Συγκλονίζει η ιστορία μίας γυναίκας που σε νεαρή ηλικία έχασε το αριστερό της χέρι σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Πώς τα οστά του πατέρα της έδωσαν ζωή στο χέρι της και σήμερα παίζει ακόμη και πιάνο;
Το ατύχημα
«Στον δρόμο για το σπίτι, ζήτησα να σταματήσουμε γιατί διψούσα. Ήμουν στην εφηβεία. Αμέσως μετά κάθισα στο πίσω κάθισμα για να διαβάσω ένα βιβλίο στον μικρότερο αδελφό μου. Και αυτό ήταν που με έσωσε. Λίγα μόνο χιλιόμετρα πιο κάτω τρακάραμε. Και ολόκληρο το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου μας «εξαφανίστηκε».
Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα χέρια μου. Είχα ένα ρεσιτάλ στο πιάνο σε λίγες ημέρες και το πρώτο που κοίταξα ήταν τα χέρια μου. Την ίδια στιγμή όλη η οικογένειά μου κατέρρεε μπροστά στα μάτια μου. Ο αδερφός μου μεταφέρθηκε με ελικόπτερο σε νοσοκομείο. Ευτυχώς έγινε καλά. Αλλά ο πατέρας μου έμεινε εγκεφαλικά νεκρός.
Ο πατέρας μου
Το όνομά του ήταν Kash. Ήταν σκιέρ Ολυμπιακού διαμετρήματος και πιλότος. Πέταγε με αεροσκάφη στην Πολεμική Αεροπορία. Και παράλληλα ήταν ο καλύτερος πατέρας. Κάθε φορά που μου ζητούσαν να ονομάσω τον καλύτερο μου φίλο, έλεγα τον πατέρα μου. Έτσι τον ένιωθα κοντά μου.
Δωρίσαμε τα όργανά του. Συντάξαμε μια λίστα με πενήντα άτομα των οποίων η ζωή άλλαξε λόγω του πατέρα μου. Το μόνο πράγμα που κράτησε η μαμά μου ήταν τα κόκαλά του. Δεν θυμάται γιατί, αλλά ζήτησε να της δώσουν τα οστά του χεριού του.
“Ήμουν τόσο θυμωμένη με όλο αυτό που συνέβη”
Ένιωθα τόσο θυμωμένη μετά τον θάνατό του. Θυμωμένη με τον εγωιστικό, εφηβικό τρόπο. Γιατί η ζωή μου ήταν τόσο τέλεια. Ο μπαμπάς μου είχε “φύγει”. Και εγώ δεν μπορούσα καν να παίξω πιάνο. Το πιάνο αποτελούσε μέρος του εαυτού μου, της ταυτότητάς μου. Ήταν η πηγή εκτόνωσης της ψυχολογικής μου έντασης, του άγχους μου. Ωστόσο, στο ατύχημα όλα τα οστά στο αριστερό μου χέρι κονιορτοποιήθηκαν. Προσπαθούσα να παίξω μόνο με το δεξί μου χέρι και κατέληγα να κλαίω με αναφιλητά.
Τα χειρουργεία
Έκανα το ένα χειρουργείο μετά το άλλο. Έβαζα μοσχεύματα, δοκίμασα τα πάντα, αλλά τίποτα δεν λειτούργησε. Τελικά, οι γιατροί μου είπαν: «Το χέρι σου πεθαίνει και το μόνο που μένει να δοκιμάσουμε είναι η μεταμόσχευση οστού».
Μόνο τότε η μητέρα μου θυμήθηκε τα οστά του πατέρα μου. Έκανα μεταμόσχευση και όταν τα οστά του πατέρα μου συνδέθηκαν με το οστό του καρπού μου, το αίμα άρχισε να ρέει. Το χέρι μου επέστρεψε στη ζωή. Και, ναι, θα μπορούσα να παίξω ξανά πιάνο.
Ακόμα και τώρα, δεκαεπτά χρόνια αργότερα, που είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών, το πιάνο αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής μου. Και παρ’ όλο που το σπίτι μας είναι σαν ένα μικρό κουτί, έχουμε καταφέρει να χωρέσουμε μέσα ένα. Μιλώ κάθε μέρα στα παιδιά μου συνέχεια για τον πατέρα μου, για το ποιος ήταν, τι έκανε. Μισώ ότι δεν κατάφερε να τα γνωρίσει. Αυτά τον αποκαλούν «Papa Kash» και πιστέψτε με, τον νιώθουμε πολύ ζωντανό στο σπίτι μας».
Την ιστορία διαβάσαμε στο Humans of New York
Διαβάστε επίσης
Χάνεις βάρος αλλά όχι το λίπος από την κοιλιά; Δες τι θα κάνεις
«Ξαφνικά παρέλυσα και η γλώσσα μου γύριζε πίσω στον λαιμό μου»