Σε πρώτο πρόσωπο η περιπέτεια μιας ασθενούς με άνοια στο νοσοκομείο Γεννηματάς. Την ιστορία γνωστοποίησε η επίκουρη καθηγήτρια Κλινικής Διαιτολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λιάνα Πούλια, με ανάρτησή της στα social media.
Αφορά σε συγγενικό της πρόσωπο, που πάσχει από τη νευροεκφυλιστική νόσο και μετά από μια λιποθυμία μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.
Κάθε ασθενής είναι μοναδικός και η τάση είναι να αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα, με βάση τις ανάγκες του και την εκάστοτε συνθήκη. Ειδικότερα οι ασθενείς με άνοια αποπροσανατολίζονται κάθε φορά, που αλλάζουν περιβάλλον. Χρειάζονται κοντά τους ιδανικά έναν δικό τους άνθρωπο, ώστε να μην αισθάνονται μόνοι και φοβισμένοι.
Το υγειονομικό προσωπικό στα νοσοκομεία υπερβαίνει εαυτόν, προσφέροντας τις υπηρεσίες του, ωστόσο η COVID-19 δυσχεραίνει την κατάσταση, καθώς σε θάλαμο με ασθενή που νοσεί, δεν επιτρέπεται το επισκεπτήριο, προκειμένου να μην διασπαρεί περαιτέρω ο ιός.
Ακολουθεί η ανάρτηση της κας Πούλια:
Η ταλαιπωρία μιας ασθενούς με άνοια στο Γεννηματάς
“Εθνικό Σύστημα Υγείας 2024. Ηλικιωμένη ασθενής με άνοια και λιποθυμικό επεισόδιο μεταφέρεται με ΕΚΑΒ στο Γεννηματάς.
Μετά από λίγες ώρες αποφασίζεται η εισαγωγή και ζητούν από τον άνδρα της, που την συνοδεύει, να φύγει, αφού η ασθενής θα μεταφερθεί σε θάλαμο. Μετά από 24 ώρες η ασθενής βρίσκεται δεμένη (!!!!) σε ένα ράντζο στην αναμονή των Επειγόντων, εν αναμονή της μεταφοράς της στην Κλινική, αποσυντονισμένη, χωρίς σίτιση, μόνη.
Μετά από λίγες ώρες μεταφέρεται στη Γ’ Παθολογική Κλινική του νοσοκομείου, που λόγω ενός κρούσματος COVID δεν επιτρέπεται το επισκεπτήριο. Διώχνουν όλους τους συγγενείς και η ασθενής μένει μόνη, δεμένη (!!!!) στο κρεβάτι χωρίς πρόσβαση σε τροφή και νερό, βαδίζοντας στο τρίτο 24ωρο, εκτός από ό,τι προλαβαίνει το ελάχιστο νοσηλευτικό προσωπικό να προσφέρει.
Εμείς ας μιλάμε για υποχρεωτική ανίχνευση διατροφικού κινδύνου, σεβασμό στις ανάγκες των ηλικιωμένων, δικαίωμα στη διατροφική φροντίδα και δικαίωμα σε αξιοπρεπείς συνθήκες φροντίδας και περίθαλψης.
Ας μιλάμε στη θεωρία, με την ελπίδα κάποια στιγμή να εφαρμοστούν και στην πράξη… Γιατί αν είμαστε αρκετά τυχεροί και φτάσουμε στα χρόνια της ασθενούς, ίσως κάποια στιγμή καταλάβουμε τη σημασία της θεωρίας, αν εφαρμοστεί στην πράξη”.
Διαβάστε επίσης
Ανησυχία για την άγνωστη ασθένεια στο Κονγκό – O ΠΟΥ στέλνει εμπειρογνώμονες
ΣΦΕΕ Patient Think Tank: Συνεργασία και εθνική στρατηγική για το φάρμακο