Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά είναι να τους μάθουμε να φοβούνται
«Μην τρέχεις μου έλεγαν, θα χτυπήσεις!
Μην σκαρφαλώνεις, θα πέσεις!
Μην περπατάς στο πεζούλι, θα σκοντάψεις!
Μην χαϊδεύεις το σκυλάκι, θα σε δαγκώσει!
Μην κάνεις πατίνι, θα γλιστρίσεις!
“Μεγάλωσα με φόβους”
Και έτσι μεγάλωσα με φόβους και με μία απειλή για όλα γύρω μου. Δεν είχα την τόλμη να δοκιμάσω τίποτα ως παιδί. Μόνο τα μάτια μου είχαν την λαχτάρα. Το σώμα δεν μπορούσε να ακολουθήσει γιατί είχε πάντα φόβο…
Και ο φόβος κατάπιε το θάρρος!
Και το θάρρος που έλειπε, με έκανε ένα σιωπηλό και ντροπαλό παιδί!
Και η ντροπή που ένιωθα, μου στέρησε τις παιδικές αναμνήσεις που θα μπορούσα να είχα…
Και οι παιδικές αναμνήσεις που έλειπαν, έγιναν μεγαλώνοντας μελαγχολία…
Και η μελαγχολία, έγινε μοναξιά και όταν χρειάστηκα ανθρώπους γύρω μου, δεν είχα κανέναν!
Πόσο περισσότερο τελικά θα είχα πονέσει αν είχα πέσει, αν είχα σκοντάψει, αν είχα γλιστρήσει;
Η φύση των παιδιών είναι αυτή και έτσι πρέπει να μείνει!
Να τρέχουν, να παίζουν, να σκαρφαλώνουν, να εξερευνούν, να ανακαλύπτουν.
Μέσα από αυτά μαθαίνουν, κάνουν παρέες, διαλέγουν φίλους, γνωρίζουν τα όριά τους, χτίζουν αναμνήσεις, μαζεύουν εφόδια για την ενήλικη ζωή τους!
Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά, είναι να τους μάθουμε να φοβούνται.
Γιατί σε μια ζωή με φόβους, πως να χωρέσουν τα όνειρα;»