Είχα μια τρομακτική εμπειρία με τους φακούς επαφής, αλλά το να χάσω την όρασή μου, άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τη ζωή σήμερα.
Ξύπνησα τα ξημερώματα με το φως να κυλάει στα μάτια μου. Ήταν ένα τέλειο πρωινό.
Δεν το πρόσεξα όμως.
Βιαζόμουν – όπως όλοι σχεδόν κάθε μέρα της ζωής μας – και είχα ήδη καθυστερήσει.
Έκανα ντους και έβαλα τους φακούς επαφής, όπως έκανα τα τελευταία 30 χρόνια. Ένιωσα ένα μικρό τσίμπημα.
Νόμιζα ότι μου έπεσε σαπούνι στα μάτια, γι’ αυτό έριξα μερικές οφθαλμικές σταγόνες και συνέχισα. Λίγο αργότερα, καθώς περίμενα να κουρευτώ, τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν. Αλλεργίες, σκέφτηκα.
Με ενοχλούσε που έτσουζαν τα μάτια μου, αλλά ξέρετε πώς περνούν τέτοιες μέρες: Όταν κάτι δεν πάει καλά από το πρωί, η υπόλοιπη μέρα καταρρέει γρήγορα. Κάθισα, απάντησα στα email, δημοσίευσα στα social media…
Την ώρα που ο κουρέας πέρασε την κάπα από πάνω μου, ένιωθα τα μάτια μου να καίγονται.
Καθώς μου έκοβε τα μαλλιά, ο κόσμος γύρω μου φαινόταν σαν να φλεγόταν και να γέμιζε καπνό.
Ένιωθα στα μάτια μου έναν στρατό από μυρμήγκια της φωτιάς.
Μετά βίας έβλεπα. Ο σύζυγός μου, ο Γκάρι, που με περίμενε, με οδήγησε στο αυτοκίνητο. Αφαίρεσα και του έδωσα τους φακούς επαφής.
«Είναι σαν να διαλύθηκαν στα μάτια σου», είπε. Ήμασταν κοντά στο σπίτι και επιστρέψαμε γρήγορα, φίλοι από τον ιατρικό τομέα, μας έδιναν συμβουλές μέσω μηνυμάτων.
Ξέπλυνα τα μάτια μου κάτω από τη βρύση.
«Γίνεται χειρότερο», είπα.
Και τότε ήταν που ο Γκάρι είδε ένα μπουκάλι τόνερ προσώπου — που έμοιαζε με το διάλυμα επαφής μου — καθόταν στον πάγκο του μπάνιου.
Είχα εμποτίσει τους φακούς επαφής μου όλη τη νύχτα σε οξύ, αμαμελίδα και αλκοόλ.
Είχα τυφλωθεί.
Μια φίλη νοσοκόμα μας είπε ότι μπορεί να έχω μόνο ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για θεραπεία.
Ο Γκάρι με πήγε στο πλησιέστερο νοσοκομείο και με άφησε στην πόρτα. Σκόνταψα πάνω από το κράσπεδο και έπεσα στο Τμήμα Επειγόντων γιατί δεν έβλεπα καθαρά. Με βοήθησαν να σηκωθώ και κάποιος μου έδωσε διάφορες φόρμες για να συμπληρώσω.
Τα μάτια μου είχαν πρηστεί και έπρεπε να τα ανοίξω με δύναμη – κάθε φορά ο πόνος ήταν τόσο έντονος – για να εντοπίσω σιλουέτες.
Το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών είχε μπλοκάρει από τον κόσμο. Άκουσα τον Γκάρι να εξηγεί τι είχε συμβεί και ότι ήταν θέμα χρόνου. Κάπως έτσι, κάποιοι με οδήγησαν σε ένα δωμάτιο, όπου περίμενα και περίμενα. Άκουγα το χάος γύρω μου.
Μπήκε μια νοσοκόμα και μου είπε να κοιτάξω ένα διάγραμμα ματιών. Χρειάστηκε με τη βοήθεια της νοσοκόμας να ανοίξω το ένα μάτι με το ζόρι κάθε φορά.
“Τι βλέπεις;” ρώτησε.
«Τίποτα», είπα.
Δεν μπορούσα να δω ούτε ένα γράμμα, πόσο μάλλον ένα διάγραμμα ή την νοσοκόμα. Μόνο μια τρύπα φωτός. Μου έβαλε κάποιες σταγόνες, οι οποίες βοήθησαν μόνο για λίγο.
Η νοσοκόμα ήταν σε συνεννόηση με έναν οφθαλμίατρο εξ αποστάσεως. Έπρεπε να αποκλείσουν ότι οι κερατοειδείς μου δεν είχαν σχιστεί πριν μπορέσουν να τους εξετάσουν και να τους καθαρίσουν σχολαστικά.
Ούρλιαζα από τον πόνο.
Μια άλλη νοσοκόμα σταμάτησε για να με ελέγξει και με ενημέρωσε ότι ο κερατοειδής έχει περισσότερους υποδοχείς πόνου ανά τετραγωνική ίντσα από οπουδήποτε αλλού στο σώμα και περισσότερο από το 50% των αισθητηριακών υποδοχέων στο ανθρώπινο σώμα βρίσκονται στο μάτι.
Πέρασαν οι ώρες. Καθόμουν με το κεφάλι μου στα γόνατα για να απαλύνω τον πόνο.
Περιστασιακά, ανάγκαζα τα μάτια μου να ανοίξουν για να βεβαιωθώ ότι υπήρχε ακόμα μια κουκκίδα φωτός.
Μου έδωσαν κάποια παυσίπονα και άρχισα λίγο να ηρεμώ. Καθώς το έκανα, θυμήθηκα τη γιαγιά μου.
Στο τέλος μιας εξαντλητικής μέρας εργασίας, η γιαγιά μου δεν αγαπούσε τίποτα περισσότερο από το να κάθεται στην μπροστινή βεράντα του σπιτιού της και να παρακολουθεί το ηλιοβασίλεμα.
«Κοίτα αυτό το φως», μου έλεγε. «Είναι τα μικρά πράγματα στη ζωή που έχουν μεγαλύτερη σημασία, τα απλά πράγματα που όλοι θεωρούμε δεδομένα καθημερινά. Η ζωή δεν είναι παρά ένα κλείσιμο των ματιών σου. Πάει τόσο γρήγορα.»
Μπορούσα να ακούσω τη φωνή της μητέρας μου, που ήταν νοσοκόμα.
«Σχεδόν κάθε άτομο που αντιμετωπίζει μια επείγουσα ιατρική κατάσταση, ή στο τέλος της ζωής του, είναι γεμάτος λύπη», μου είπε. «Σας ικετεύω να μην γεμίζετε με τύψεις. Για κάποιο λόγο, χρειάζεται πάντα μια κρίση για να μας κάνει να εκτιμήσουμε αυτό που έχουμε».
Αυτές οι δύο γυναίκες είναι ο λόγος που ακολούθησα τα όνειρά μου για να γίνω συγγραφέας. Αλλά είχα ποτέ ακολουθήσει τη σοφία της συμβουλής τους;
Τα μάτια μου ήταν ακόμα πρησμένα και δεν υπήρχε καμία εγγύηση ότι η όρασή μου θα αποκατασταθεί πλήρως.
Άρχισα να κλαίω.
«Νιώθω τόσο ηλίθιος. Όλα αυτά τα προκάλεσα μόνος μου. Με το να είσαι κουρασμένος, βιαστικός, πάντα βιαστικός».
«Είμαστε όλοι άνθρωποι», μου είπε ο τραυματιοφορέας. «Αυτή είναι η ομορφιά και η φρίκη του να είσαι ζωντανός. Αλλά μερικοί από εμάς, τις τυχερές ψυχές, έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να δούμε το φως».
Σιγά σιγά, τα μάτια μου επουλώθηκαν… και άνοιξαν.
Είμαι ευλογημένος που δεν υπάρχει μακροπρόθεσμη βλάβη στην όρασή μου. Τα μάτια, ευτυχώς, έχουν μια εκπληκτική ικανότητα να αυτοθεραπεύονται.
Εξακολουθώ μερικές φορές να είμαι αγχωμένος, αλλά σκέπτομαι πλέον
να μην ζω με λύπη και στρες. Χρειάστηκε μια κρίση για να μου υπενθυμίσει πόσο ευλογημένος είμαι και ότι η ζωή δεν είναι παρά ένα κλείσιμο του ματιού σου, και κάθε αναλαμπή είναι που έχει μεγαλύτερη σημασία.
Ο Wade Rouse είναι συγγραφέας και συνεργάτης στην USA Today. Έχει γράψει 15 βιβλία που έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Γράφει μυθιστορήματα με το ψευδώνυμο Viola Shipman για να τιμήσει την φτωχή γιαγιά του. Την εμπειρία του δημοσίευσε το today.com
Διαβάστε επίσης
Ναυάγιο στην Πύλο: Μεγάλη κινητοποίηση του ΕΚΑΒ, συνεχίζονται οι έρευνες
Αιφνίδιος Θάνατος: Πάνω από 3.500 Έλληνες στο Ωνάσειο για κληρονομικές παθήσεις της καρδιάς