Η Λουκία Κασαμάκη είναι μόλις 11 ετών, ζει με την οικογένεια της στη Βέροια και με απίστευτη δύναμη ψυχής, σε αυτή τη μικρή ηλικία, κατάφερε να βγει από την απομόνωση της τύφλωσης, να κατακτήσει τα όνειρά της και να αποτελέσει φωτεινό παράδειγμα για όλους.
Η Λουκία Κασαμάκη παίζει και συνθέτει τη δική της μουσική με διακρίσεις σε διαγωνισμούς στο εξωτερικό, μιλάει τρεις ξένες γλώσσες (αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά), είναι πρέσβειρα της δράσης «Μπάλα για όλους» και συμμετέχει σε μουσικές δραστηριότητες με γνωστούς καλλιτέχνες, όπως συμμετείχε πρόσφατα σε εκδήλωση με την Ελεονώρα Ζουγανέλη.
«Κανένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να σταματάει να ονειρεύεται. Δεν έχει σημασία, αν έχει κάποια αναπηρία ή όχι. Όλοι μας έχουμε κάτι μέσα μας, που αν το ανακαλύψουμε και το βγάλουμε προς τα έξω, είναι αυτό που μπορεί να μας ελευθερώσει και να ανοίξει τα φτερά μας», επισημαίνει, με αφοπλιστική ωριμότητα, η Λουκία Κασαμάκη, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Διευκρινίζει πως αυτό που έχουμε μέσα μας «δεν αρκεί μόνο να το βρούμε, αλλά πρέπει να το καλλιεργήσουμε και να το βγάλουμε προς τα έξω» και προσθέτει: «Το τονίζω αυτό: δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχει κάποιο χάρισμα από τον Θεό. Η μοναδικότητά του είναι και αυτή ανεκτίμητη. Εγώ δεν αισθάνομαι ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Όπως είχε πει κάποιος στον πατέρα μου, όταν γεννήθηκα: “Αν είναι το δεύτερο περιστατικό στον κόσμο, τότε έχεις μία μοναδική, ανεκτίμητη κόρη”. Πάντα αυτό μου λέει, αυτό λέω και εγώ σε όλα τα παιδιά: αρπάξτε τις ευκαιρίες και χρησιμοποιήστε τα χαρίσματα που σας έχουν δοθεί».
Η Λουκία Κασαμάκη, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πατέρας της Χρυσόστομος Κασαμάκης, «γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου και εμείς μάθαμε ότι έχει ολική τύφλωση 15 μέρες μετά. Στην αρχή το σοκ ήταν τεράστιο, αλλά σταδιακά, με τη βοήθεια του Θεού και τη στήριξη πολλών ανθρώπων, μπορέσαμε να περάσουμε από το σοκ, στην αποδοχή και στην εκπαίδευση τόσο της ίδιας, όσο και της υπόλοιπης οικογένειας. Η πρώτη της επαφή με τη μουσική γίνεται σε ηλικία 18 μηνών, στην ηλικία των τεσσάρων ετών συμμετείχε σε έναν διαγωνισμό μουσικής σε πιάνο, στην Ιταλία, στον οποίο στείλαμε ηχογραφημένο κομμάτι της και βραβεύτηκε για την εκτέλεσή της».
«Ο ήχος για εμάς τους τυφλούς είναι ό,τι η εικόνα για τους βλέποντες»
«Κάθε πράγμα έχει τις ευκολίες και τις δυσκολίες του. Όλοι μας όμως έχουμε μέσα τη δύναμη να κάνουμε κάτι», υπογραμμίζει η Λουκία Κασαμάκη, με σοφία ενήλικου ανθρώπου. «Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει πράγματα, απλώς τα κάνει με τον δικό του τρόπο και αυτό όμως είναι το μεγαλείο και το ξεχωριστό του καθενός μας, αυτό είναι που δημιουργεί τη μοναδικότητα σε κάθε πρόσωπο. Άλλωστε, ο καθένας μας έχει κάτι να δώσει. Πριν από λίγες μέρες έπαιξα μουσική σε μία εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Σε αυτήν την εκδήλωση συμμετείχε η Ελεονώρα Ζουγανέλη και υπήρχαν τετραπληγικά παιδιά, παιδιά με κώφωση που χορέψανε, τραγουδήσανε με τον δικό τους υπέροχο τρόπο. Νομίζω πως ο καθένας μας μπορεί και πρέπει να κυνηγάει το όνειρό του, χωρίς να το εμποδίζουν ή να το σταματούν τυχόν αναπηρίες ή οτιδήποτε άλλο. Για παράδειγμα, το δικό μου όνειρο είναι να γίνω ψυχίατρος και μέσα από τη μουσική, που αγαπώ, αν μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους να πετύχουν αυτό που θέλουν. Είναι ένα από τα όνειρά μου. Νομίζω ότι η οπτική αναπηρία που έχω εκ γενετής, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει εμπόδιο στο να την υλοποιήσω», εξηγεί.
Όπως αναφέρει η ίδια, η μουσική γι’ αυτήν είναι κάτι μοναδικό, «είναι τρόπος έκφρασης, είναι κάτι που σε αφήνει να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις, γι’ αυτό και την αγαπώ πολύ. Ο ήχος για εμάς, τους τυφλούς, είναι ό,τι η εικόνα για τους βλέποντες. Κάθε νότα, κάθε ήχος, είναι για μένα μία εικόνα. Δεν στερούμαι τίποτα, γιατί μέσα από τη μουσική, τον ήχο και την αφή, μπορώ να κάνω τα πάντα. Ίσως ναι, δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο, αλλά και σ’ αυτό με έχουν βοηθήσει τα αδέλφια μου. Έχω δύο αδελφούς τον Κωνσταντίνο και τον Νίκο, που με βοηθούν σε όλα πάρα πολύ και με προστατεύουν. Τους αγαπώ πολύ. Με έχουν ανεβάσει και στο skateboard», λέει γελώντας.
Ξεκίνησε να μαθαίνει ξένες γλώσσες από τριών ετών
Εκτός από τη μεγάλη της αγάπη για τη μουσική, η 11χρονη μαθήτρια δημοτικού, έχει αδυναμία και στις ξένες γλώσσες. «Μ’ αρέσει πάρα πολύ να μαθαίνω και να μιλάω ξένες γλώσσες και σιγά σιγά έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα. Μιλάω πολύ καλά αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά», εκμυστηρεύεται η Λουκία και ο πατέρας της συμπληρώνει: «η πρώτη ξένη γλώσσα που ξεκίνησε να μαθαίνει ήταν τα αγγλικά, σε ηλικία περίπου τριών χρονών. Ξεκίνησε με τη μορφή παιχνιδιού με τη γιαγιά της και ήταν μεγάλη έκπληξη όταν καταλάβαμε πόσο πολύ το απολάμβανε. Στην πρώτη δημοτικού ζήτησε να μάθει ιταλικά και στην τετάρτη, γαλλικά. Οι ξένες γλώσσες και η μουσική, της άνοιξαν δρόμους επικοινωνίας και τη βγάλανε από την απομόνωση της τύφλωσης. Είναι ένας από τους τρόπους της, να πλησιάζει και να γνωρίζει νέους ανθρώπους».
Οι γονείς της είναι συνέχεια δίπλα της και δεν υπάρχει μέρα που να σταμάτησαν να τρέχουν ή να της έχουν στερήσει κάτι, όπως λέει. «Συνέχεια δίπλα σε όλους μας και σε όλα. Είμαστε συνέχεια στο τρέξιμο ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, δεν σταματάμε ούτε εμείς, ούτε αυτοί. Αν δεν ήταν αυτοί δεν θα μπορούσα να κάνω αυτά που κάνω. Τους αγαπώ πολύ πολύ. Δεν μου έχουν στερήσει τίποτα. Κάνω χορό hip-hop και κολύμβηση. Νομίζω μέσα από τον χορό, μέσα από τις κινήσεις του, εκτονώνομαι και παίρνω δύναμη να συνεχίσω την μέρα, ενώ αράλληλα μέσα στο νερό η αίσθηση της άνωσης του νερού, μου προκαλεί αίσθημα ελευθερίας», λέει η Λουκία.
Η συμπερίληψη για άτομα με αναπηρία είναι ένας συνεχής καθημερινός αγώνας
«Η Λουκία είναι ένα χαρισματικό τυφλό παιδί και οι ισορροπίες που θα πρέπει να κρατηθούν εντός και εκτός σπιτιού, δεν είναι πάντα εύκολες. Επίσης, η συμπερίληψη για άτομα με αναπηρία δεν είναι ούτε απλή, ούτε δεδομένη. Είναι ένας συνεχής καθημερινός αγώνας και παρά τα πολλά βήματα, που έχουμε κάνει ως κοινωνία, έχουμε πάρα πολλά ακόμα να κατακτήσουμε. Τα άτομα με αναπηρία έχουν την ανάγκη της αποδοχής, της ένταξης, της φιλίας ακόμα και όταν τα φώτα σβήνουν και το χειροκρότημα σταματάει», επισημαίνει ο Χρυσόστομος Κασαμάκης.
«Τα όνειρα δεν πρέπει να σταματούν. Ξεχωριστές στιγμές που βίωσα, ήταν σίγουρα η συμμετοχή μου στο Super Cup της UEFA στην Αθήνα πέρσι το καλοκαίρι, όπου συμμετείχα στην απονομή των μεταλλίων μαζί με τον πρόεδρο της UEFA Αλεξάντερ Τσέφεριν», σημειώνει και προσθέτει: «ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου, είναι να σπουδάσω και να γίνω ψυχίατρος. Είναι, νομίζω, υπέροχο συναίσθημα να μπορείς να βρίσκεις τρόπους να βοηθάς τον συνάνθρωπό σου και να τού δείχνεις ότι μπορεί να πετύχει πράγματα. Θέλω να προχωρήσω και στη μουσική, αυτή τη στιγμή συνθέτω μικρά κομμάτια, θα ήθελα να μπορώ να γράψω κάποια στιγμή μουσική. Μού αρέσουν τα ταξίδια, θα ήθελα να ταξιδέψω στην Ευρώπη, προς το παρόν το επόμενο ταξίδι μου είναι σχεδιασμένο για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, με το A ball for all. Σχέδια και όνειρα υπάρχουν. Όλοι μας έχουμε, αρκεί να βρούμε το κουμπί να τα ενεργοποιήσουμε. Αν το βρούμε δεν σταματούν ποτέ».