχα, εκνευρισμένα και προσκολλημένα
«Τα μικρά παιδιά θα δυσκολευτούν περισσότερο να αυτορρυθμίζουν τον εαυτό τους εάν είναι κουρασμένα ή πεινασμένα», εξηγεί η Harlow. «Έτσι, αν δεν κοιμήθηκαν καλά το βράδυ, μπορείτε να δείτε πολύ παραπάνω άγχος από ό,τι θα περιμένατε λόγω της χαμηλότερης ανοχής τους».
Τα παιδιά σε αυτήν την κατάσταση κολλούν πάνω σας συνήθως γιατί αισθάνονται ότι οι γονείς τους αποτελούν μια ασφαλή και παρηγορητική παρουσία. Συνεπώς, το βασικό πρόβλημα που πρέπει να λύσουν οι γονείς δεν είναι πώς να σταματήσουν το παιδί τους από το να κρατά το πόδι τους, αλλά πώς να ετοιμάσουν τα παιδιά τους για ομαλές μεταβάσεις βεβαιώνοντας ότι οι βασικότερες ανάγκες τους εκπληρώνονται.
Βεβαιωθείτε ότι τα παιδιά ξεκουράζονται και ότι τρέφονται με υγιεινά γεύματα ή σνακ. Αυτό απαιτεί μια μικρή προετοιμασία, αλλά είναι σχετικά εύκολος τρόπος για να μειώσετε τις πιθανότητες. Και αν ένα παιδί δεν κοιμήθηκε καλά το προηγούμενο βράδυ – κάτι που δεν είναι υπό τον έλεγχό σας – σκεφτείτε το να το βάλετε για ένα μικρό υπνάκο.
Αντίδραση λόγω ντροπής
Είναι εκνευριστικό για τους γονείς όταν τα παιδιά είναι προσκολλημένα στο σπίτι – κάποιες φορές θέλετε απλά λίγα ήσυχα λεπτά για να απολαύσετε ένα φλιτζάνι καφέ ή να χρησιμοποιήσετε την τουαλέτα χωρίς κοινό. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει σε δημόσιους χώρους, ο εκνευρισμός αυξάνεται από τη ντροπή.
Προσπαθώντας να ανακτήσουν τον έλεγχο της κατάστασης, οι γονείς μπορεί να προσφεύγουν σε τακτικές που αυξάνουν την ένταση και να δημιουργούν το έδαφος για ακόμα περισσότερη ίδια συμπεριφορά στο μέλλον.
Για παράδειγμα, να υποσχεθείτε σε ένα παιδί ότι θα επιστρέψετε σε λίγα λεπτά όταν το αφήνετε στον παιδικό σταθμό, γνωρίζοντας καλά ότι δεν θα επιστρέψετε , μπορεί να το ηρεμήσει για λίγο. Αλλά μπορεί επίσης να υποδαυλίσει την αντιπαράθεση και να κάνει το παιδί λιγότερο θετικό στο να σας αφήσει να φύγετε χωρίς αντίρρηση την επόμενη φορά που θα χρειαστείτε να φύγετε.
«Είναι πολύ σημαντικό για τους γονείς να έχουν την αυτογνωσία να αναλογιστούν γιατί αντιδρούν στη συμπεριφορά του παιδιού τους με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Η αντίδραση λόγω της αγωνίας ή των προσδοκιών των άλλων δεν είναι συνήθως παραγωγική», λέει η Harlow. «Πολλές φορές, το πιο αποτελεσματικό και αποδοτικό πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να παρηγορήσετε το παιδί σας».
Το να κρατάτε απαλά το χέρι του παιδιού, να κατεβείτε στο ύψος του για να έχετε επαφή με τα μάτια του χωρίς να το απειλείτε, και να το ενθαρρύνετε να αναπνέει βαθιά με τον ίδιο ρυθμό με εσάς, είναι τρόποι για να συνδεθείτε και να το ηρεμήσετε.
Εάν αυτή η προσέγγιση δεν είναι αποτελεσματική και περιπτώσεις όπως αυτή είναι περισσότερο από μια μεμονωμένη περίπτωση, το παιδί σας μπορεί να αντιμετωπίζει έντονο άγχος αποχωρισμού, το οποίο είναι ένα θέμα για να συζητήσετε με τον παιδίατρό σας.
Υπερβολική ενδυνάμωση
Η Harlow αναγνωρίζει ότι είναι πρόκληση για τους γονείς να δρουν με υγιή τρόπο όταν τα παιδιά είναι προσκολλημένα: «Με την 2χρονη κόρη μου, έχω κάνει όλων των ειδών τα λάθη που προέρχονται από το πόσο απασχολημένος είμαι, παρά από την οπτική γωνία του ψυχολόγου που επιβραδύνει και σκέφτεται τις λειτουργίες των συμπεριφορών της εκπαίδευσής μου», λέει.
Είναι δυνατό να δίνετε υπερβολική προσοχή ή να επιτρέπετε σε ένα παιδί να κυριαρχεί σε μια κατάσταση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να βοηθήσει να χρησιμοποιήσετε ανταμοιβές ή λογικές συνέπειες για να αλλάξετε τα πρότυπα συμπεριφοράς του παιδιού. Για παράδειγμα, τα παιδιά μπορεί να ανταποκρίνονται καλά σε μια ευκαιρία να κερδίσουν ένα μικρό κεράσμα όταν τα παίρνετε από τον παιδικό σταθμό, αν η παράδοση πήγε ομαλά νωρίτερα την ημέρα. Το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε είναι να θυμάστε ότι η αναγνώριση ότι το παιδί τα πήγε καλά μπορεί να λειτουργήσει ως θετική ενίσχυση.
«Από την εμπειρία μου στο ιατρείο και από την εμπειρία μου στο σπίτι, αν πάρω το παιδί μου και καθίσω μαζί της στην αγκαλιά μου για ένα λεπτό ή δύο, η δίψα για προσοχή ικανοποιείται. Και μπορώ να την αφήσω μετά και να είναι πολύ πιο ανεξάρτητη όταν ικανοποιείται αυτή η ανάγκη», λέει η Harlow.
Αναβολή διευθέτησης
Αν και τα περισσότερα παιδιά θα είναι προσκολλημένα μερικές φορές, είναι δυνατόν το πρόβλημα να γίνει πιο έντονο από ό,τι είναι συμβατό με την υγιή ανάπτυξη. Η Harlow έχει ορισμένα συγκεκριμένα προειδοποιητικά φώτα για τους γονείς να προσέξουν:
«Καθώς το παιδί μεγαλώνει, μπορεί να είναι ανησυχητικό όταν η συμπεριφορά αυτή εμφανίζεται με τρόπους που υπονομεύουν την ικανότητά τους να λειτουργούν σε διάφορα πλαίσια. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι ένδειξη αγχος αποχωρισμού εάν είναι έξι εβδομάδες στο σχολείο και ένα παιδί εξακολουθεί να αρνείται να φύγει από το σπίτι το πρωί ή να βγει από το αυτοκίνητο όταν φτάνετε στο σχολείο», λέει.
«Και το κοινωνικό άγχος μπορεί επίσης να είναι κάτι που πρέπει να προσέξετε, εάν τα παιδιά ανησυχούν γύρω από άλλα παιδιά ή ενήλικες που θα έπρεπε να είναι πιο οικείοι».
Ο Harlow ενθαρρύνει τους γονείς να εμπιστεύονται το ένστικτό τους όταν ανησυχούν για ταπαιδιά τους. Είναι πάντα μια καλή ιδέα να αντιμετωπίζετε τις ανησυχίες με τον παιδίατρό σας, διότι θα έχουν μια κατανόηση των υγιών συνδέσμων και της τυπικής συμπεριφοράς για τα παιδιά σε διάφορα στάδια ανάπτυξης.
Τελικά, τα προσκολλημένα παιδιά μπορεί να είναι σωματικά και συναισθηματικά εξουθενωτικά, καθιστώντας δύσκολο να παραμείνετε σταθεροί.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο παιδίατρος μπορεί να βοηθήσει με είτε διαβεβαιώσεις, είτε ένα σχέδιο για να υποστηρίξει την εκπαίδευσή σας και να μειώσει την προσκόλληση απελευθερώνοντας τη νοητική και συναισθηματική ενέργεια για να είστε ένας πιο αποτελσματικός γονιός.
Πηγή: fatherly.com