H ιστορία της Natalie Young από την Αυστραλία που βίωσε τον απόλυτο πόνο από τα εφηβικά της χρόνια ήδη και έζησε για πολύ καιρό καθηλωμένη στο κρεβάτι μας συγκλονίζει.
Μία γυναίκα με νόσο του Lyme, μια πολυσυστηματική διαταραχή η οποία προκαλείται από τη σπειροχαίτη Borrelia burgdorferi, και που την προσέβαλε ενώ ήταν ακόμη στο σχολείο, αποκάλυψε τη μάχη που έδωσε και δεν το έβαλε κάτω στα δύσκολα.
Μία ιστορία δύναμης
«Κάθομαι στο αναπηρικό μου καροτσάκι μπροστά στο γραφείο του γυμνασίου μου. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου, καθώς εξηγώ στη γραμματέα ότι πρέπει να έρθει η μαμά μου να με πάρει. Δεν μπορεί να καταλάβει. Μόνο με ρωτά, γιατί θέλω να πάω σπίτι. Γιατί; Τα πόδια μου έκαιγαν. Ένιωθα σαν καρφιά και βελόνες να με τρυπούν σε όλο μου το σώμα.
Χρειαζόμουν τη μητέρα μου. Καθώς άρχισε να με πιάνει πανικός, μία φίλη μου μπήκε και είπε κι εκείνη ότι χρειαζόμασταν ένα τηλέφωνο για να πάρουμε τη μητέρα μου. Δεν ήξερα ακόμη τι πήγαινε λάθος μαζί μου. Δεν είχα την απάντηση για ακόμη έξι μήνες.
Έβλεπα τη φίλη μου να πλησιάζει και να μου δίνει το τηλέφωνο για να καλέσω τη μητέρα μου. Ένιωθα ότι η γραμματέας με έκρινε, αλλά απέφευγα να την κοιτάξω και τηλεφώνησα στο σπίτι μου. Η μητέρα μου σήκωσε το τηλέφωνο στον πρώτο χτύπο και πριν προλάβω να πω το παραμικρό, ξέσπασα σε κλάματα. Μου είπε ότι ερχόταν.
Η νέα μου πραγματικότητα
Και αυτή ήταν η νέα μου πραγματικότητα. Από ένα υγιές, αθλητικό 13χρονο κορίτσι που έπαιζε ποδόσφαιρο, σε ένα κορίτσι που μετά βίας μπορούσε να καθίσει στο αναπηρικό καρότσι. Τα γόνατά μου πονούσαν υπερβολικά και ένιωθα την πλάτη μου σαν να με μαχαίρωναν ξανά και ξανά. Πήγαμε σε όποιο γιατρό βρίσκαμε. Κάθε εβδομάδα και μία καινούρια επίσκεψη, ένας νέος ειδικός, εξετάσεις επί εξετάσεων, όλο και περισσότερες ακτινογραφίες, προκειμένου να δούμε τι συνέβαινε.
Κανείς δεν ήξερε γιατί πονάω. Και κανείς δεν ήξερε γιατί αυτός ο πόνος εξαπλωνόταν. Άρχισε από τα γόνατά μου. Στη συνέχεια στην πλάτη, στο λαιμό. Σύντομα οι ώμοι μου έγιναν τόσο υπερευαίσθητοι που ακόμη και το άγγιγμα από ένα φτερό με έκανε να ουρλιάζω. Περιγράφοντας αυτόν τον πόνο στους δικούς μου, τους είπα ότι μοιάζει σαν να σε τσιμπούν χιλιάδες μέλισσες. Όμως, ούτε κι αυτό ήταν. Δεν υπήρχαν λέξεις να το περιγράψω.
Έμαθα, όμως να προσέχω τον εαυτό μου από απλά πράγματα, όπως ένα μαλακό άγγιγμα στην πλάτη από έναν γνωστό μου. Αυτό το νέο ασυγχώρητο σύμπτωμα ήταν πολύ σκληρό γιατί κάθε φορά που χρειαζόμουν αγκαλιά, δεν μπορούσα να την έχω. Για πάνω από τρία χρόνια οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με αγκαλιάσουν.
Αφού πέρασα έξι μήνες με επισκέψεις στους γιατρούς, νοσηλείες και καμία ξεκάθαρη απάντηση, τελικά ήρθε η πρώτη αχτίδα ελπίδας. Διαγνώστηκα με τη νόσο Lyme. Έπειτα από μήνες αβεβαιότητας, ανακαλύψαμε τη ρίζα του πόνου μου. Όμως, είχα δρόμο ακόμη μπροστά μου. Άρχισα θεραπεία με αντιβιοτικά και μέσα σε λίγες μέρες ένιωσα όσο άσχημα δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Ο πόνος ήταν φρικτός και σύντομα δυσκολευόμουν ακόμη και να αναπνεύσω, όταν ξάπλωνα. Δοκιμάσαμε ένα σωρό τρόπους για να νιώσω καλά και να αναπνεύσω λίγο καλύτερα. Τελικά, καταλήξαμε να νοικιάσουμε ένα πτυσσόμενο κρεβάτι. Το κρεβάτι βοήθησε λίγο, αλλά εγώ γινόμουν ολοένα και χειρότερα.
Δεν υπήρχε τρόπος να συνεχίσω στην επόμενη τάξη σε αυτό το σημείο και πραγματικά το μόνο που ήθελα να αντιμετωπίσω εν προκειμένω ήταν ο αφόρητος πόνος. Μία δασκάλα ερχόταν στο σπίτι για να έχω μία κάποια εκπαίδευση, όμως κι αυτό μου ήταν αδύνατο.
Το 2006 ήταν η πιο ατελείωτη χρονιά μου. Αν και η δική μου ζωή φαινόταν να είχε σταματήσει, ο υπόλοιπος κόσμος συνέχιζε να ζει κανονικά. Οι φίλοι μου πήγαιναν σχολείο, ενώ εγώ μετρούσα τις ώρες μέχρι κάποιος να μου δώσει ένα σημάδι ή να μου στείλει ένα μήνυμα στο chat. Περνούσα τις ώρες μου βλέποντας ταινίες, παρακολουθώντας τηλεόραση, ενώ τις νύχτες μου τις περνούσα ξύπνια στο κρεβάτι ακούγοντας μουσική και διαφημίσεις.
Όταν οι φίλοι μου ήταν απασχολημένοι με τις ζωές τους, με τα σπίτια τους, τα μηνύματα ήταν η μόνη μου διέξοδος.
Ένιωσα ότι δεν είχα καμία ελπίδα για το μέλλον
Έμεινα καθηλωμένη στο κρεβάτι για οκτώ μήνες. Δεν μπορούσα να πάω στην κουζίνα ή στο σαλόνι. Ένας συνδυασμός από αϋπνία, έντονο πόνο και κατάθλιψη έλεγχαν το μυαλό μου και έκαναν τη ζωή μου αφόρητη. Είχα εξαντληθεί και ένιωθα ότι δεν είχα ελπίδα για μία άσπρη μέρα.
Όμως υπήρχε κάτι που με κρατούσε δυνατή κάθε μέρα. Το φως αυτό στο σκοτάδι μου ήταν οι φίλοι μου από τη γειτονιά. Παιδιά που είχαμε μεγαλώσει μαζί. Ο κόσμος μου ήταν τώρα πολύ διαφορετικός. Δεν υπήρχαν δέντρα να σκαρφαλώσουμε ή παιχνίδια να παίξουμε΅. Αντ΄αυτού, οι φίλοι μου έρχονταν κάποιες φορές μόνοι ή δυο δύο και κάθονταν στο κρεβάτι μου για να μου κάνουν παρέα μετά το σχολείο ή τα σαββατοκύριακα. Σπάνια βγαίναμε από το δωμάτιό μου. Το αναπηρικό μου καροτσάκι με δυσκόλευε γιατί πονούσα στην καθιστή στάση και το χρησιμοποιούσα όσο το δυνατόν λιγότερο.
Οι φίλοι μου βρήκαν μία μικρή λύση στο πρόβλημα. Μία μέρα δύο φίλες μου μού αποκάλυψαν ένα καροτσάκι με επικλινή πλάτη. Ήταν εκκεντρικό να το βλέπεις, αλλά ήταν το διαβατήριό μου για τον εξω κόσμο. Μετά από τόσους μήνες που δεν έβλεπα τίποτα, παρά μόνον τους τοίχους του δωματίου μου, τώρα μπορούσα να νιώσω τον ήλιο στο πρόσωπό μου, να δω τα δέντρα, τα φύλλα, τους δρόμους της γειτονιάς μου.
Μία άλλη μέρα, οι φίλες μου έφτιαξαν τα μαλλιά μου και με έβαψαν για να φωτογραφηθούμε. Μπορούσα να κάτσω στην καρέκλα για ένα μόνο λεπτό εκείνη της στιγμή κι έτσι κάναμε τη φωτογράφιση σε μικρά κλικ. Ένα λεπτό μίας γρήγορης φωτό και μετά επιστροφή στο κρεβάτι.
Τρία χρόνια μετά άλλαξαν όλα
Τρία χρόνια αργότερα, η πραγματικότητά μου άλλαξε ξανά, όταν σηκώθηκα και περπάτησα ξανά. Μπορούσα να αναπνεύσω καλύτερα σε διαφορετικές στάσεις. Μπορούσα να σταθώ μπροστά στον καθρέφτη. Ένιωθα σκληρό το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και έβλεπα την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη. Μου πήρε περίπου 15 λεπτά να περπατήσω κρατώντας το μπράτσο της μητέρας μου. Σε 20 λεπτά περπατούσα μόνη μου χωρίς βοήθεια και έκαναν το γύρο του σπιτιού
Όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Μπορούσα να στέκομαι ψηλότερα από πριν, να σκύψω για να πλύνω τα χέρια μου στο νιπτήρα, να πάρω ένα ποτήρι από το ντουλάπι για να πιω νερό. Εξερευνούσα ξανά τον νέο κόσμο μου.
Είχα δρόμο ακόμη μέχρι να ξανακερδίσω τη δύναμη τα πόδια μου και το σώμα μου, αλλά δεν έχανα άλλο χρόνο. Τρεις μέρες αφότου στάθηκα στα πόδια μου, πήρα την άδεια οδήγησης. Έκλεινα τα 17 και ήμουν έτοιμη για μία νέα, κανονική ζωή.Αποφοίτησα από το λύκειο και πήγα σε κολέγιο, ενώ συνέχιζα τις θεραπείες μου στο σπίτι. Δύο χρόνια αργότερα, πήρα αυτοκίνητο, έπιασα δουλειά, ενώ πέντε χρόνια μετά γνώρισα και τον άνθρωπο που έγινε ο σύζυγός μου.
Πηγή: cdc.gov/lyme
Διαβάστε επίσης
Tae Kwon Do: Τι προσφέρει και πόσο ταιριάζει στις γυναίκες
Αγαπάτε τα ακτινίδια; Ποια τα οφέλη από την κατανάλωσή τους
Σχεδόν καθολική επικράτηση της Όμικρον, αλλά και 719 θάνατοι σε μία εβδομάδα και 500 νέες εισαγωγές